හරී ජනපති ආරක්ෂකට අරී

මම සිස්සත්වෙ ඉවර කරලා ටික කලක් යනකොට අපිට ටිකක් හොඳ කල දසාවක් ලැබුනා. මුදල් හදල් එහෙම ටිකක් තිබුනා. ඒ පිහිටෙන් මට පුළුවන් වුනා රටේ තොටේ ලොකු ඉස්කෝලයක් කියලා හඳුන්වපු එකකට ඇතුල්වෙන්න. ඒ කාලෙ ජීවිතේ හරිම ලේසියෙන් ඇදිලා ගියා. හරියට පල්ලමක යන ෆුට් බයිසිකලයක් වගේ. කලින් වගේ ඉස්කෝලෙට පයින් ගාටන්නවත් පාන්දර නැගිටලා පුටාර් එකේ ලොකු අම්මලාගෙ දිහා යන්නවත් සිද්ධ වුනේ නෑ. උදේට ගේ ළඟට වෑන් එක ඇවිත් 'පෝප් පෝප්' ගාපුවම ඒකට නඟින්ඩ විතරයි තිබුනෙ. හවසටත් ශපාන් එකේ ඉඳගෙන ඇවිත් ගේ දොරකඩින්ම බැහැලා ගෙට එන්ඩ පුළුවන් වුනා.

ඒත් පල්ලමේ ගිය බයිසිකලයට කන්දක් හම්බෙන්න එච්චර කාලයක් ගියේ නෑ. මල්ලිවත්  ඉස්කෝලෙට ඇතුල් කරන්න ඕනෙ වයස එළඹුණා. මල්ලිවත් ඒ ඉස්කෝලෙටම ඇතුල් කරා. ඒවගේම මම ගිය වෑන් එකටත්. 'දැන් මාත් එක්ක තනියට ඉස්කෝලෙ යන්න මල්ලිත් ඉන්නවා' මම මුලින් එහෙම හිතුවත් ඒක නම් මට හොඳ අත්දැකීමක් උනේ නෑ. වෑන් එකේ නගින මට සුවපහසුව ඉඳගෙන යන්න ලැබුනෙ ටික දුරයි. ළමයි එකා දෙන්නා එකතුවෙද්දි මට සිද්ධ වෙනවා මල්ලිව ඔඩොක්කුවට ගන්න. මට යන්තම් පස්ස තියාගන්න පුළුවන් ඉඩක මමත් මල්ලිත් මගේ පොත් බෑගයත් මල්ලිගෙ පොත් බෑගයත් යන හතරම උදේට ඉස්කෝලෙ ගියා. හවහට නම් නිදහසක් තිබුනෙ වේලාසන ඇරෙන මල්ලිව ගේන්න අම්මා ගිය නිසා.

කොහොමවුනත් ඔය කෙරුවාව කරන්න උනේ මාසයයි දෙකයි. ඒක නැවතුනේ මටත් මල්ලීටත් පෑනකින් ඉලක්කම් ලියපු ලියුම් කවර දෙකක් ලැබුනුදායි. මගේ ඔඩොක්කුවෙ උදේට විතරක් ඉඳන් ගිය මල්ලීටත් මගේ ගානම ලියපු ලියුම් කවරයක් ලැබිලා තිබුනා. ගණන් දෙක එකතු කළාම ටිකක් ලොකු ගානක්. මල්ලීව පාසලට ඇතුලත් කිරීමට වියදම්වූ මුදලත් පියවීමට තිබුන නිසාත් හිරවී මිරිකී යන්ඩවෙච්ච නිසාත් අපි තීරණය කළා වෑන් එකෙන් ලොකු වාහනයකට මාරු වෙන්න. කවුද ඔය ජරා වෑන් කබල්වල යන්නෙ.

'බස් එක' කියලා කියපු ඒ වාහනේ නම් ගෙවල් අහල පහලින් ගියේ නෑ. ගේ ඉස්සරහාට ඇවිත් 'පෝප් පෝප්' ගෑවෙත් නෑ. ඒක හින්දා උදේම නැගිටලා ලක ලෑස්තිවෙලා පුටාර් එකට මල්ලිව දාගන්න මං කිලෝමීටර් දෙකක් විතර පාගනවා. හන්දියෙ බයිසිකලය තියලා ගිහින් ඇවිත් ආයෙ හවහට දෙකක් පාගනවා. ඒකත් ඉතින් මහලොකු දෙයක් උනේ නෑ. ප්‍රයිවට් බස්වල ගිය නිසා ලොකු රස්තියාදුවකුත් නෑ. බොහෝවෙලාවට වෑන් එක එන වෙලාවට කලිනුත් ගෙදර ආවා.

ඔහොම සැහැල්ලුවෙන් ගෙවිලා ගිය ජීවිතය ආයෙම බැරෑරුම් උනේ 'සීසන් එක' කියලා එකක් අතට ලැබුනට පස්සෙ. ඒ සීසන් එකත් එක්කම සුදු පාසල් ඇඳුමෙන් සැරසිලා ඉන්න අපව කන්න තරම් තරහා සතුරො වගයකුත් බිහිවෙලා තිබුනා. ඒ තමයි බස් මාමලා. අපි ඉස්කෝලෙ යන්න පාරෙ ඉන්නවා දැක්කොත් බස් මාමලා යන්නෙ භූමිතෙල් පාර කාපු ගැරඬි වගේ. ආයෙ හැරිලාවත් බලන්නෙ නෑ. අපි හෝල්ට් එකේ ඉන්නවා දැක්කොත් ඉස්සරහා බලාගෙන ලෑල්ලටම පාගන්න උන්දලාට පුළුවන්. අපි කොච්චර අත්දැම්මත් පෙනුනේ නෑ. සමහරවිට අපේ අත් චූටි හින්දා වෙන්නැති. ඒගොල්ලෝ කොච්චර හදිස්සියේද ගියේ කිව්වොත් හෝල්ට් එක තියෙන තැන හරියට මතක තිබ්බෙත් නෑ. ඒ වෙලාවට බැරිවෙලාවත් කවුරුහරි ඒ හෝල්ට් එකේ බහින්න හිටියොත් එක්කො කලින්ම බහින්න වෙනවා නැත්නම් පහුවෙලා බස්සනවා. අපිට ඒ තරම් දුරක් චූටි කකුල්වලින් දුවගන්න බෑ. අච්චර බර පොත් බෑග් එකක් එල්ලන් කොහොමටවත් බෑ. ඉතින් මාමලාත් බහින්න ඉන්න අයව ඉක්මනට තල්ලු කරලා අද්දලා ගියා. මේ නිසාම උදේට අහුවෙන බස් එකක යන්ඩ ගෙදරින් අවසරේ හම්බුනා. ඉතින් වැරදිලාවත් ජනතා සන්තකයක් උදේට අහුවුනොත් එදාට රජමඟුල්. අදත් ප්‍රයිවෙට් ගියේ කියලා 'මාටියා පාර' දෙන්න පුළුවන් නියමෙට. ඒත් ඔය මාටියා සල්ලිත් ඉතින් ගෙදර එකවුන්ට් එකටම තමා පස්සෙ වැටෙන්නෙ. ගෙදර මුදල් හදිසියට පොලියට දෙන ඒ සල්ලිවලට පොලී තියා දුන්නු ගානවත් ආපහු ලැබුනෙ නෑ.

හවහට තමයි ඊළඟ ජවනිකාව තියෙන්නෙ. ගෙදර යාම. ගෙදර යන්ට හදිසියක් නැති නිසා සිලෝන් ටකරං බස් (CTB) එකකම තමයි යන්ඩ වුනේ. අපේ පාරෙ ස්කූල් බස් එකක් තිබුනේ නැති නිසා සාමාන්‍ය එව්වලම තමයි යන්න තිබුනෙ. ඒත් සාමාන්‍ය බස් එකක් ඉස්කෝලෙ ඇරෙන වෙලේට නැවතුම්පොළකින් පිටත් වුනේ බොහෝම කලාතුරකින්. විනාඩි පහෙන් පහට බස් තියෙනවා කියලා පුවරුවේ තිබුනාට බස් නම් තිබුනේ නෑ. නෑ..නෑ.. වැරදුනා. බස් ගොඩක් තිබුනා. ඒත් ඒවා එකක්වත් අපේ පාරෙ ගියේ නෑ. අපේ පාරෙ සීටීබී එළියෙ නවත්වලා තිබුනත් ඒවා එකක්වත් පෝලිමට ගැහුවේ නෑ. අපිට හිතුනෙම අපි ඉන්න නිසා එහෙම කරනවා කියලා.

දිව ගිලෙන්න එද්දි ඒ මදිවට බඩේ පණුවො එහෙං මෙහෙං අනිද්දි පැත්තට දාන්න පුළුවන් බරට බර බෑග් එකත් එක උරහිසකින් එල්ලාගෙන මල්ලිවත් අල්ලාගෙන බස් දිහා බල බල හූල්ලන්න සිද්ධ වුනා. ඔය විදිහට දෙකට ඉස්කෝලෙ ඇරුනු ළමයි විස්සක් විතර තුන කිට්ටුවෙනකන්ම පෝලිමේ හිටියා. එතකොටත් බස් එකක් නැතිනම් අපේ පිහිටට ආවෙ ටයිම් කීපර් මාමා. මොකද සාමාන්‍ය බස් නොගැහුවත් ඒ කාලෙ අර්ධ සුඛෝපභෝගී කියලා තිබුන මෙලෝ සැපක් නැති තනිදොරේ බස් නම් පෝලිමට ගහලා සෙනඟ පටවා

ගත්තා.  සීසන් එකෙන් යන්න බැරිවුනත් තුන කිට්ටු වෙනකොටත් බස් එකක් නැත්නම් ටයිම් කීපර් මාමා කොන්දොස්තර මාමෙකුට කතා කරනවා. "මල්ලි, මේ පොඩිඋන් පව්, බඩගින්නෙ. යමින් ගමන් බස්සන් යන්නකො" කොන්දොස්තර මාමා 'හා' කියන්නෙ කැමැත්තකින් නොවෙන වග ඇඹුල්වෙච්ච මූණෙන්ම පේනවා. අපි ඉතින් ඔය ඇඹුල් මූණ බල බල ඉන්නෙ නෑ. කල දුටු කල ඉහගන්නවා වල. ඒ නැග්ගත් ආඩපාලි ගොඩයි.

"උඹලා ටයිම් කීපරයගෙ පිහිටෙන් නැගගත්තා නේද?"

"මේ බස් තියෙන්නෙ පිනට යන්ඩ නෙමෙයි"

ඔය වගේ කතාත් අහගෙන ඇහෙන්නේ නෑ වගේ අපි ගෙදර එනවා.

අද කියන්න ගිය සිද්ධිය වෙච්ච දවසත් බොහෝම කලාතුරකින් හම්බෙන දවසක්. ඒ කිව්වෙ ඉස්කෝලෙ ඇරිච්ච ගමන්ම බස් එකක් හම්බුන දවසක්. ඒ වගේ දවසට හිත සන්තෝසෙන් පිරෙනවා. අද කලින්ම ගෙදර ගියෑකි. කලින්ම හොඳට කාලා වෙනදාට වඩා සෙල්ලම් කළෑකි. ටීවී බැලුවෑකි. හීන කෝටියයි. ඉතින් ඒ වගේ දවසට නගින්න වෙන්නෙත් දුවලා දුවලා සෙනග පිරිච්ච බස් එකකට. ඒත් මොකෝ රස්තියාදුවක් නැතුව ගෙදර එන්න. ඒ දවසෙත් මම මල්ලිව ඇදගෙන දඩිබිඩිගාලා නැග්ගෙ සෙනඟ පිරුණු බස් එකකට. බස් එක ලැබිච්ච සන්තෝසෙන් පිරිලා හිටපු මම හිටගෙන යන්න වෙච්චි නිසා මගෙත් මල්ලිගෙත් බෑග් රැක් එකට දැම්මා. ඒත් කොන්දොස්තර මාමා ඉස්සරහින් නැගලා 'පස්සට යන්ඩ' කියනකොටයි පස්සෙන් නැගලා 'ඉස්සරහට යන්ඩ' කියනකොටයි ඒ අහා මේ අහා පාවෙලා අපිව බෑග් තිබුනු තැනිනුත් විසිවෙලායි හිටියෙ.

බස් එක හිතුවාටත් වඩා ඉක්මණින් ආවා. බොහෝම සන්තෝසෙන් බෑග් දෙක ගත්තු මම බස් එකෙන් බැස්සා නෙමෙයි පැන්නා. අපිව බස්සපු බස් එක පාරෙ අනිත් වාහන අතරට වැදිලා නොපෙනී ගියා. එතකොටම මොකක් හරි අඩුයි අඩුයි වගේ හැඟීමක් මට දැනෙන්න ගත්තා. හරියට ඇඟෙන් කෑල්ලක් බස් එකේ වගේ. ඒත් වෙනදාට වඩා බෑග් එක බර අඩුයි වගේ. මගේ දුක දැකපු දෙයියෝ බෑග් එකේ බර අඩුකරලාද?

කලින් බස් එකක් ලැබිච්ච සන්තෝසෙයි, බස් එක ඉක්මණට ආපු සන්තෝසෙයි, කලින් කන්න ලැබෙන බලාපොරොත්තුවයි, වැඩියෙන් සෙල්ලම් කරන්න ලැබෙන බලාපොරොත්තුවයි විසිරිලා, පොඩිවෙලා, මිරිකිලා, තෙරපිලා, චප්ප්වෙලා මකබෑවිලා යන්න මහ ලොකුවෙලාවක් ගියෙ නෑ. මම සන්තෝසෙන් අතට අරන් බැස්ස බෑග් එකේ බකල් එකක් ගැලවිලා. ඒ තප්පරෙන්ම මට මතක්වුනා මගෙ අතින් කවදාවත් බකල් එක නොකැඩිච්ච බව. මම වහ වහා බෑග් එකේ සිප් එක ඇරියා.

'හපොයි දෙයියනේ' මගේ පොත් එකක්වත් නෑ. ඒ වෙනුවට තිබුනෙ කාකි ඇඳුමක්. බෑග් එක මාරුවෙලා. 'මම හෙට ඉස්කෝලෙ යන්නෙ කොහොමද?'

'ඉස්කෝලෙ නෙමෙයි ඉස්සෙල්ලා ගෙදර යන හැටි හිතපන්'  උඩු හිතද යටි හිතද මොකක්ද කියලා මතක නෑ. කොහොමහරි දෙකෙන් එකක් මට කියන්ඩ ගත්තා.

'හෙට කරගෙන එන්ඩ දීපු ගෙදර වැඩත් තිබුනා'

'ගෙදර වැඩ නෙමෙයි යකෝ ගෙදර යන හැටි හිතපන්. උඹව අද කෝටුමස් කරාවි'

ගෙදර ගිහින් අහන බැනුම් ගුටි මතක් වෙද්දි මගේ කකුල් ඉදිරියට ඇදෙන්නේ නෑ. 

'ශිහ්.. මම බලලා බෑග් එක ගත්තා නම් ඉවරයිනෙ'

'අපරාදෙ මේ බස් එකේ නොනැග ඉන්නයි තිබුනෙ' ඔය විදිහට හිතත් එක්ක රණ්ඩුවෙවී අතීතයට යන්ඩ තිබුනානම් කියලා හිත හිත මමත් ගෙදර ආවා. ආවා නෙමෙයි එන්ඩ වුනා. සිද්ධිය හොඳට රවුම් කරලා ලස්සනට කියන්න අවස්ථාවක් ලැබුනේ නෑ. "අම්මේ මෙන්නෝ ඕ අයියා බෑග් එක මාරු කරන් ඇවිල්ලා"

එකපාරටම අම්මාගේත් තාත්තාගේත් ඇස් නළලට යන අතරෙ මගෙ ඇස් මිදුලෙ වැලිකැට හොයනවා. ටිකකින් තාත්තාගේ කටත් ඇරුනා. මගේ කන් පිරී ඉතිරී දෝරෙ යනවා. 'බොරුවට කෑ ගහලා වැඩක් නෑනෙ. මම හිතලා කරපු දෙයක්ද? ' එහෙම හිතුනට ඉතින් කියන්න ගියේ නම් නෑ.

තාත්තා බෑග් එක මේස උඩින් තිබ්බා. "බෝම්බයක්ද මන්දා?" ඒත් ඉතින් මේක ඇරලා බලන්ඩ එපෑ අයිතිකාරයාව අඳුරගන්න. තාත්තා හිමීට බෑග් එකේ පළවෙනි සිප් එක ඇරියා. කාකි පාට ඇඳුමක්. ඒකෙ 'ශ්‍රී ලංකා පොලීසිය' කියලා ගහපු බැජ් එකකුත් තිබුනා. අර පොලිස් මාමලා අඳින්නෙ අන්න ඒ වගේම ඇඳුමක්. ඒවගේම බැජුත් එක්ක. අනිත් සිප් එකින් එක ඇරුනා. තව තව උපකරණ මේසය මත දිගහැරුනා. අන්තිමේදී බෑග් එක අයිති කෙනාගෙ රාජකාරී හැඳුනුම්පත. නම අහවල්ගමගේ අහවලා. පදිංචිය අහවල්ගම. තනතුර ජනපති ආරක්ෂක. 

"ඔහොම ඉන්නවා මම බලලා එන්නම්" ටිකක් වෙලා කල්පනා කරලා අඩුම කුඩුම ආයෙ බෑගයටම අඩුක් කරගත් තාත්තා ගෙදර හිටපු ඇඳුම පිටින්ම එළියට ගියා. කෑම පිඟාන බලාගෙන ආපු මම තාම ඉස්කෝලෙ ඇඳුම පිටින් බඩගින්නෙ. බෑග් එක මාරු අරින්න යන්න වෙයි කියලා ඒක මාරුකරන්න ලැබුනේ නෑ. ටිකකින් තාත්තා ආවා. ගිහින් තිබුනේ අහල පහළ හිටපු 'රාළහාමි' මාමලාගෙ ගෙදර. රාළහාමි මාමා කියන්නෙ කාලෙකට කලින් පොලීසියෙ ඉඳලා දැන් පැන්සොන් ගිය කෙනෙක්. ඒක හින්දම තමයි උන්දැට ගමේ ගොඩේ හැමෝම රාළහාමි කිව්වෙ. රාළහාමි මාමා අදාළ තැනට ටැලිපෝන් කළාලු. ඒත් මනුස්සයා අද වැඩට ආවෙ නෑ කිව්වලු.

"රෙකෝඩ් බුක් එක බෑග් එකේ තිබ්බා නේද? ඒක බලලා ඉස්කෝලෙට හොයන් එයි. නැත්නම් බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට එයි. දැන්මම යන්ඩ" ඉතිං මමත් මහන්සි නොබලා ආපහු බස් ස්ටෑන්ඩ් එක බලා ගෑටුවා. මහන්සි බලන්නෙ කොහොමද? ගෙදරට වෙලා කන් පිරෙන්න අහගන්නවාට වඩා හොඳයි පාරටවෙලා බඩගින්නෙ ඉන්නවා. මම තාම කාලත් නෑ. ඇඟට පණත් නෑ. ජීවිතේම කලකිරිලා. නැවතත් ගමනේ.

බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේදි මම ටයිම් කීපර් මාමාට කිට්ටු කළා.  "අංකල්, මගේ බෑග් එක මාරු වුනා" මම හිමීට මිමිණුවා. එතන හිටපු කොන්දොස්තර මාමලා 'හක් හක්' ගෑවෙ හරියට මම බඩ පැලෙන්න හිනා යන විහිළුවක් කළා වගේ. මට මහා ලජ්ජාවක් දැනුනා. ඒත් මේ ලජ්ජ වෙවී ඉන්න වෙලාවක්යැ. මම ආයෙත් කිව්වා. ආයෙත් ඉතින් හැක් හැක්.

"කොහෙදිද පුතේ? මක් කරන්ඩ ගිහින්ද?" මම ඉතින් අකුරක් නෑර ඔක්කොම කිව්වා. ටයිම් කීපර් මාමගෙ කතාවෙන් නම් කියවුනේ එහෙම මාරුවෙන බෑග්වල මාරු ඇරගන්ඩ ක්‍රමයක් නැති බවයි. සාස්තරයක් බලන්ඩ, අංජනමක් අහන්ඩ වගේ එව්වා කිය කිය හිටපු කොන්දොස්තර මාමලාගෙ කටවල් වැහුනෙ මම දික්කරපු පොලිස් අයිඩෙන්ටිය හින්දා. ඔක්කොම සද්ද වහලා හිටියා. 

"ටිකක් ඔහෙන් ඉන්නකො පුතේ, අපි බලමු එයා එයිද කියලා" ඉතින් මං පැයක් විතර ඔහෙන් හිටියා. මම නිකන් හිටියේ නෑ. බස් ගැන්නා. මිනිස්සු ගැන්නා. ස්ටෑන්ඩ් එකට ඇතුල්වෙන ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට එන, බස් වලින් බැහැලා එන, මිනිස්සුන්ගෙ බෑග් දිහා බලලා බලලා මගෙ ඇසුත් රිදෙනවා. මොකෝ මූණ බලලා අඳුනගන්නයෑ. අනේ මේ යකා කොහේ ගියාද? දැන්නම් ඉන්නම බැරිතරම් බඩගිනියි. 

ටිකකින් වැඩ අඩුවුනාම ටයිම් කීපර් මාමා මාවත් ඇදගෙන ගියේ බස් අස්සට. අයිඩෙන්ටියේ තියෙන ගමේ ඉන්න බස් මාමෙක්ව හොයාගත්තු අපි බෑග් අයිතිකාරයා ගැන විස්තර ඇහුවා. විස්තර වගේම ඒ ගෙදර ටැලිපෝන් අංකෙත් ලේසියෙන්ම හොයාගන්න පුළුවන් උනා. ටයිම් කීපර් මාමා ඒකෙන් කෝල් එකක් ගත්තා ඒගෙදරට. වැඩට යනවා කියලා මනුස්සයා ගියාලු. "පුතේ, ඔයා ගෙදර යන්ඩ දැන් කෙනාව දන්නවනෙ." ටයිම් කීපර් මාමට පිං.

මමත් අකමැත්තෙන් වුනත් ගෙදර යන්ඩ හදනකොටම මතක් වුනා තාත්තා ඉස්කෝලෙට යන්ඩ නැත්නම් කෝල් කරන්ඩ කියපු විත්තිය. ඉතින් ඊළඟ මොහොතේ මම කොමිනිකේසන් එකක් ඇතුලෙ. එතකොට පොඩි කට්ට පහත් පහුකරලද කොහෙද.

2..3..2..9..2..8.. 'රීං රීං'  රින්ග් වෙනවා.

"හෙලෝ" එහා පැත්තෙන් ඇමතුම උස්සනකොට මගේ ඇස් ඉස්සුනේ ඇමතුමේ ගාස්තුව වැටෙන පුවරුවට. ඇයි දෙයියනේ අතේ තියෙන සල්ලි වලින් ආපහු බස් එකේ යන්නත් ඕනෙ.

"හෙලෝ, ගුඩ් ඊවිනින්ග්. මේ ප්‍රින්සිපල් සර්ද?"

"ඔව්"

"සර්, මම ස්ටුඩන්ට් කෙනෙක් කතා කරන්නෙ. කවුරුහරි කෙනෙක් බෑග් එකක් මාරුවෙලා කියලා ඉස්කෝලෙට ආවද?"

 "ඔව්.. ඔව්.. ඒ ඔයාගෙ බෑග් එකද?" මට දැනගන්න ඕනෙ උනේ එච්චරයි. ඒ කියන්නෙ ඒ මනුස්සයා ආපහු ඇවිත්. එහෙම නම් එක්කො ඉස්කෝලෙ නැත්නම් ස්ටෑන්ඩ් එකට එයි.

"ඔව් සර්... සර්, එයා තාම ඉන්නවද?"

"ඉන්නවනම් ගාඩ් රූම් එකේ ඉන්න ඕනනෙ. පේන්න නම් නෑ" ඉස්කෝලෙන් පිටවුනා නම් පොලිස් මාමා ස්ටෑන්ඩ් එකට එනවා වෙන්න ඇති.

"කොහොමද ඕක නැතිවුනේ"

"බස් එකේදි සර්"

"කීයට විතරද?" 

"ඉස්කෝලෙ ඇරිලා යද්දි සර්"

"කවදද?" මේ වෙනකොට මාව වෙව්ලන්න අරන්. අතේ තියෙන පිච්චියෙන් ගෙදර යන්නත් ඕනෙ මෙයා මේ මඟුලක් කතා කරනවා. 

"මම තියන්නම් සර්" 'ඩුස්' ගාලා මම ෆෝන් එක තිබ්බා. හම්මේ.. ඇති යන්තන්. බස් එකේ යන්න සල්ලි ඉතුරු උනා. 

මම ආයෙත් බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ ගේට්ටුව ගාව නිරීක්ෂණයේ. දැන් මම ඉස්කෝලෙ නැති හින්දා ස්ටෑන්ඩ් එකට හොයන්න එයි. "පුතා තාම කාලත් නෑ නේද?" ටයිම් කීපර් මාමා ළඟට ආවා. "දැන් ගෙදර යන්න පුතා. සඳුදට මාරු කරමු"

"එයා ඉස්කෝලෙට ඇවිත් ගියාලු. දැන් ස්ටෑන්ඩ් එකට එනවා ඇති" මගේ උත්තරෙන් ටයිම් කීපර් මාමා ආයෙ උන්නුතැනටම ගියා. ඒ මාමා නං කියයි. ගෙදරදි බත් විතරක් ලැබුනොත් මදෑ. මේ වෙද්දි ටික ටික ඉරත් බැහැලා යන්න අරන්. තැන තැන ලයිට් එක දෙක පත්තුවෙන යාමය. මා තනිව මහ මඟ. දැන්නම් බඩ පිටටම ඇලිලාද කොහෙද. කඩේකටවත් ගියෑකියැ. 

හත වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙනකොටම මට සැනසීමක් දැනුණා.  බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු කෙනා කොහොමවෙතත් හුරුපුරුදු මූණක් මතුවුණා. තාත්තා..

"මේ ළමයාව එක්කන් යන්න. දැන් බලන්ඩ හතත් පහුවෙලා. අර මහ මිනිහෙක්ගෙ වරදකට මේ පොඩි එකා විඳවන්නෙ මොකටද? මහ ලොකු ජනපති ආරක්සක. බෑග් එක ආරස්සා කරගන්ඩත් බෑ" ටයිම් කීපර් මාමා බෑග් එකේ අයිතිකාර මාමාගේ ගෙදාට කතා කරපු හැටිත් කිව්වට පස්සෙ මමයි තාත්තයි ගෙදර ආවා. 

අම්මෝ.. මගෙ ඇඟම තලලා වගේ. හරිම තෙහෙට්ටුයි. ඇඟ හෝදාගත්තු මම බෙදලා තිබ්බ බත් එක ඉවර කරේ ලෝකෙ අන්තිම කෑම වේල කන්නා වගේ. රෑ නමයත් පහුවුනා. 

'ටොක්.. ටොක්.. ටොක්..' කවුද දොරට ගහනවා. 

"එන්න මහත්තයා"

ඒ අවසරයෙන් උස මහත කළු යෝධයෙක් වගේ මාමා කෙනෙක් දොරෙන් ඇතුළු වුනා.  ඒ මාමගේ අතක දිලිසි දිලිසි තිබුනෙ මගේ ආදරණීය පොත් බෑගය. ඒ බෑගය මගේ අතට ආවා. මාමගේ බෑගය එයාට ලැබුනා. මම රස්තියාදු වෙච්ච හැටි තාත්තා කියන අතරෙ එයා රස්තියාදු වෙච්ච හැටි ඒ මාමා කිව්වා. ඒත් ගෙදරට දැන්වූ එකට නම් දොස් අහන්න වුනා. ගෙදර මිනිස්සු බය වෙනවාලු.

අන්තිමට සියල්ල පරීක්ෂා කරලා මාමා යන්ඩ නැගිට්ටෙ මෙහෙම කියාගෙන "පුතා, මීට පස්සේවත් කල්පනාවෙන් වැඩ කරන්න. බලන්ඩ ඔයා කරපු දෙයින් මට රුපියල් හාරසිය ගානක්ම පාඩුයි ". මමත් ගෙදර බල්ලා වගේ මූණ දිහා බලාගෙන හිටියා මිස මොකුත් කිව්වේ නෑ. මාමා එහෙම කිව්වට මාමා කියපු විස්තර වලිනුත් පස්සෙ ආරංචි වෙච්ච කරුණු අනුවත් සිද්ධිය වෙලා තිබුනෙ මෙහෙමයි.

හරී කියන පොඩි එකා බස් එකකට නැගලා ඉඳගන්න නොලැබිච්ච හින්දා බෑග් එක රැක් එකකට දානවා.  ඒත් සෙනඟ නගිද්දි ඌව වෙන දිහාකට තල්ලුවෙලා යනවා. ඒ එක්කම හරීගේ බෑග් එකට සමානම බෑගයක් තියෙන පොලිස් මාමෙකුත් බස් එකට නැගලා හරීගේ බෑග් එක තියෙන තැනටම බෑග් එක දානවා. ඒත් මගදී වාසනාවට හෝ අවාසනාවට පොලිස් මාමාට ඉඳගන්න ලැබෙනවා. මාමා බෑග් එකකුත් අරන් ඉඳගන්නවා. ඒත් ඒක හරීගේ බෑග් එක කියලා මා දන්නේ නෑ.

බහින්න ළංවෙලා බෑග් එක තියපු තැනට එන හරී මේ තියෙන්නෙ වෙන බෑග් එකක් කියලා හිතන්නේ නෑ. අරගෙන බහිනවා.  බස් එක ටික දුරක් යද්දිම හරීගේ බෑග් එක තුරුළු කරන් සුව නින්දේ හිටපු පොලිස් මාමාට ඇහැරෙනවා. බෑග් එකේ අමුත්තක් තේරෙන මාමා බස් එකේ ඒ බෑග් එකට අයිතිකාරයෙක් ඉන්නවද බලනවා. නැතිතැන බෑග් එකත් අරන් බහිනවා. මේ ටික පස්සෙ කිව්වෙ බස් එකේම ගිය කොල්ලෙක්. ඒකා හරීගේ බෑග් එක අඳුරගෙන නෑ. ඒ අඳුනගත්තත් හරීව බස් එකේදි විතරක් දකින එකෙක්.

ඊටපස්සෙ බෑග් එකේ ශිෂ්‍ය වාර්තා පොත දකින පොලිස් මාමා ඒකෙ ලිපිනය හොයාගෙන යන්නෙ ත්‍රී රෝද රථයකින්.  ඒත් ඒ මනුස්සයාගෙ අවාසනාවට හරීලා ඒ ගෙදරින් මාරුවෙලා මාස කීපයක්. කුලියට ඉන්න මිනිස්සුත් අහවල් ගමේ ඉන්නවා කියන්න දන්නවා මිසක් හරීලාගේ ගේ හරියට දන්නේ නෑ. ඉතින් පොලිස් මාමා අහවල් ගමේ කඩවල් ගානෙ යනවා ඒත් කඩ කාරයෝත් හරීව අඳුනලා නෑ. 

එක කඩයක් ගාවදි හරිම අපූරු දෙයක් වෙලා. පොලිස් මාමා හරීගේ පින්තූරෙ එවලෙ කඩේට ඇවිත් අහල පහල හිටපු ඔක්කොටම පෙන්වලා. කවුරුත් අඳුරන්නේ නෑලු. පස්සෙ බැරිම තැන කඩ කාරයාට පෙන්නලාලු. 

"මේ ඔයාලගෙ අක්කගෙ පුතා නේද?" කඩකාරයා අහලා තියෙන්නෙ කලින් පින්තූරෙ බලපු ගෑණු කෙනෙක්ගෙන්මයි. ඒත් ගෑණුකෙනා ඒක පිළි අරන් නෑ. ඒත් කඩකාරයා දෙතුන් පාර කියද්දී පිළි අරගෙන බැරිම තැන තමයි ගෙදරට පාර කියලා තියෙන්නෙ. "අපේ එකෙක්ව මම පොලීසියට අල්ලලා දෙන්නයැ" පුංචා පස්සෙ කාලෙක එහෙම කිව්වා. "මට එවලෙ කඩකාරයාව මරන්ඩ හිතුනා. කවුද දන්නෙ බෑග් එකක් මාරු අරින්ඩ කියලා"

පුංචාගෙන් පාර අහන් පොලිස් මාමා එද්දි  ඉතින් හරී ගෙදරයෑ. ස්ටෑන්ඩ් එකේ බස් ගනිනවානෙ. හරී ඉස්කෝලෙයි ස්ටෑන්ඩ් එකෙයි බලන්න ගියා කිව්වම ඒ මාමත් ඉස්කෝලෙට ගිහින්. පොලිස් මාමා ඉස්කෝලෙට ගියාම ඉන්නවාලු හොඳට දැකලා පුරුදු මූණක්. ඒ මාමගෙ ඉස්කෝලෙ යාලුවෙක් වෙන හරීගේ ඉස්කෝලෙ ගුරුතුමෙක්. ඉතින් අවුරුදු 12කට විතර පස්සෙ අහම්බෙන් මුණගැහුනු යාලුවාවත් ඇදගෙන සර් නවාතැනට ගිහින්. යාලුවෝ දෙන්නා පැය ගානක් සතුටු සාමිචියෙ යෙදෙනකොට තමයි හරී බඩගින්නෙ බස් ගැනලා තියෙන්නෙ. සඳුදා උදේම ඒ ගුරුතුමා හරීව හොයාගෙන ආවාලු.

ඉතින් ඔන්න ඔහොමයි උනේ.