මමත් ජෙරී වගේ

දුර බැහැර කොම්පැනියකට යන එක අතෑරලා ගෙවල් අහල පහල තැනක ජොබ් එකක් හෙව්වෙත් පාන්දර ජාමෙ බස් වල පැය ගණන් රස්තියාදුවෙලා වැඩට යන්න බැරිකමට. ඒවගේම දවසම මැරිලා මැරිලා තවත් පැය ගානක් බස් ඇතුලෙම මහ මඟ මැරෙන්න බැරිකමට. ඉතින් ළඟ අහල පහළින්ම ජොබක් හොයාගන්ඩ ලැබුන එකට හරිම සන්තෝසයි.

උදේට යන්න තියෙන දුර අඩු හින්දම මම නැගිටින්නෙ පාන්දර 6.15ට විතර. ඒ කිව්වෙ මම නිල වශයෙන් නැගිටින්න හිතාගෙන ඉන්න වෙලාව තමයි 6.15. ඒත් සමහර දවස්වලට නම් ඔය වෙලාව 6.15 සිට 7 වෙනකන් විචලනය වෙන්න පුළුවන්. ඇයි අනේ නැගිටලා ෆෝන් එක බලලා, දැන් කවුද ඔරලෝසු බලන්නෙ, තව වෙලා තියෙනවානෙ කියලා විනාඩි පහක් නිදාගන්න හිතෙන්නෙ නැද්ද ඔයාලට? මට නම් හිතෙනවා. ඉතින් ඔන්න මම 6.15ට විතර එක ඇහැක් ඇරලා ෆෝන් එක බලලා විනාඩි පහක් නිදාගන්නවා. එහෙම නිදාගත්තු ගොඩක් දවස්වලට විනාඩි පහකට අඩුම ගානෙ විනාඩි පහලොවක්වත් තියෙනවා.

ඉතින් ඇස් ඇරලා බලද්දි 6.35යි නැත්නම් 6.45යි. එතකොට තමයි උඩ යන්නෙ. ඇඳෙන් නැගිට්ටෙනවා නෙමෙයි උඩ විසි වෙනවා. 'කෝ කෝ මේ අයන් එක?' ඔන්න දඩබඩ ගාලා අයන් එක අරන් රෙදි ටික මැදගන්නවා. ඊටපස්සෙ සපත්තු දෙකත් අතුල්ලා ගන්නවා. සතියකට සැරයක් හොඳට පොලිශ් කරනවා හරිද?

ඊටපස්සෙ ඉතුරුවා.

"අම්මේ මගේ බෙල්ට් එක කෝ?" 

"ඊයෙ මම මෙතන තිබ්බ ඔරලෝසුව කෝ?" 

"අම්මේ මගෙ බෝතලේට වතුර එකක් පුරවන්නකෝ"

"පුතා, කෑම එක කන්නෙ නැද්ද?"

ඔය වගේ සද්ද ගණනාවකින් පස්සෙ එළියට බහිද්දි සමහරදාට 7.30ත් වෙලා. හැබැයි ගොඩාක් දවස්වලට 7.15 පනින්නෙ නෑ. ගෙදරින් පිටවුනු ගමන් තියෙන්නෙ කිලෝමීටරයක් විතර දුරින් තියෙන මහ පාරට එන එක. දැන් ඉතින් පුටාර් පැදපල්ලකො පාරට. පැදලා පැදලා පැදලා පාරට එද්දි 7.20වත් වෙලා. ඒ හොඳටම හයියෙන් ආවොත්.

ඊළඟට තියෙන්නෙ බස් එකක් අල්ලා ගැනීම. අල්ල අල්ල ඉඳලා බෑනෙ. නැගලත් යන්න ඕනෙ. කොකා වගේ බෙල්ල දික් කර කර ඉඳලා බස් එකක් යාන්තම් අල්ලගන්නවා. ඊටපස්සෙ ඉතින් පුන්‍යානුමෝදනාව. ඔව් ඔව්. ඩ්‍රයිවර් මහත්තයගෙයි කොන්දොස්තර මහත්තයගෙයි දෙමව්පියන් වෙනුවෙන්. 

එහෙම ගිහින් තව බස් එකකත් ගිහින් වැඩපොළට ගිහින් කාඩ් එක ගහද්දි වෙලාව අටට ඔන්න මෙන්න. නැත්නම් අට පැනලා. ඉතින් එතනින් හැතිදාගෙන ඔෆිස් එකට දුවන්න ඕනෙ.

ඔෆිස් එකට ඇතුළුවෙද්දිම ඔන්න ඉන්නවා සගයො දෙන්නෙක්.  ටෝමනුයි ලොගියි. මෙහෙ ඉඳන් වැඩකරන ඒරොප්පෙ ඩබලක්. මාව දැකපු ගමන් "හායි හරී, ගුඩ් මෝර්නින්ග්. හව් ආ යූ?" ගානවා.

දැන් ඉතින් දීපන්කො උත්තර. හැතිදාගෙන දුවන් ඇවිත් මොන කඩු වනනවද? මමත් ඉතින් හිනාවක් දාලා "ගුඩ් මෝනින්ග්, අයි ඈම් ෆයින්, තැන්ක් යූ.. " කියනවා. කොහොමද හතර වසරෙ පාඩමෙන් තාමත් ගොඩයන හැටි. ඕක තමයි ළමයිනේ කම්මැලි නොවී ඉගෙනගන්න කියන්නෙ.

ඉතින් මේ "ගුඩ් මෝනින්ග්, අයි ඈම් ෆයින්, තැන්ක් යූ.. "මන්තරේ මම සතුටින් හිටපු දවස්වල, ඒ තරම් විශේෂත්වයක් නොතිබිච්ච දවස්වල වගේම උණ ගැනිලා සතියක් නිවාඩු ඉඳලා වැඩට ගිහිනුත් කියලා තියෙනවා. ඒ වගේම අසනීපයි කියලා අමාරුවෙන් වැඩට ගිය දවස්වලත් කියලා තියෙනවා. ඇයි බස් එකක් නැතුව පාරෙ කට්ට කාලා කාලා ගිය දවස්වල. ගංවතුරෙන් පාරවල් යටවෙලා පැයතුනක් පාරෙ හිටපු වෙලාවෙ. හයියෝ!!!

ඒ දෙන්නා හිතනවා ඇති මාත් ජෙරී වගේ කියලා. :D