මගේ කොටි නැටුම්

අද කියන්නෙ යන්නෙ කතාවක්. පෞද්ගලික අත්දැකීමක් වගේ එකක්. ඒ වගේ එව්වා කියවන්න කැමති කට්ටිය එන්න.

මේ සිද්ධි මාලාවම සිද්ධ වුනේ අර කොටි හපුවා පිරබාහරන් හිටපු කාලෙ. මතකද ඒ කාලෙ දිගට හරහට බස්වල කෝච්චිවල ඩෝං ඩෝං ගාලා බෝම්බ පත්තු වුණා. ගෙදරින් ගිය මිනිහා හවස ගෙදර එයිද කියලා විශ්වාසයක් නොතිබ්බ කාලයක් ඒක. අපේ රණවිරුවන්ට පිංසිද්ධ වෙන්න ඒ කරදර දැන් නම් නෑ. මේ සිද්ධි මාලාවටම ප්‍රධාන හේතුව විදිහට මම දකින්නෙ හමේ පාට වගේම මම කැම්පස් ගෙනිච්ච ලොකු බෑග් එක.


පළවෙනි සිද්ධිය වුනේ බෝම්බ පිපිරිල්ල පටන් ගත්තු අලුතමයි. එතකොට රැක් වල බෑග් දාන්න තහනමක් තිබ්බේ නැඇ. බෑග් එකේ අයිතිකාරයා ළඟ ඉන්නවනම් ඇති. ඔන්න මම දවසක් කෝච්චියේ යන්න පාන්දරින් පිටත් වුණා. සතියකට අඳින්න රෙදියි තව පිටු 2000ක විතර පොතකුත් තියෙන තඩි බෑග් එකත් අරන්. නැගපු ගමන්ම පෙට්ටියේ කලින්ම තියෙන සීට් එක උඩ තියෙන රැක් එකේ බෑග් එකත් දාලා මම වාඩි වුනා. ඒක අර 3 2 සීට් තියෙන කෝච්චියක්. ඉතින් පෙට්ටියෙ ඉස්සරහම හිටපු හින්දා මට මොකුත් පේන්නේ නෑ පෙට්ටියේ වෙන දේවල්. කෝච්චිය කොටුව පාස් කරලා ටික දුරක් ආවා. ටිකකින් මීක් සද්දයක්වත් ඇහෙන්නේ නැතුව ගියා පෙට්ටියෙන්. මම ඉතින් එච්චර ගණන් ගත්තේ නෑ. ඔන්න ටිකකින් මනුස්සයෙක් මගෙන් ඇවිල්ලා අහනවා "මල්ලි ඔයාගෙද මේ බෑග් එක?" කියලා. බැලින්නම් පෙට්ටියෙ හිටපු ගොඩක් දෙනෙක් බැහැලා ගිහින් බෝම්බයක් කියලා හිතලා. එකාටයි දහිරියක් තිබිලා තියෙන්නෙ ඇවිල්ලා බලන්න. ඔය ඉතින් පළවෙනි පාර මගෙ බෑග් එකට මිනිස්සු බය වුණු.

තවත් දවසක, මම ගෙදර එන වෙලාවකද කොහෙද, බස් එකේ ආවා බෑග් එකත් උස්සන්. නැගපු ගමන් පිටිපස්සෙ සීට් එකත් ලැබුනා. මම් ඉඳගෙන බෑග් එකත් ඔඩොක්කුවෙන් තියා ගත්තා. ඔන්න ටිකකින් එකා දෙන්න නැගිටලා යනවා බස් එකේ ඉස්සරහට. ඒ මදිවට මා දිහාත් කන්න වගේ බලනවා. මට මීටර් වුනා වැඩේ උං හිතනවා ඇත්තෙ මම කොටියෙක් කියලා. නිකං ඉන්න මට කොටි ලේබල් අලවද්දී නිකම් ඉන්න පුලුවන්ද මම දෙන්නම් වැඩේ කියලා පොඩි කොටි නැටුමක් දැම්මා. නැටුමක් කිව්වට සීට් එකේ ඉඳගෙනම තමයි. මම හිතුවා මේ වෙලාවෙ මම කොටියෙක්. මගේ බෑග් එකේ බෝම්බ. මගේ හැඟීම් කොයි වගේද? මගේ මූණෙන් එව්වා පේන්නෙ කොහොමද? මම එහෙම හිතනකොටම එව්වා පෙනිලා කට්ටිය නැගිටලා යන සීඝ්‍රතාව වැඩි වුණා. පැයකට විතර පස්සේ පස්සේ සීට් ඔක්කොගෙම හිටියේ මම විතරයි.

කොටි නැටුම් කෙසේ වෙතත් ඔය බෑග් එකයි හමේ පාටයි නිසා ඒකාලෙ නම් වෙච්ච කරදර බොහොමයි. එකපාරක් ඉස්ටේශොං එකකදී මුලු බෑග් එකම පෙරළලා චෙක් කොළා. ඒ මදිවට දවසක් මෝටර් බයික් එකකින් ආපු ආමි දෙන්නෙකුත් මාව අල්ලගත්තනෙ. කොහොමහරි මට කැම්පස් යන්න පරක්කුවෙලා තිබ්බ වෙලාවක්ද මන්දා. මම පාරෙ යනකොට බයික් දෙකක් ඇවිල්ලා හරස් කරලා නැවැත්තුවා.

"මල්ලී අයිඩී එක දෙන්න පුලුවන්ද?"

මම ඔලුව වැනුවා. ඊට පස්සේ මම ඒක ගන්න කලින්ම

"මල්ලී බෑග් එක බලන්න පුලුවන්ද?"

මම ඒකටත් ඔලුව වැනුවා. තව මොන මොනවදෝ ඇහුවා. මම ඔක්කොටම ඔළුව වනන එක තමයි කරේ. මාව චෙක් කිරිල්ල කෙසේවෙතත් දෙන්නට දාඩිය දාලා. දෙන්නගෙ හිතේ මම දෙමළ හින්දා ඒක හංගන්න ඔළුව වනනවා කියලා. කොහොමහරි මගේ අයිඩී එක බලලා යන්න ගියා. බෑග් එක චෙක් කරෙත් නෑ. බයටම චෙක් කරේ නැද්ද නැත්නම් මම ගැන තිබ්බ සැකේ දුරුවුනාද මම දන්නෙ නෑ. කවුරුත් තමුන්ගේ පණට ආදරෙයිනේ. තව දවසක් පොලීසියෙ එක්කෙනෙකුත් මාව චෙක් කරද්දී ඇති වෙච්ච් බය පිරිමහගත්තෙ ළඟ හිටපු මනුස්සයෙකුට බැනලා. මාව චෙක් කරද්දී ළඟට ආපු මිනිහාට බැන්නේ "ඇයි යකෝ..මම මේ නොකර බැරිකමට මේක කරනවා. තෝ විහින් මැරෙන්නද යන්නේ. ටිකක් එහාට වෙලා හිටපන්" කියලා.

ඔය විදිහට තව තව සිද්ධි ගොඩක් වුණා. දැන්නම් ඉතින් ඔය වගේ බෑග් එකට සීයක් අරන්ගියත් එකෙක් නෙමෙයි ඇහැක් ඇරලාවත් බලන්නෙ. ඒ කාලෙ ඔය විදිහට සැළකිලිමත් වුන නිසා ගොඩාක් ජීවිත බේරගන්න පුලුවන් උනා.

ඔය ඉතින් කිව්වේ මම කොටියෙක් කියලා වරදවා තේරුම් ගත්තු හැටිනේ. මට ඇත්ත කොටි හම්බවෙච්ච හැටි ඉස්සරහට කියන්නම්.