ඔයා බොනවද?

එක්තරා දවසක ඉර බහින හවසක මා සිටියේ මුහුදු වෙරළකය. එදා මුහුද වෙනදාට වඩා හරිම ලස්සනයි වගේම අමුතු කතන්දරයක් කියාපාන්නාක් වැනි හැඟීමක් මට දැනුණි. ඈතින් ඇදී එන සුළඟත් සමඟ අත්වැල් බැඳගෙන නටමින් ප්‍රීතියෙන් වෙරළට ඇදෙන රැල්ල නවතින්නෙ ඔවුන්ගේ සම්බන්ධයට එරෙහිව නැඟී සිටින සතුරෙකු වන් ගල්පරයක හැපීමෙනි. ගල්පරය අභිබවා රැල්ල ගෙනයාමට අපොහොසත් සුළඟ ද රැල්ල හැරදමා මෙගොඩ වදිද්දී තනිවූ රැල්ල නැවතත් මුහුදටම ඇදුණි. නැවතත් වෙනත් සුළං පොදක් හා එක්වන රැල්ලට නැවතත් බාධා කරන්නට ගල්පරය සමත්වීමත් සමඟ ඒ සුළඟ ද හුදකලාව ගොඩබිමට වැදුණි. මම සුළඟ වූවානම් කුණාටුවක් වී ගල්පරය බිඳගෙන රැල්ලත් සමඟ මෙගොඩ වදිමි.  මම මේ නාටකය මට ආදේශ කරගන්නට උත්සාහ කළෙමි. සුළඟේත් රැල්ලේත් ගල්පරයේත් නාටකය නරඹමින් එයට දාර්ශනික අරුත් සොයමින් සිටි මාගේ දැහැන බිඳී ගියේ මාගේ කන ළඟින් ඇසුණු ලයාන්විත ස්වරයකින්. "මේ.. හරී.."

"හ්ම්ම්.." එය දිගු කතාවක ආරම්භයක් බව තේරුම්ගත්තත් රැල්ලෙන් නෙත ඉවතට ගැනීමට සිතක් මට නොවීය.

"මේ.. බලන්නකො" මිනිසාට ඇසෙන්නේ කන් දෙකෙන් බව මා සිතා සිටි ආකාරය නිවැරදි නොවන හැඩයි. රැල්ලෙන් ඉවතට ගත් මා නෙත් තවත් නෙත් යුගලක් අසල නැවතිණි. 

"මේ.. ඔයා බොනවද අනේ?" ප්‍රශ්නාර්ථයක් සහිත නෙත් යුවලක් මැවිණි. හදිසි ප්‍රශ්නයට හේතුව ඒ නෙත් යුවලේම රැඳී තිබුණි. අසල පිහිටි ධීවර බෝට්ටුවක පිට දී සිටි තරුණයෙක් තනිව මත්පැන් බෝතලයක් සෙමින් සෙමින් තොලගායි. ඒ අතර මා මෙන්ම රැල්ලේත් සුළඟේත් නාටකය බලා සිටියි. සමහරවිට ගල්පරයක් නිසා රැල්ල අතහැර පැමිණි සුළඟක් වන්නට පුළුවන. නැතහොත් රැල්ල වෙනත් සුළඟක පහස සොයා යන්නට ඇත. කුමක්වුවත් මට ඔහු ගැන දුක් වන්නට කාලයක් නැත. මා හමුවේ අභියෝගාත්මක පැනයකි. පැනයට පිළිතුරු සොයා මම අතීතයට පිය මැන්නෙමි. 

මීට වසරකට පමණ පෙරද මේ පැනයම එල්ල වූ අවස්ථාවේදී මගේ පිළිතුර වැරදී මා අසමත්වූ හැටි මට මතකය. එහෙත් මා එම පිළිතුර ලබාදුන්නේත් ඊටත් වසරකට පෙරාතුව උගත් පාඩමක් ඇසුරිණි. මීට වසර දෙකකට පෙර සමාන පැනයට මම මෙසේ පිළිතුරු බැන්දෙමි. "මම බොන්නෙ නෑ අනේ"

"බියර් එකක්වත්?"  මඳක් විශාලවූ නෙත් ඇති කෙනෙකුගේ මඳක් විවරවූ මුඛයෙන් දෙවෙනි පැනය යොමුවිය. මම නැතයි හඟවන්නට හිස දෙපසට සලමින් "ම්හ්හ්" ශබ්දය පිටකළෙමි. ප්‍රශ්නයට නිවැරදි පිළිතුර එය යැයි සිතා සිටියෙමි. එහෙත් මඳක් විවරව තිබූ මුඛය සම්පූර්ණයෙන් ඇරුණි. නැවත එය වැසුණේ සමච්චල් හිනාවක්ද සමඟිනි. "මොනවද හලෝ.. කොල්ලෙක් වුනාම පොඩ්ඩක් ජොලියෙ ඉන්න ඕනනෙ. අඩුම ගානෙ බියර් එකක්වත් බීලා" මගේ බඩ පපුව ලජ්ජාවෙන් පිච්චී ගියේය. පිළිතුර වැරදිය. මා පරාදය.

පරාජය යනු ජයග්‍රහණය වෙත ඇති කෙටිම මාර්ගයයි කවුදෝ පඬිවරයෙක් කියා ඇත. පරාජයෙන් වසරකට පසු නැවතත් එම පැනයම යොමුවුනු විට මම සතුටින් ඉපිල ගියෙමි. 'පඬිරුවනට ජය වේවා අද මම ජය ගනිමි'යි සිතට වීරියගත් මා මගේ පිළිතුර එළියට හැලුවෙමි. "ඔව්.. මම බොනවා.. " මම හදපිරි සතුටින් කීවෙමි.

ඒ නෙත් සඟලත් පෙර පරිදිම මඳක් විශාලවෙද්දී මුඛයත් මඳක් විවර විය. "හොඳටෝම බොනවද?" මලානික ස්වරයකි.

පරාජයේ සේයාවක් ඉව වැටීමෙන් මගේ රැස් බැස්සේය. මම සෙමින් එහෙත් ස්ථිරව මෙසේ කීවෙමි.  "නෑ.. ටිකක් බොනවා. කොල්ලෙක් වුනාම ජොලියෙ ඉන්න ඕනනෙ"

එහෙත් එම පිළිතුරින් පෙරපරිදිම බාගෙට විවරව තිබූ මුඛය සම්පූර්ණයෙන්ම විවරවිය. නමුත් එය වැසුණේ සුපුරුදු සමච්චල් සිනහවෙන් නොව රුවිතෙට වක ගැසීමෙනි. කොටින්ම ඒ දෑසත් තෙත්වී මුහුණත් දහඩියෙන් නෑවී තිබුණි. ඉකි ගසන ස්වරයකින් මෙසේ පවසනු මට ඇසිණි. "මම කවමදාවත් හිතුවේ නෑ හරී ඔයා ඔහොම කෙනෙක් කියලා. අපේ තාත්තවත් ඔය ජාති කටේ තියෙන මනුස්සයෙක් නෙමේ " එකම පැනය දෙවන වරටත් මා පුච්චා දැම්මේය. දෙවෙනිවරටත් පිළිතුර වැරදිය. මා පරාදය.

එකම පැනයෙන් දෙවරක්ම පැරදුණු මා යළිත් එම පැනයටම මුහුණදී සිටිමි.  වැරදි පිළිතුරු දෙකක් මා දනිතත් නිවැරදි පිළිතුරක් මා අසලකවත් නොවීය. මම බිඳක් කල්පනා කළෙමි. 'ප්‍රශ්නයකින් බේරීමට ඇති හොඳම මාර්ගය තවත් ප්‍රශ්නයක් ඇසීම' යයි මොකක්දෝ විෂයක අවසාන දේශනයේදී එක් ආචාර්‍යයෙකු අපිට ඔවදන් දුන් හැටි හදිසියේම මට සිහිවිය. ඔහු එය දේශනවාරය මුළුල්ලේම මැනවින් අත්හදා බැලූයේ ප්‍රශ්න අසන්නාට එපාවෙන තරමටම ප්‍රශ්න ඇසීමෙනි. හදිසියේ පහළවූ නුවණ යොදාගැනීමට මම තීරණය කළෙමි.

"මොනවද?" ප්‍රශ්නය තේරුම් නොගියාක් යන හැඟීමෙකින් මම නැවත ප්‍රශ්නයක් ඇසීමි.

පෙර මෙන් බාගෙට පිරුණු මුඛය වෙනුවට සිනාවෙන් පිරුණු මුඛයක් දැකීමි.  "විහිළු නෙමෙයි අනේ.. ඔයා බොනවද කියලයි ඇහුවෙ" ඒ මුඛය එසේ කියද්දී ඒ නෙත් කොන් බෝතලය අතැති තරුණයා මට පෙන්වීමට උත්සාහ කරයි. ඒ නෙත් කොනින් පෙන්වන ඉසව්ව ඔස්සේ නෙත් මෑනූ මම කිසිවක් නොදැක්කා සේ නැවතත් කටහඬ අවදි කළෙමි. 

"මොනවද?" බලාපොරොත්තු නොවූ පිළිතුරෙන් ඒ මුහුණේ දිග පළල වෙනස් විය. මඳක් වේලා එක එල්ලේ මා දෙස බලා සිටි ඒ මුහුණ "හුහ්" හඬ නංවමින් වෙනතක හැරුනෙන් ප්‍රශ්නය නිමා විය. දෙවරක් පැරදුණු මා තෙවනවර ජයගතිමි. පරාජය යනු ජයග්‍රහණය වෙත ඇති කෙටිම මාර්ගයයි. පරාජයන් අවසානයේ මම ජයගතිමි. ඒත් මේ උදම් වී ජයග්‍රහණයන් පරාජය කරගත යුතු මොහොත නොවේ. පිටතට නොපෙන්වා හිත පුරවාගත් සතුටින් මම නැවතත් රැල්ලේ නාටකය බැලීමට ගත්තෙමි. විශාල සුළඟක් සමඟ ආ රැල්ලක් ඒ මොහොතේම ගල්පරයට ඉහළින් පැන්නේය.

-නිර්මාණයකි-