මම දුටු කොටි..................2

මඩු පල්ලිය

මම කියාගෙන යන්නෙ මම ඇත්ත කොටි මුණගැහිච්ච හැටි කියලා කලින් ලිපිය කියවපු අය දන්නවා ඇති. කලින් ලිපිය බලන්න බැරිවුණා නම් මම දුටු කොටි..1 කියවලා එන්න. ඊට කලින් පෙන්නපු මගේ කොටි නැටුනුත් බලලා ආවානම් කතාව තවත් රසවත් වෙයි. එහෙනම් එදා නවත්තපු තැනින් කතාව පටන් ගමු.

එදා කතාව නවත්තනකොට අපි හිටියේ කොටින්ගේ මුරපොළ ගාවනෙ. මතක ඇතිනෙ සුදු කමිස කලු කලිසම් ඇඳපු කට්ටිය අපිව චෙක් කොරලා රේගු ලේබල් අලවලා යන්න අවසර දීපු හැටි.

දූවිලි පිරුණු පාරෙ හිමින් හිමින් ආපු අපේ වාහන මඩු කඳවුරට ඇතුළු වෙද්දී උදේ 10ට විතර ඇති. මඩු කඳවුර කියන්නෙ මඩු පල්ලිය වටා ඇති වන්දනාකරුවන් ලැගුම් ගන්නා කඳවුරු භූමිය. මංගල්‍යය කාලයට විතරක් එළිපෙහෙලි වන කඳවුරු භූමිය අනික් දිනවල ඝන කැලෑවක්. මංගල්‍යය කාලයට ඒ අවට සතුන් භූමියෙන් ඉවත් වන බව විශ්වාස කෙරෙනවා. ඊටපස්සෙ මංගල්‍යය ඉවර වෙනවාත් එක්කම ඒ සතුන් නැවත තමුන්ගේ වාසස්ථාන කරා එනවාලු. ඒ විශ්වාසයන් ගැන පසුව කියන්නම්. කඳවුරු භූමිය ඇතුලේ පාරවල් වල ගමනාගමනය භාරව තිබුනේ එල්.ටී.ටී.ඊ. පොලීසියට. ගමනාගමනය මනා ලෙස සංවිධානය කර තිබුනත් සන්නිවේදන ගැටළු නිසා ලොකු පරිප්පුවක් කන්න සිද්ධවුණා. යන යන හැමපාරෙම වන්වේ වන්වේ කිය කිය ඉස්සරහට යන්න දුන්නේ නෑ කොටි පොලිස්කාරයොයි බාලදක්ශයොයි. සමහර පාරවල් නම් පයින් යන මිනිස්සුන්ට විතරයි වෙන් කරලා තිබුනේ. කොහොමහරි ලොකු කට්ටක් කාලා වාඩියක් ගහන්න තැනක් හොයාගත්තා. ඊට පස්සේ වාඩිය ගහලා උයලා කාලා ඉවර වෙනකොට එදා දවස හරි.

කඳවුරේ සාමාන්‍යය දින චරියාව ගැනත් නොකිව්වොත් අඩුවක්. මුල්ම එක තමයි උදේ පාන්දර නැගිටීම හෙවත් එපාම කරපු වැඩේ. උදේ පල්ලි යන්න ඕනෙ නිසා මූණ හෝදගෙන ලෑස්ති වෙන්නත් ඕනනෙ. ඊළඟට මූණ හේදීම ඇතුළු අනෙකුත් වැඩ. මෙව්වා පල්ලියෙන් සපයලා තිබුනත් අම්බානක පෝලිම. අපි නම් පෝලිම්වල ඉන්න ගියේ නෑ ළඟපාත තිබ්බ පණ්ඩීරිච්චාන් ගමට ගිහින් සල්ලි දීලා වතුර ගත්තා. ඊළඟට පල්ලි යෑම, දවල්ට උයන එක, ආයෙ නාන්න යන එක, කන එක, හවස පල්ලි යන එක තමයි දවසේ රාජකාරි. ඊට අමතරව කඩමණ්ඩියට යන්න වගේ එව්වා වැටෙන්නත් පුලුවන්. ඉස්සර අපේ තාත්තලා නම් කැලේ ඇතුලෙ නාන්න ගිහින්, පළතුරු කඩන්න ගිහින් ඒ වගේම තැන් තැන්වල ඇවිදින්නත් ගිහින්. ඒත් අපි නිකන් කූඩුවකට කොටු වෙච්ච සත්තු වගේ තමයි හිටියේ. ඒ වගේ කාලයක් නම් ආයෙ එන එකක් නෑ. කොටි පාලනය නැති වුණාට පස්සේ හමුදාවෙන් කඳවුර අවට යන්න දෙන ඉඩ තවත් අඩු කරලා කියලයි ආරංචි. යුද්ධයේ ශාපය තමයි. ඕවා ඔක්කොම ඉවර වුනත් බිම් බෝම්බ දහස් ගණන් වලලලා තිබ්බ කැලේක කොහොමද බය නැතුව ඇවිදින්නෙ.

කොටි පොලිස්

කඳවුර ඇතුලේ පාලනය සම්පූර්ණයෙන් තිබුනේ කොටි පොලීසිය අතේ. ඔය පිංතූරෙ තියෙන විදිහට නිල ඇඳුම් ඇඳපු ගෑණු පිරිමි දෙගොල්ලොම හිටියා හැම හන්දියක් ගානෙම වගේ පාරෙ යන මිනිස්සු පාලනය කරන්නත් වාහන පාලනය කරන්නත්. කවුරුත් අතේ අවි ආයුධ තිබුනේ නෑ පොලිස් ලොක්කන් අතේ හැරුනාම. පොලිස් ලොක්කන්ට බයික් එකකුත් පොඩි පිස්තෝලෙකුත් තිබුණා. ඔය පිංතූරෙත් ඉනේ ගහන් ඉන්නෙ ඒකක් තමයි. සාමාන්‍යයෙන් වන්දනාකරුවන් ඉන්න කඳවුරක නීතියක් තියෙනවානෙ. ක්‍රීඩා කිරීම, සංගීත භාණ්ඩ වාදනය, මත්පැන් භාවිතය වගේ දේවල් තහනම්නෙ. හැමතැනකම ඔය නීති තිබුනත් අකුරට ක්‍රියාත්මක වෙනවා දැක්කේ එහෙ විතරයි. දැන් කියන්න එපා කොටි පාලනයට ආවඩනවා කියලා. කවුරු කෙරුවත් හොඳදේට හොඳයි කියන්න ඕනනෙ. පාරෙ පයින් යනකොට නම් කොටි පොලීසියේ ක්‍රියාකාරකම් ගොඩක් දැක්කා. එකක් කියන්නම්කො.

මම දැක්කා එක කොල්ලෝ කට්ටියක් පාරෙ වමෙන් යනවා මම හිතන්නෙ දෙමළ කට්ටියක්. පොලිස් කෙල්ලෙක් ඇවිත් කිව්වා දකුණෙන් යන්න කියලා. උන් ඉතින් ගනන් ගත්තේ නෑ. හිනාවෙලා නිකන් හිටියා. කෙල්ල බැන්නා. ඒත් උන් යනවා ගානක් නැතුව. ඒකි ආවා යක්ශාවේස වෙලා ඇදලා දැම්මා කොල්ලො ටික එහා පැත්තට. උන්ට කතා නෑ. අනික කුණු කෑල්ලක් පාරෙ දැම්මොත් අහුලලා දෙනවා අතට. ඔය වගේ තද නීති තමයි තිබුනේ. උන්ගෙ ආඩම්බර බලන්න අපි මොකට යන්නද කියලා හිතෙනවා නේද? ඒත් ඉතින් නීතිය නීතිය හැටියට තිබීම නම් හොඳයි මට හිතෙන හැටියට. අනික කඳවුර ඇතුලේ සිගරට් එකක් පත්තු කරන්නවත් දුන්නේ නෑ. බූරුවා ගගහා හිටපු දෙමළ සෙට් එකක කුට්ටම උස්සනවාත් මම දැක්කා. ඔය ඉතින් පොලීසියෙ සීන් වලින් ටිකක්.

පොලීසියට අමතරව කඳවුර පුරා එහෙ මෙහෙ ගිය ළමා සොල්දාදුවො හිටියා. මම හිතන්නේ උන් නම් කඳවුර පාලනයට ආපු උන් නෙමෙයි. එක්කෝ මංගල්‍යයට ගෙදර එන්න ලැබුනු එවුන් වෙන්න ඇති. වටේ පිටේ ගෙවල් වල එව්වෝ නිවාඩුවට ඇවිත් පේන්න කිට ඇඳන් යනවද කියන්නත් බෑ. උන්නම් අපි කොටි කියන ටෙම්ප්ලේට් එකේ හිටියෙ. කොන්ඩෙ අවුල් කරගත්තු කට්ටකලු එවුන්. කෙල්ලො එහෙම කොටු කොටු කමිස අර සිංහලෙන් චෙක් සර්ට් කියන්නෙ අන්න එව්වා ඇඳලා උඩින් බෙල්ට් එක දාලා කොණ්ඩ කරල් ගොතලා හිටියේ. ඔය පිංතූරෙ බලන්නකො. ආයුධ නැතිවුනත් දැක්කම බය හිතෙනවා.

ළමා සොල්දාදුවො

ඔය අතරෙ දවසක් දෙකක් කඩමණ්ඩියට යන්නත් මට සිද්ධ වුණා. වැඩේ කියන්නේ මෙහෙ උන් හිතන විදිහටම එහෙ උනුත් හිතන එකනෙ. ගොළු බාසාව දාලා තමයි ගොඩ ගියෙ. කඩ්ඩ වත් "நான் தமிழ் புரியவில்லை" කියන්නවත් මතක් වුනේ නෑනෙ. බඩු නම් කොළඹ ගණන්ම තමයි. සමහර එව්වා ඊටත් වැඩී. කොටින්ට කප්පම් ගෙවන්න ඕනෙ කියලා තමයි ටිකක් හරි සිංහල ගැටගහගන්න පුලුවන් වෙළෙන්දො කිව්වෙ. කොහේ වෙළෙන්ඳොත් වෙළෙන්ඳො කියලා අමතක කරන්නත් හොඳ නෑ. අනිත් එව්වො ඉතින් ගාණ කිව්වෙත් ඇඟිල්ලෙන් බිම ලියලා. මෙහෙ දකින්න නැති යාපනේ අඹ එහෙම තිබ්බා. අර වෙල්ල කොලොම්බන් කියන එව්වා. ඒ වල ගෙඩිය රහයි. හැබැයි හැම ගෙඩියක් මැද්දේම පණුවෙක් ඉන්නවා. හැබැයි මස් ජාති නම් බොහොම අඩුවට තිබුණා. සමහර එව්වා මෙහෙ 600යි එහෙ 200යි. හැබැයි මෙහෙ වගේ හොඳට සුද්ද කරලා නෑ.

කලින් කිව්වා වගේ පල්ලියේ පෝලිම්වල නාන්න අපි කැමති වුනේ නෑ. ඒක නිසා උදේ හවා පණ්ඩීරිච්චාන් ගමට යන්න සිද්ද වුණා. ඒ පාර වැටී තිබ්බෙ කොටින්ගේ මිනී පිට්ටනියක් හරහා. දවසක් අපි වාහනවල එතනින් යන්න ආවා. ඒ එක්කම කොටියෙක් මිනී පිට්ටනිය ළඟදී අපේ වාහනයට කිට්ටු වුණා. ඊට පස්සේ?? 

ප.ලි. : පිංතූර ජංජාලෙන් ගත්තුවා.

ප.ප.ලි. : මේක කතාවට අදාළ නෑ. සාමාන්‍යයෙන් මඟුලකට ලෑස්ති වෙනවානම් කොච්චර කාලෙකට කලින් වැඩේ පටන් ගන්න ඕනෙද? දන්න අය මේ ගමන්ම උපදෙසකුත් දුන්නානම්.