බැඳලා බැඳලා මං දැන් බැඳලා...

කලකට පස්සේ වෙලකට බැස්සේ කිව්වලු. කාලෙකින් පෝස්ට් එකක් ලියන්නේ. නිතර දෙවේලෙ කතාබහකරපු අය නම් කාලෙකින් පෝස්ට් එකක් ලියන්න බැරිවෙච්ච හේතුව දන්නවා ඇතිනෙ. හොයාබලපු හැමෝටම ස්තුතියි.

ජීවිතය කියන්නෙත් මහා පුදුමාකාර දෙයක් නේද?  වෙලාවකට ඔහේ නිවී හැනහිල්ලෙ ගලාගෙන යනවා. තවත් වෙලාවකට නැඟගන්ඩ බැරි තරමට ගල්පර හමුවෙනවා. තවත් වෙලාවකදී දෙන දෙයියෝ ගෙදරටම ගෙනත් දෙන්නේ දොරටත් තට්ටු කරලමයි. ඒ වෙලාවට අවුරුදු ගානකින් කරන්ඩ බැරිවෙච්ච වැඩක් පැය කීපයකින් වෙන්න පුළුවන්. ජීවිතය පුදුමාකාරයි. ඒකනෙ ඒකට ජීවිතය කියන්නෙ. ජීවිතේ සුන්දරද මෙතරම්.. කියලා කවුදෝ ගායකයෙකුත් කිව්වා වගේ හීනි මතකයකුත් තියෙනවා. නප්පියට ගහලා ඉන්න වෙලාවක වෙන්ට ඇති.

ජීවිතේට ලොකූ බලපෑමක් කරන්න පුංචීම පුංචි දේකටත් පුළුවන්. හරියටම කිව්වොත් ලෝකයක් විනාශ කරන සුනාමියක් ඇතිකරන්න පුංචීම පුංචි සමනළ තටුවකට පුළුවන් වගේ. ඒ වගේම එක දුරකථනයකින් මිදිලා දුරකථන කුළුණක් ඔස්සේ හුවමාරු මධ්‍යස්ථානයකට ඇවිත් එතනින් තවත් දුරකථන කුළුණක් ඔස්සේ වෙනත් දුරකථනයකට ඇතුළු වෙලා තත්පරයකින් දෙකකින් හෝ ඊටත් අඩු කාලයකින් වියැකී යන නන්නාඳුන ගන්ධබ්බ ඇමතුමකට අවුරුදු ගානක් නිවී හැනහිල්ලෙ ගලාගෙන ආපු ජීවිතයක් වෙනස් කරන්ඩ පුළුවන්ද? විශ්වාස කළත් නොකළත් ඒක වෙලා ඉවරයි. ඔව් ඉවරෙටම ඉවරයි. ඒ ජීවිතය දැන් වෙනස් වෙලා.

දිනය හරියටම මතක නැතත් මීට දින කීපෙකට කලින්  මගේ දුරකථනය දෙපාරක් වෙව්ලලා නතරවෙච්ච හැටි හිතට දැනෙන්නෙ මේ දැන් සිද්ධවුනු දෙයක් වගේ. ඒක දැනුත් වෙව්ලනවද? නෑ.. දැන් නිසලයි.

වෙව්ලපු දුරකථනය මම අතට ගත්තා. මේ කවුද? මේ. නාඳුනන නොම්මරයක්. නාඳුනන නොම්මරවලින් තබා හඳුනන නොම්මරවලින් එන ඇමතුම්වත් නැවත නොගන්නා මට ඒ නොම්මරේට ආයෙ අමතන්න හිතුනේ ඇයි කියන්න අදටත් තාමවත් තේරෙන්නේ නෑ. සමහරවිට මගේ දෛවයේ කලින් ලියවුනු සිදුවීමක් වෙන්න ඇති. කොහොමහරි මම ඇමතුමක් ගත්තා. ක්‍රීං ක්‍රීං     ක්‍රීං ක්‍රීං      ක්‍රීං ක්‍රීං

"හෙලෝ" එහා පැත්තෙන් ඇහුනේ හරිම මිහිරි කටහඬක්. ඔය වගේ කටහඬවල් වලට 'කනේ මී පැණි වක්කරන්නා වගේ' කියලා සමහරු කිව්වට කනේ මී පැණි වක්කරද්දී ආස්වාදයක් දැනෙනවද කියන එක මට නම් ප්‍රශ්නයක්. ඇයි දෙයියනේ? කනට අබ ඇටයක් තරම් කූඹියෙක් ගියාමත් මොනතරම් රිදෙනවද?

"හෙලෝ, මට කෝල් එකක් දීලා තිබුනා......." මම කතාව පටන් ගත්තා.

"ඔයා කවුද?"

"ඔයානෙ මට කෝල් කළේ."

"නෑ. ඔයයි කෝල් කළේ"

"........"

"........................"

 "............"

ඔය සංවාදෙන් පස්සෙ නන්නාඳුන කටහඬ ටිකෙන් ටික සමීප කටහඬක් වෙන්ට සතිගණන් මාස ගණන් ගතවුනේ නෑ. රූපයෙන් නොදැක්කත් කටහඬින් අපි ළංවුනා. ඒ ටිකේ පැය ගණන් වරු ගණන් අපේ දුරකථන කාර්‍යබහුල වෙලායි තිබ්බෙ. ඒ වෙලාවෙ අපේ දුරකථන වලට එන ඇමතුම්වලට අර අක්කා තමයි උත්තර දෙන්ට ඇත්තෙ. අපි දුරකථන වල එල්ලිලා හිටියෙ හරියට බාල්ක වල එල්ලිලා ඉන්න වවුල්ලු වගේ. මම එයා ගැන දැනගන්න එයාගෙන් විස්තර අහන අතරෙ එයා මගේ හිත පැහැරගෙන බව තේරුම්ගන්න වැඩිවෙලා ගියේ නෑ. ඒත් එයා චෝදනා කළේ අහිංසක මටමයි. මම එයාගේ හිත හොරාගත්තාලු. කියලා තේරුම්කරන්න බැරිතැන අසරණ මම කරබාගත්තා. එයාව හඳුනාගෙන තත්පර ලක්ෂ හයකට විතර පස්සෙ ඒ කිංකිණි කටහඬ අයිති කෙනාගේ මූණ දකින්න මටත් හොරා මගෙ හිත පෙරුම් පුරන බව මට තේරුනා. සුදු මුන දැකගන්න ඉන්නේ බලා... මම ආදරෙයි මම ඔබේ පෙම්වතා.....

මම මගේ අහිංසක ඉල්ලීම එයා ඉදිරියේ තිබ්බා. තිබ්බා නෙවෙයි තැබුවා. කටහඬින් ළංවෙලා ඒත් මූණ නොපෙන්වා ඉන්ට තරම් එයා ආඩම්බරකාරියක් වුනේ නෑ. "හරි.. මම කොහොමහරි එන්නම්" එයා කිව්වෙ එච්චරයි.

මගේ මූණෙ මල් හතයි. කවදාවත් නොලබපු ආස්වාදයකින් හිතත් ගතත් වෙලිලා යන බව දැනෙනවා. මනමාලියක් බලන්ට යන මනමාලයෙක් වගේ මම ගමනට ලෑස්ති වුනා. වගේ වගේ මොකටද?මේ යන්නෙ මනමාලියක් බලන්ට නේන්නම්.. ඒත් අනිත් මනමාලයෝ ඇඳගෙන යන ටයි කෝට් මට ඕනෙ නෑ. ටී ශර්ට් එකයි ඩෙනිමයි හොඳටම ඇති. යාළුවෙක්ගෙන් යකඩ අස්සයෙක් වත් ඉල්ලගන්ට ඕනෙ. 

තීන්දු වූ දිනේදි ඩෙනිම, ටී කමිසය යන වස්ත්‍රාභරණයෙන් සැරසී හිස කාලවර්ණ හිස්වැස්මකින් වසාගත් කුමාරයා යකඩ අසු පිට නැගිලා තමන් එනතුරු පාරබලා සිටින කුමාරිය සොයා පියඹනවා. වාසනාවකට කේලාම් කීම, සැඟවී සිට පහරදීම වැනි සුනඛ ක්‍රියා මඟින් ඔවුන්ගේ ගමන් මඟ හරස් කිරීමට සූදානම් දුෂ්ඨයෙක් තවම කරළියට පැමිණ තිබුනේ නෑ. කුමාරියත් කියූ වෙලාවට කියූ තැන. සියල්ල හොඳින්. කුමාරයත් කුමාරියත් හරිම වාසනාවන්තයි. කුමාරියගෙ රූපයත් කටහඬ වගේමයි. කුමාරයා තවත් වාසනාවන්තයි. මේ පාර නම් මූණ බලාගෙන කතාකිරීමේ වරම දෙදෙනාටම ලැබුනා. වචනවලට වඩා මූණ බලාගෙන ඇස් වලින් කතාකරන්ට ලැබීම මොනතරම් මිහිරිද? මොනතරම් සුන්දරද? මොනතරම් රොමෑන්ටික්ද?

"හවස් උනා. එහෙනම් අපි යමුද බබෝ? අම්මලා බලාගෙනත් ඇති " කුමාරිය එහෙම කිව්වෙ ලොකු කැමැත්තකින් නෙවේ.

"මම ඔයාව ස්ටෑන්ඩ් එකට දාන්නම්" කුමාරියත් අසුපිටට ගොඩවෙනවා. කුමරියත් කුමාරයත් බොහෝම සන්තෝසෙන් බස් නැවතුම බලා පිටවෙනවා. සිzන්දගී ඒක් සෆර් හේ සොහානා.. යහ කල් ක්‍යා හෝ කිස්නේ ජානා.....///

ක්‍රීස්.....

පාර අයිනෙ ඉඳලා දික්වෙච්ච අතක්  අපේ හීනලෝකයට කඩා පැන්නා. කාකි ඇඳුමෙන් සැරසුණු දුෂ්ඨයා අප දිහාට පිය මැන්නෙ තමුන් මෙතෙක් වෙලා අටවගෙන හිටපු උගුලකට අහුවෙච්ච මුවපොව්වන් දෙදෙනෙක් ළඟට යන වැද්දෙක් වගේ.

"කෝ. ගන්නවා මෙහාට ලයිසන්.. කෝ හෙල්මට්" දික්වෙච්ච අත ආයෙ ලයිසොමක් ඉල්ලනවා.

"ල...ල...ල.. ලයිසන්" ලයිසන්

 "ඇයි දන්නෙ නැද්ද ලයිසන් ඕනා බව. ඒ මදිවට හෙල්මටුත් නෑ"

හදිසියෙ ඉල්ලන් ආපු යකඩ අස්සයට මොන ලයිසන්ද?  රාළහාමිට කීයක්වත් දීලා ශේප්වෙන්ට ඕනෑ. ඒත් දෙන්ට අතේ සතයක්වත් නැති බව මතක් වෙද්දි තමයි මට තරු පෙනුනෙ. ජැන්ඩි පහට ඇඳලා ආවට සතේ නෑනෙ අතේ. මම අනුකම්පාව දිනාගන්ඩ පුළුවන් බැල්මක් රාළහාමිට හෙලුවා. හරියට අර බඩගිනි වෙච්ච බලුකුක්කෙක් කන් පාත්කරනවා වගේ.

"හ්ම්ම්.. දෙන්නා හොර ගමනක් ගිහින් වගේ. එහෙනම් යමු පොලිසී"

"නෑ මේ මගෙ වයිෆ්"

"පොලීසියෙදි බලාගමුකො"

"අනෙ..අනෙ..අනෙ..අනෙ..අනෙ..අනෙ..අනෙ..අනෙ.." ඒත් රාළහාමි පස්සෙන් වැටිලා පොලෝසියට ගාටන එක ඇර වෙන විකල්පයක් තිබුනෙ නෑ. මේ යකාගෙ හිත ගලක්ද? ශුවර් එකටම කවදාවත් ලව් කරලා නැති එකෙක් වෙන්ට ඕනෙ.

කවදාවත් අඩිය නොතියපු පොලීසියට  එකම එක දවසක් දැකපු කෙල්ලෙක් එක්ක ගොඩවෙන්ට මට සිද්ධවුනා. එයාගෙ මූණ දෙක වෙලා. ඇස් වල කඳුළු බිංදු එක දෙක මෝදුවෙන්ට අරගෙන. එයාත් පොලීසියකට අඩිය තියපු පළවෙනි වතාව වෙන්ටැති. අනික එකම එකම එක දවසක් දැක්ක කොල්ලෙක් එක්ක.

"ඕ. අයි. සී. මහත්තයා එනකන් අර බංකුවෙන් වාඩිවෙලා ඉන්ඩ" දිග බංකුවේ වාඩිවෙන ගමන් මම බැලුවේ පොලීසියේ බිත්තියේ තිබ්බ රවුම දිහා. ඒක ඇතුලෙ තිබුන කටු දෙකෙන් දිග කටුව දොළහේ ඉලක්කම කිට්ටුවත් පොඩි කටුව හයේ ඉලක්කම ගාවත් නතරවෙලා තිබුනා. ඒත් ඒ මොහොතකට විතරයි. මෙන්න බලා ඉඳිද්දිම මේ කටු කැරකෙනවා බොහෝම වේගයෙන්. ඒ මදිවට වටේ පිටේ තිබ්බ ඉර එළිය මැකී යනවා. විදුලි බුබුළු එක දෙක පත්තු වෙන්ට ගන්නවා. අර ලස්සන ඇස් දෙකෙන් කඳුළු බිංදු එක දෙක පනිනවා. ඒ මදිවට එතන හිටපු කාන්තා නිලධාරිනිය සැරින් සැරේ එයා දිහා බැලුවෙ ලෝකෙ තියෙන ජරාම වැඩේ කරලා අහුවෙච්ච ගෑණි දිහා බලනවා වගේ.

"මට ගෙදර යන්ට ඕනා අයියේ" එයා කීපසැරයක්ම මට කිව්වා. එයාගෙ පිහිටට හිටියේ මම විතරයි. ඒත් මම කියලත් මොනා කරන්නද නංගී?

තවත් බලා ඉඳලා බෑ. මම නැගිටලා ගියා. "සර්, ඕ. අයි. සී මහත්තයා තාම ආවෙ නැද්ද? "  තුන්වෙනි පාරටත් මගේ කටින් පිටවුනා.

"ම්හ්හ්හ්.. දැන් කීපාරක් කිව්වද ඕ. අයි.සී. මහත්තයා එනකන් ඉන්ඩ කියලා. මොකෝ ඕ.අයි.සී. මහත්තයට වැඩ නෑ කියලා හිතුවද?"

"අනේ සර්, අපිට යන්න දෙන්නකො. ගෑණු ළමයෙක් මේ විදිහට රෑ පානෙ තියාගන්න එක හරි නෑනෙ"

"ගෑණු ළමයෙක්?? ඇයි මේ තමුසෙගෙ වයිෆ් කිව්වෙ "

මූට ඒකත් මතකයි. "වයිෆ් උනත් ගෑණු කෙනෙක්නෙ සර්"

"ඔන්න ඔය කට උත්තරයක් අරන් දෙන්නව යවන්ඩ." අන්තිමේ කාරුණික පොලිස් නිලදරුවෙක් අපගේ සහයට ආවා. මේ පිනෙන් උන්දෑ නිවන් දකීවා.

මාවත් එයාවත් වෙන් කෙරුනා. එයාගෙන් එක තැනක කට උත්තරය ගන්න අතරෙ මම තව තැනක. මේ වෙද්දි වටපිටාව හොඳටම කළුවරයි. හතහමාරට විතර ඇති.

"දෙන්නා කොහෙද ගියේ" පොලිස් නිලධාරියා මගේ මූණට එබුනා.

"අපි යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර ගියා සර්. මගෙ බයික් එක කැඩිලා හදිසියට යාලුවගෙ බයික් එක ඉල්ලන් ආවෙ සර් ඒකයි ලයිසන් නැති උනේ " මිනිහට කතාව විශ්වාසයි.

"හොඳයි.. තමුන්ගෙ සම්පූර්ණ නම කියන්න"

"..................   ....................  ....................."

"තාත්තගෙ සම්පූර්ණ නම"

"..................   ....................  ....................."

"අම්මගෙ සම්පූර්ණ නම"

"..................   ....................  ....................." මිනිහා ලියනවා පොත පිරෙන්ට.

"වයිෆ්ගෙ සම්පූර්ණ නම" 

කාලා වරෙන්කො. කවුද ඒක දන්නෙ. 

"වයිෆ්ගෙ සම්පූර්ණ නම"

"චංචලා"

"මම ඇහුවෙ සම්පූර්ණ නම. දන්නවා ඇතිනෙ." රාළහාමිගෙ මූණෙ තිබ්බෙ අවඥාසහගත හිනාවක්.

"චංචලා පලිහක්කාර" මිනිහා ලියනවා. හුරේ.. මිනිහා ලණුව කෑවා.

"වයිෆ්ගෙ අම්මගෙ සම්පූර්ණ නම"

"..................   ....................  ....................."  එකම ලණුව.

"එතකොට එයාගෙ තාත්තා"

"..................   ....................  ....................." එකම කඹය.

හරි ගිහින් වාඩිවෙලා ඉන්න. තව ටිකකින් යන්න පුළුවන්. මගේ කටට හිනාවක් ආවා. හම්මෝ.. දැනුයි ඇඟට ලේ ටිකක් ඉනුවෙ.

මම ගිහින් ටිකකින් එයාත් බංකුවට ආවා. එයාගේ සුදු මූණ අඬල අඬලම ඉදිමිලා සතූ වෙලා. "අඬන්න එපා අනේ. දැන් ඔක්කොම හරිනෙ. මම ඉන්නවනෙ." මේ හූ නා... 

ටිකකින් අපි නිදහස් කරන පණිවිඩය අරගත්තු නිලදරුවා එනහැටි අපිට පෙනුනේ දේවදූතයෙක් එනවා වගේ. ඔන්න ඒ වචන ටික අහන්ඩ කන් දෙක ලෑස්ති උනා. හිත ඉවසිල්ලක් නෑ.

"ඇත්ත කියපියව්. ගෑණියි මිනිහයි කිව්වට තොපි දෙන්නා දැක්කෙත් අදයි නේද? " රාළාහාමිගේ ලොවි ගෙඩි දෙකක් තරම් ලොකු ඇස් බෝල දෙක කෙලින්ම මගෙ මූණෙ. මට මතක් වුනේ ගරා යකාව. ආල වෙමින් දෙන පුද ලැබ ගන්නේ...කෝල නැතුව පිදවිලිද බලන්නේ...දීන පුළුටු මසමයි ඉල්ලන්නේ...ගරා යකා දැන් හඬ දී එන්නේ...

බයටම මට "ඔව්.. සර්" කියවුනා.

"උඹලගෙ සුදු ලූණු ගොරකා මදි කොල්ලෝ අපිව තම්බන්ඩ. ඔයිට වඩා අප්පුහාමිලා අපිව අන්ඳන්ට හදලා තියෙනවා. ප්‍රශ්නය බරපතලයි. ඕ. අයි. සී. මහත්තයා එනකම් කරන්ඩ කිසිම දෙයක් නෑ."

බලද්දී නම් කියන්ට බැරිවුනාම අනිත් ඇත්තීගෙන් පාපොච්චාරණයක් අරන්. දෙයක් නොලැබීම තියෙනවට වැඩිය  ලැබෙන්ඩ ඔන්න මෙන්න තිබිලා නොලැබී ගියාම තියෙන දුක වැඩී. ඒ රාත්‍රියේදී මම ඒක අත්වින්ඳා. ඒත් පසුබහින්ඩ මම සූදානමක් නෑ. ඔරලෝසුවේ කටුව අට හමාර පනිද්දි මම ආයෙ ගියා කතාකරන්ට. "ඕ. අයි. සී. නෑ" ඒ යකා මැරිලද යකෝ..

"අනේ සර් දැන් ඇතිනෙ අපිව මැඩෙව්වා. දැන්වත් යන්ඩ දෙන්ඩකෝ" ඒත් ඒ ගල්හිත් උණු කරන්න ලැබුනේ නෑ.

දැන් ඉතින් නවයටත් කිට්ටුයි. අඬලා අඬලා කඳුළු ඉවරවෙච්ච් එයා ඔහේ ඉන්නවා පැත්තකට වෙලා. මට දුකේ බෑ. "මේ චංචලා"

"හ්ම්ම්"

"ඔයා ගාව කීයක්වත් නැද්ද?"

"රුපියල් දෙසීයක් විතර ඇති. ඇයි?"

"ඒක දෙන්ටකො."

"බස් එකේ යන්නෙ"

"ඒක පස්සෙ බලමු"

එයාගේ පර්ස් එකම සූරලා හොයාගන්ට උනේ රුපියල් එකසිය හැත්තෑ පහයි.  මම ඒකත් ගුලි කරන් රාළහාමිගෙ කෙනෙකුට කිට්ටු කරා. "අනේ සර්, අපි සන්තකේම තියෙන්නෙ මෙච්චරයි. මේකවත් අරන් යන්ට දෙන්න" හිනාවකුත් එක්ක ඒක අතට ගත්තු රාළහාමි තවත් රාළහාමි කෙනෙකුගේ මූණ බැලුවා. ආල වෙමින් දෙන පුද ලැබ ගන්නේ...කෝල නැතුව පිදවිලිද බලන්නේ..

"යන්ඩ දෙන්ඩ රාළහාමි. මුගෙන් මල කරදරයක්නෙ තියෙන්නෙ"

මම බංකුව ළඟට ආවෙ සතුට හිතේ පුරෝගෙන. "අපි යං" ඒත් එයාට යන්ට කල්පනාවක් නෑ වගේ. ඕනෑවට එපාවට වගේ එයා නැගිට්ටා. මම ඉක්මණින් පොලිසියෙ පඩි පෙළ බැහැලා යන අතරෙ එයා ගාටනවා හරියට වෙන කෙනෙකුගෙ කකුල් වලින් ඇවිදිනවා වගේ. "මොකෝ?"

"මං ගෙදරට මොනාද කියන්නෙ අයියේ" මට උත්තර නෑ.

බයික් එක ගාවට එන්ඩ එනකොටම පොලීසියේ ගේට්ටුව ගාව 'බ්‍රාස්' හඬින් වෑන් එකක් නැවතුණා. ඒකෙන් බැහැපු කට්ටියක් මෙන්න පොලීසිය ඇතුළට යනවා. මෙච්චර වෙලා පණ නැති ගානට හිටපු ඇත්තී මාවත් ඇදන් ගහකට මුවා උනා. කඳුළු ඇස් දෙකෙන් එළියට එනවා සට සට ගාලා. "ඒ අපේ අම්මලා අයියේ. මාව හොයනවා වෙන්ට ඇති. මට දැන් නම් ගෙදර යන්ට බෑ. "

"ගෙදර නොගිහින් කොහේ යන්නද?"

"මම දන්නේ නෑ අයියේ. මම දන්නේ ගෙදර ගියොත් තාත්තා මාව මරනවා කියලා විතරයි"

ඒ කඳුළු මැද්දෙ එයාව තනිකරලා යන්ට තරම් පවිටු හිතක් මට තිබුනෙ නෑ. මම තීරණයක් ගත්තා. "නඟින්න"

"අපි කොහෙද යන්නෙ?" එයා පුදුමයෙන් වගේ බලන් ඉන්නවා.

"ඔයාට ගෙදර යන්න බෑනෙ" එයා ඔලුව වැනුවා.

"එහෙනම් යමු අපේම ගෙදරකට"

තම කුමාරිය පසුපස හිඳුවාගත් කුමරු නැවතත් සිය අසු පදවන්න උනා.  ඒ බස් නැවතුම බලා නොවෙයි. ඔවුන්ගේම ලෝකයක් සොයාගෙන. එදා වෙව්ලූ දුරකථනය අතින් ගැනීමත් මෙදා විවාහ සහතිකයකට අත්සන් තැබීමත් අතර ගතවී තිබුනේ තත්පර  හයලක්ෂ අනූඑකදාස් දෙසීයක් පමණයි.. ඒ කිව්වෙ හරියටම දවස් අටක් පමණයි. සිzන්දගී ඒක් සෆර් හේ සොහානා.. යහ කල් ක්‍යා හෝ කිස්නේ ජානා.....  අරෙ ඔලෙහි ඔලෙහි ඕ.. ඔලෙහි ඔලෙහි ඕ.. ඔලෙහි ඔලෙහි ඕ.. ඔලෙහි ඔලෙහි ඕ..

සටහන (විශේෂයෙන් හොටු පෙරාගෙන අඬන නංගිලාට) :  මේකෙ මම මම කිව්වට මේක ඇත්තටම මට වෙච්ච දෙයක් නෙමෙයි. මගේ යාලුවෙකුට වෙච්ච දෙයක්. දැන් මිනිහගෙ ළමයෙක් ඉස්කෝලෙත් යනවා. හා.. හා.. අඬන්නෙ නැතුව හිනාවෙලා ඉන්ට ඉතින්.. තනිකඩය තවම මම.. ;)