මං සිස්සත්තෙ ලියපු හැටි

පෝස්ට් එක පටන්ගනිද්දිම හිතුනා පොඩි අනතුරු ඇඟවීමක් කරන්න. මේ පෝස්ට් එක කාටවත් ප්‍රයෝජනයක් නැතිවෙන්න පුළුවන්. ඒක නිසා ඔබගේ වටිනා වේලාව නාස්ති නොවෙනවා කියා හැඟේ නම් පමණක් කියවන්න. 

සිස්සත්තෙ කියන්නෙ මොකක්ද කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙකමක් නෑනෙ.  වැස්සකටවත් ඉස්කෝලෙ ගිය ඕනෑම කෙනෙකුගෙන් ඇහුවොත් කියයි. ඕකට මේ කාලෙ නම් කියන්නෙ අම්මලාගේ විභාගය. හැබැයි අපේ කාලෙ අම්මලාගේ විභාගය වීගෙන එන ලක්ෂණ තිබුනත් මේ තරම් නම් උනන්දුවක් තිබුනේ නෑ. දැන් බලන්ඩ එපැයි සිස්සත්තෙට පන්ති යන්න පටන්ගන්නෙ මුට්ටිසූරි යනකොටමයි.

මම මුලින්ම සිස්සත්වෙ කියලා එකක් තියෙනවා කියලා දන්නෙත් තුනවසරෙදි.  අපේ තුනවසර පන්තිභාරව හිටිය ගුරුතුමියගෙ නම තමයි 'බ්‍රිජට්'. දවසක්, මම හිතන්නෙ ඒ තුන වසරෙ අන්තිම කාලෙ, පන්තියේ ළමයින්ගෙ පොත් බල බල හිටපු ගුරුතුමිය මගෙ පොත බලන ගමන් මට කතා කරා. මමත් දූවලා දූවලා ගියා ළඟට. "පුතා දැන් සිස්සත්ව විභාගෙට ලෑස්ති වෙනවද?"

මොන ලෑස්තිවීමක්ද මම එතකොට සිස්සත්තයක් ගැන අහලාවත් තිබුනෙ නෑ.  මගෙ දිව කෙලින්ම එළියට පැනලා කෙළවර නිකටෙ ගෑවුනා. ඒ එක්කම 'නැ' සද්දෙකුත් පිටවුනා. "පුතා හෙට ඉස්කෝලෙට අම්මව එක්කං එනවද?" මගේ ඔලුව දෙපැත්තට වැනුනා හරියට ලී බෝනික්කෙක්ගෙ වගේ. ඊටපස්සෙ මම ආයෙත් දුවලා ගිහින් මගේ චූටි ඩැස් පොඩ්ඩෙ වාඩි වුණා. ටීචර් එන්න කියපු විදිහෙන්ම මම තේරුම්ගත්තා මේ නම් ජල්තර වැඩක් නිසා නොවන වග.

පහුවදා මම ඉස්කෝලෙ ගියෙ අම්මත් එක්ක. ගුරුතුමී එක්කන් එන්න නොකිව්ව තවත් කෙනෙක්ව එක්කගෙනයි ගියෙ. අපේ චූටි මල්ලී. "මේ ළමයා දස්සයි. හොඳට වැඩ කරනවා. දැම්ම සිස්සත්ත පන්තියකට දැම්මොත් ඒ කාලෙ වෙනකොට හොඳ තත්වෙක ඉඳියි" එහෙම කිව්වෙ මල්ලි ගැන නෙමෙයි මම ගැන. කිරිබොන ඌට මොන සිස්සත්තෙද? ගුරුතුමීගෙ උපදෙස් පිළිගත්තු අම්මත් මාව සිස්සත්ත පන්තියකට දැම්මා. හැබැයි ඒ හතර වසරෙදි.

මං හොරා වෙච්ච කතාවෙදි මම කිව්වනෙ මම එතකොට ඉස්කෝලෙ ගියෙ ලොකුඅම්මලාගෙ ගෙදර ඉඳන් කියලා.  අලුතින් මාව දාපු පන්තියත් තිබුනෙ ඒ කිට්ටුවමයි. මම එහෙට වෙලා රස්තියාදුවෙච්ච කාලෙන් වැඩක් ගන්ඩ පුලුවන් වුන නිසාම මම බොහොම ආසාවෙන් පන්ති ගියෙ. මම දුක්වෙන්නෙ පන්ති නැතිවුනදාට. අසාව වැඩිකමටම පන්තිය පටන්ගන්නෙ තුනට වුනාට දෙක වෙද්දි කොල්ලා පන්තිය ගාව. සමහරදාට මම පන්තියට යනකොට මිස් ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ගෙදර ඇවිල්ලත් නෑ. අන්තිමේ "අනේ පුතේ තුනට පහක් තියලා එන්න" කියලා මිස් කියනකන්ම මම දෙකට කලින් පන්තියට ගියා. 

ඒ පන්තියේ අමතක නොවෙන දවස තමයි මම ප්‍රස්ථාව පිරුළු ඉගෙනගත්තු දවස.  එදත් මම කලින් ගියපු දවසක්. මම කලින් ඇවිල්ලා ඉන්නවා දැක්කම මිස් කරන්නෙ පන්තියෙ දොරවල් ඇරලා පන්තිය පටන් ගන්නකන් කරන්න මොකක් හරි කරන්න වැඩක් දෙන එක. ඊටපස්සෙ තුනට පන්තියට එන මිස් ඒක බලලා ඉවරවෙලා තමයි උගන්වන්න ගන්නෙ. ඉතින් එදා දුන්නු වැඩේ තමයි ප්‍රස්ථාව පිරුළු ලියන්න. මට තේරුනේ නෑ. මම ප්‍රස්ථාව පිරුළු ගැන අහලාවත් තිබුනේ නෑ. "ඇයි පුතේ, අපි එක එක දේවල් උනාම කියන්නෙ. ගමරාළගෙ වංගෙඩිය වගේ, ඉබ්බාගෙන් පිහාටු ගන්නවා වගේ, එතකොට පනින රිලවුන්ට ඉනිමන් තියෙනවා වගෙ, හිත ඇත්නම් පත කුඩාද? අන්න ඒ වගේ කියමන් ටිකක් ලියන්න"

ලී බෝනික්කා ආයෙත් ඔලුව වනලා බාරගත්තා.  ගුරුතුමිත් ආපහු ගියා. හා කිව්වට මොකද එකක්වත් ඔලුවට එන්නෙ නෑනෙ. ශිහ්. ඔහොම ඉද්දි ටිකකින් ඒ ගෙදර පිලේ ඉන්න බල්ලව දැක්කා. ඉබ්බගෙන් ගන්න බෑ කිව්වෙ පිහාටු නේද? ඒ කියන්නෙ ගන්ඩ බැරි දෙයක්නෙ. මම ඊටපස්සෙ  එක දාලා මෙහෙම ලිව්වා.

1. බල්ලගෙන් පිහාටු ගන්නවා වගේ.

එකක් හරි.  රිලවු වගේම ගෙම්බත් පනිනවා.

2. පනින ගෙම්බන්ට ඉනිමන් තියන්නා වාගේ.

තව වෙන්නැති දෙයක් ලියන්න ඕනෙ.

3. මාළුවා පියාඹන්නා වාගේ.

ප්‍රශ්නයක් අහන එකක් ලියන්න ඕනෙ. දැක්කා මල් ගහක්.

4. මල පර වී වැටෙයිද?

ඕන්න ඔය විදිහට තුන වෙනකොට බහුභූත වාක්‍යය දහයක් පහලවක් ලියාගන්න මට පුළුවන් වුණා.  පන්තිය පටන් ගන්න කලින් මගෙ පොත බලපු ගුරුතුමී ඔලුවෙ අත ගහගත්තා.

අවුරුද්දක් ගියාට පස්සෙ මම හතර වසරෙන් පහට ගියා. ඒ කාලෙත් පහේ පන්තියෙ ගුරුවරුන්ගෙ පුදුම උනන්දුවක් තිබුනෙ ළමයින්ව සිස්සත්තෙන් ගොඩ දාන්න. හොඳින් උගැන්වුවා විතරක් නෙමෙයි එක ගුරුවරයෙක් ඉස්කෝලෙන් පස්සෙ හවසත් උගන්වන්න පටන් ගත්තා. අයකෙරේ ඒකාලෙ අනික් පන්තිවලට සාපේක්ෂව බොහෝම අඩු මුදලක්. 'ජයන්ත සර්' කියලා අපි එතුමාට කටපුරා කිව්වා. හරිම කෙලිලොල්. විහිලුවෙන් තමයි ඉගැන්වුවේ. එතකොට එතුමා උපාධිය ගත්තා විතරයි. ඉතින් මම ඒ හවස පන්තියටත් බොහොම උනන්දුවෙන් සහභාගි වුනා. ඒත් මුදල් අඩුපාඩුකම් නිසා පන්ති ගාස්තු ගෙවන්න මඟ හැරුනත් එතුමා නෙමෙයි කටක් ඇරලා ඉල්ලුවෙ. අපේ අම්මා සිස්සත්වෙට කලින් මුදල් හොයාගෙන ඔක්කොම එකපාර ගෙවන්න හැදුවත් සත පහක්වත් ගත්තෙ නෑ. "මේ ළමයා පාස් වුනොත් මට ඒ ඇති. මට සල්ලි එපා" සර් කිව්වෙ එහෙමයි. 

දවසක් ඒ පන්තියෙදි අමාරු ගැටළු වගයක් සාකච්ඡා වෙන්න ගත්තා.  එව්වා කොච්චර අමාරුද කියනවා නම් පන්තියේ කීපදෙනාටයි එව්වා හදන්න පුලුවන් වුනේ. අන්තිමේදී සර් අමාරුම ගැටළුවක් දුන්නා. "ඔට්ටුයි මේක කවුරුවත් හදන්නේ නෑ. හැදුවොත් මම රුපියලක් දෙනවා." ළමයි උනන්දුවෙන් හැදුවා ඒත් හරි උත්තර තිබුනෙ දෙකයි. එයින් එකක් මගේ. එතකොට සර් හිටියේ පන්තිය ඉස්සරහ. සර්ගෙ පසුම්බියෙන් එළියට ඇවිත් සර්ගෙ අතට ආපු දිලිසෙන රුපියලක්, සර් මහපටඟිල්ලත් දබරැඟිල්ලත් අතර තියලා  මහපටඟිල්ල ඔසවනවාත් සමඟ උඩගිහින් කැරකිලා කැරකිලා කැරකිලා  ඇවිල්ලා පන්තියෙ පිටිපස්සෙ හිටපු මගෙ අතේ රැඳුනා. රුපියල වෙනුවට මම දැක්කෙ තෝසෙ මාමාගෙන් ගන්න පුළුවන් රුපියලේ වෙරළු අච්චාරු මුල. එහෙම නැත්නම් රුපියලෙ තම්බපු මයියොක්කා මුල.

අනිත් ළමයාගෙත් අතට ඒ විදිහටම රුපියලක් ලැබුනා.  "සර්ගෙන් සල්ලි ගන්නෙ කොහොමද?" මෙන්න මූ රුපියල ආපහු දෙනවා. රුපියල සාක්කුවෙ දාගත්තු මාගැන මට ලොකු කණගාටුවක් ඇතිවුණා. කොච්චර කණගාටුවක්ද කිව්වොත් ඒ රුපියලෙන් මට මොකුත් ගන්න වුනේ නෑ. ගන්න යනකොටම 'සර්ගෙන් කඩාගත්තු රුපියල නේද මේ' කියන හැඟීම මට වද දුන්නා. අන්තිමේ රුපියලත් කොහෙටහරි වෙන්න ඇති.

ජයන්ත සර්ගෙ හවස පන්තියට ගියාට අපේ පන්තිභාරව හිටියෙ 'මයුරි' මිස්. ඒ මිසුත් සෑහෙන්න මාව උනන්දු කළා. සිස්සත්වෙ කිට්ටුවෙනකොට කවුදෝ මන්දා ගුරුවරයෙක් ආදර්ශ ප්‍රශ්න ප‍ත්‍ර පොත් වගයක් ගෙනත් තිබුනා විකුණන්න. ඒ කාලෙත් එව්වා හරි ගණන්. මට ගන්න සල්ලි තිබුනේ නෑ වගේම ඒ හැටි ඕනකමක් තිබුනෙත් නෑ. ඒත් අපේ මිස්ට ඕනෙවුනේ මට කියවලා ඒ ප්‍රශ්න පත්‍ර කරවන්න. ඉතින් මිස් මම හවස ගෙදර යද්දි මට කතාකරා "පුතේ, මේ ප්‍රශ්න පත්තර ටික කරන්න. හැබැයි පොත කිළුටු කරන්නේ නැතුව ගෙනත් දෙන්න" ඔය විදිහට විකුණන්න තියෙන පොත්වලින් එකක් හවහට මාත් එක්ක ගෙදර ගියා. උදේට ඉස්කෝලෙ ආවා. මම මිස්ගේ පිහිටෙන් නොමිලේම එව්වා පොරෝජනේට ගත්තා.

මේ අය මට උදව් කළේ මම මොකුත් දීලාවත් මගෙන් මොකුත් බලාපොරොත්තුව වත් නෙමේ. ඒකයි වටින්නෙ. ජයන්ත සර් නම් මේ වෙනකොට උපෙට උගන්වනවාලු. මියුරි මිස් නම් අකාලයේ මියගිය බව මට පස්සෙ ආරංචි වුනා. මේ විදිහට දෙමව්පියන්ගේ උනන්දුවත් ගුරුවරුන්ගෙ උදව්වත් ඇතුව සිස්සත්තෙ කිට්ටුවෙනකොට මම ශුවර් අස්සයෙක් වෙලායි හිටියෙ. 

ඉතින් ඔයින් මෙයින් දවස් ගිහින්  සිස්සත්තෙ දවසත් ආවා. මායි, අම්මයි, මල්ලියි, තාත්තයි උදෙන්ම නැග්ග පුටාර් එකට. අම්මයි මල්ලියි ඉස්සරහ මම පිටිපස්සෙ ලැග්ජ් එකේ. තාත්තා පාගලා පාගලා ඇවිත් 'ක්‍රාස්' ගාලා නැවැත්වුවා ඉස්කෝලෙ ඉස්සරහා. එතකොට අනිත් ළමයින්ගේ දෙමව්පියො ගේට්ටුව ගාව පිරිලා කියෝ කියෝ හිටියෙ. මම එතනින් යද්දිම ඔක්කොම නිශ්ශබ්ද වෙලා මගේ දිහා කන්ඩ වගේ බලපු හැටි අදවගේ මතකයි. 

දැන් මම ශාලාව ඇතුළෙ.  මුලින්ම කරන්ඩ ඕනෙ අර අත්සන් කරන වැඩේනෙ. විභාග අධීක්ෂණය භාරව හිටපු ගුරුතුමිය මගෙ ළඟට ආවෙ නම් තියෙන කොළේ අරන්.  එයා මට අත්සන් කරන්න කියනවා වෙන නමක් ඉස්සරහින්. මම කිව්වා "ටීච මේක මගෙ නම නෙමෙයි" කියලා. "කමක් නෑ ඔයා අත්සන් කරන්න" මගේ කතාව තඹේකටවත් ගනන් නොගත්තු ටීචර් කිව්වෙ අහක බලාගෙනමයි.

මම හොඳට නම් කොළේ බැලුවා. මම ආයෙත් කිව්වා  "ටීච මේක මගෙ නම නෙමෙයි. මේ ඉස්සරහා එක්කෙනාගෙ නම". ටීචර් උඩ ඉඳන්ම පේළියක් අත ඇරලා  ඇවිත් තිබුනෙ. සිස්සත්තෙ ලියන්න එකෙක් ඇවිත් තිබුනෙ නෑ. උගෙ පේළිය අරින්නෙ නැතුව අත්සන් කරවලා. ඊට පහල හිටපු ගොන් වහන්සේලාත් අත්සන් කරලා තියෙන්නෙ තමුන්ගෙ නමට නෙමෙයි. මම එහෙම කිව්වාම ටීච කිව්වෙ මොකක්ද දන්නවාද? "මේ බූරුවො කටවහන් අත්සන් කරපන් මම තමුසෙට වඩා ඉගෙනගෙන තියෙන්නෙ. තමුසෙ එනවද මට උගන්නන්න.. සිස්සත්වෙ ලියන්න ආවානම් ඒක ලියනවා බොරු පණිඩිතකම් නොකර". මං පොඩි එකාගෙ ඇස්වල කඳුළු කැට පිරුණා. මට මහා අසරණකමක් දැණුනා. කරන්න දෙයක් නෑ. කාට කියන්නද මේ අවනඩුව මමත් අඬ අඬම වැරදි තැන අත්සන් කළා.

ඉතින් ප්‍රශ්න පත්තරේට උත්තර ලියද්දිත් මතක් වෙන්නෙ අරක. 'පස්සෙ එකා මගේ නමට අත්සන් කරයිද? අත්සන් නොකළොත් මම විභාගෙට ආවෙ නෑ වෙයිද? මම ඉස්සරහා එකාගෙ නමට අත්සන් කරපු නිසා මගෙ ප්‍රතිඵල ඉස්සරහා එකාට දෙයිද? පස්සෙ එකා අත්සන් කළේ මගේ නමට ඉස්සරහින් නිසා මගෙ ප්‍රතිඵල ඌට දෙයිද?' ප්‍රශ්න පත්තරේ තිබුන ප්‍රශ්නවලට අමතරව ඔය ප්‍රශ්නත් එවලෙ මගෙ ඔලුවෙ. අන්තිමේදි ඕන දෙයක් වෙච්චාවෙ කියලා හිත තදකරගෙන කඳුළු හිරකරගෙන මම ලිව්වා. හැම එකටම ලිව්වා. 

පළවෙනි පත්තරේ ඉවරවෙලා එද්දි අම්මලා මට කන්න මාළුපාන් ගෙඩියකුත් බීම බෝතලේකුත් ගෙනත් තිබුනා. මොන මාළුපාන්ද? මොන බීමද? අම්මාව දැක්කා විතරයි මෙච්චර වෙලා ඇස් දෙකේ හිරකරන් හිටපු කඳුළු ඔක්කොම එළියට එන්න ගත්තා. මම අඬ අඬ විස්තරේ කිව්වා. ඒක අහපු තාත්තා මාවත් ඇදගෙන ගියේ ගුරුතුමීගෙන් විස්තරේ අහන්න. චණ්ඩියා වගේ ආවට උන්දැව දැක්කම තාත්තත් බ්‍රේක් වුණා. ඒ ටීචර් තාත්තගෙ ගුරුවරයෙකුගෙ දුවක්. වලව් පැලැන්තිය ඔලුවට ගහපු කෙනෙක්. තාත්තත් යාප්පුවෙන් විස්තරේ කිව්වා. ඒක ප්‍රශ්නයක් නැති බවයි උන්දැ කිව්වෙ. ඔන්න ඔහොමයි සිස්සත්ව ලියවිල්ල අවසාන වුනේ. කියන්න අමතක වුණා ඒ වෙනකොටත් අපේ තාත්තා 'බයිසිකලය' කියන කැරට් අලේ මගෙ ඔලුවට දාලයි තිබුනෙ.

ඊටපස්සෙ උත්තර පත්තර එව්වා වෙලා මෙව්වා වෙලා ප්‍රතිඵලත් ආවා කියමුකො.  මම මුලින්ම ප්‍රතිඵල දැනගත්තෙ ජයන්ත සර් මාව හොයාගෙන පන්තියට ආපු වෙලාවෙයි. "කොල්ලා පාස් වුනා නේද?" කියලා මගෙ ඔළුව අතගෑවා. මම එතකොටත් ලකුණු දන්නේ නෑ. ඒත් යුසේන් බෝල්ට් වගේ අනික් අයට වඩා ලොකු ලීඩ් එකකින් මම පාස්වෙලා තිබුනා. අපේ අම්මත් ඉස්කෝලෙට ඇවිත් ගුරුවරු ටිකට කතාකරන්න මාව එක්කන් ගියා. තැපැල් කන්තෝරුවට ගිහින් අර 'කරාස් කරාස්' ගාලා කරකවන ටැලිෆෝන් එකෙන් තාත්තගෙ වැඩපොළටත් පණිවිඩේ දුන්නා. එදා තමයි මම මුලින්ම ටැලිෆෝන් එකකින් කතා කළේ.

අපේ අම්මටත් ඉවසිල්ලක් තිබ්බෙ නෑ අපේ අම්මගෙ අම්මට වගේම නැන්දම්මටත් මේ ආරංචිය කියනකන්.  අපි එදාම එහෙ ගියා. ඒත් ලැබුනු ප්‍රතිචාරෙ මොකක්ද දන්නවද? "අපේ උන් කොහෙද නට නට ඉන්නවා මිසක් පොතක් පතක් අල්ලන එක්කයැ" අපේ උන් කිව්වෙ අනිත් මුණුබුරන්ට. ආච්චිලා විතරක් නෙමෙයි නෑදෑ පාර්ශවේ එකෙක් නිකමටවත් වචනෙකින්වත් මාව අගේ කොළේ නෑ.

ප්‍රතිඵල ආවට පස්සෙ කාලෙත් හරිම අපූරුයි. අනිත් ළමයිගෙ දෙමව්පියො වගේම වටේ පිටේ මිනිස්සුත් අපිව අඳුරන්නේ නැතිවුනා. දැක්කාම නොදැක්ක ගානට ගියා. සාපෙ ප්‍රතිඵල ආපුකාලෙත් උපෙ ප්‍රතිඵල ආපු කාලෙත් ඕකම වෙන බව එතකොට දැනහිටියේ නෑනෙ. පස්සෙ තමයි තේරුම් ගත්තෙ ඒක සාමාන්‍ය දෙයක් කියලා. අහල පහළ එක මාමාකෙනෙක් නම් මට පොත් වගයක් තෑගි කළා. ඒත් අර බයිසිකලේ නම් අපේ ගෙදර පැත්ත පළාතෙ ආවෙ නෑ ප්‍රතිඵල ඇවිල්ලා අවුරුදු දෙකක් යනකන්ම.

රජ්ජුරුවන්ගේ ඉස්කෝලෙට යන්ඩ තරම් ලකුණු තිබ්බත් ප්‍රභා මාමා කොළඹ පුරා 'බුම් බුම්' ගාපු හින්දා ඒ යන්න උනෙත් නෑ.  ඊපීඑෆ් එකෙන්, අර සේවා නියුක්තිකයන්ගේ භාරකාර අරමුදල' කියන්නෙ, ඒ දවස්වල වැඩිම ලකුණු ගත්තු අයට රුපියල් දහදහක සිස්සත්වයක් දුන්නා. අන්න ඒකට නම් තේරුනා. හැබැයි අන්තිමේ ඒක කෙළවර වුනෙත් පතාර සයිස් නැව් කඹයක් ගිලලා.

උත්සවේට 'පරක්කු නෝනා' එන්න හිටිය නිසා පරිස්සාව නම් උපරිමේටම තිබුනා.  මීයත් මිරිකලා ඇතුළට ගත්තට මොකද ඒ පැත්ත පළාතෙ ආවෙ පරක්කු නෝනා නෙමෙයි. නෝනා නැතත් කොහොමහරි සිස්සත්වෙ නම් හම්බුනා. මේ වගේ ලණුවකුත් එක්ක. "මේ රුපියල් දහදාහ අපි දරුවන්ගේ නමින් බැංකු ගිණුමක තැන්පත් කරනවා. මුදල් ආපහු ගන්න දරුවට දහාට පිරෙනකන් ඉන්න වෙනවා. හැබැයි අවුරුද්දකට සැරයක් වාර්ෂිකව පොළී ගත්තැකි. ඒත් අම්මෙ තාත්තෙ ඕගොල්ලො පොළී ගත්තොත් අන්තිමේදි දරුවට ඉතුරුවෙන්නෙ රුපියල් දහදාහක් විතරයි. ඒත් නොගත්තොත් දහාටේදි රුපියල් හතලිස්දාහක් දරුවට ලැබේවි. වඩා වටින්නෙ හතලිස්දාහද දහදාහද කියන එක ඕගොල්ලොම හිතලා බලන්න"

ඉතින් කාලෙ ගතවෙලා ගතවෙලා දරුවත් අවුරුදු විස්සෙදි යනවා මේ මුදල ගන්න.  ඒ අය දරුවට ලෝභ නැතුව චෙක් එකක් දෙනවා. ඒකෙ ලස්සන අකුරු වලින් මෙහෙම ලියලා තියෙනවා.

 "රුපියල් දසදහසක් පමණයි."

ප.ලි. සෑම්ගෙ 'පුංචි අපේ තිත්-වත්‍ය පත්ත-ලේ ! - පෙඩි සෑමාගේ ලියුම්...' ලිපිය හින්දා තමයි මෙවැනි දෙයක් ලියන්න හිතුණෙ...