නත්තල් කන්නේ කොහොමද?

පාසල් මවගෙන් සමුගෙන බොහෝ කල් ගතවී තිබේ. එකල දැනසිටි බොහෝ මිතුරන් දැන් තාත්තලාය. දරුවන්ගේ වැඩකටයුතුත් රාජකාරී කටයුතුත් අතර හිරවී ඇති වැඩිහිටි ජීවිතය විරාමයකින් තොරව ඔහේ ගලායමින් තිබිණි. නමුත් හදිසියේ සියල්ල වෙනස් විය. ඇත්තෙන්ම මොහොතකට ලද විරාමයක් සියල්ල වෙනස් කළේය. හදිසියේම මාගේ පැරණි මිතුරන් කිහිපදෙනෙක් හමුවීමට, ඔවුන් සමඟ සල්ලාපයේ යෙදීමට හා උගුරක් තොල ගෑමට  අවස්ථාව පෑදිණි.

 මෙදින කලකින් ලද විරාමයෙන් ප්‍රයෝජන ගැනීමට සිතූ අපි සියලුදෙනා මුහුදු හුළඟේ පහස විඳිමින් අරලියා ගස් සෙවණක වාඩිවී සිටියෙමු. අප වටකරගෙන මේසය මත තිබූ බෝතලයෙන් වීදුරුවලට වැක්කෙරෙන්නාවූ රත් පැහැ දියරයට කොළපැහැති බෝතලයකින් ස්වල්පයක්ද එක්වේ. ඉන්පසු එය මුඛය ඔස්සේ ආමාෂගතවන්නේ මනසද වෙනත් ලොවකට ගෙන යමිනි. මේ අමුතු රත්පැහැ දියරය මඳින් මඳ අවසන් වෙද්දි එකිනෙකා කෙරෙහි පෙර නොවූ විරූ අපූරු ලෙංගතුකමක් මනසට කාවදින්නට විය. අප අතරින් කටකාරයා වූ මහේන්ද්‍ර හෙවත් මහියා කතාව වෙනත් ඉසව්වකට යොමු කළේය.

"මචං හරී, උඹ දන්නවද ලබන විසිපස් වෙනිදා අපි සෙට් වෙන තැන"

සිහිය හොඳින් තිබුනත් එකවරම ඇසූ ප්‍රශ්නයෙන් මට කිසිවක් සිතාගත නොහැකිවිය. "ම්හ්හ්"

"උඹ දන්නෙ නෑ. උඹට දැනගන්න ඕනකමකුත් නැද්ද? " මහියා එන්නේ මොකාටදැයි නොදත්  මම වික්ෂිප්ත වී බලා සිටියෙමි.

"මචං ලබන විසිපහ අපි උඹලගෙ ගෙදර. උඹ දන්නෙ නැත්නම් දැනගනින් ලබන විසිපහ උඹලට නත්තල්. උඹට නත්තල් කියන්නෙ අපිටත් නත්තල්. උඹලා නත්තල් කනවනෙ. අපිටත් දීලා කාපන්."  මහියා තවත් උගුරක් මුඛයට හලාගෙන කඩල අහුරක් අතට ගත්තේය.

"මොන නත්තල් කනවද මහියෝ? මේ ආර්ථිකේත් එක්ක. එදා වේල කන්නෙත් ලෙවකාලා" මම කලකිරුණු ස්වභාවයකින් කිව්වෙමි. 

"හා.. හා.. මචෝ. එකට කාලා බොක්ක වෙනස් කතා කියන්නෙපා. කොහෙද ආර්ථිකේ නරක? කියපන් බලන්න." කුකුල් අණ්ඩක් හපමින් කතා කළේ  බැච්චාය.

"පලයන් බැච්චො යන්න. ආර්ථිකේ හොඳයි? මම කිව්වා කියලා හිතාගනින්." මම එකහෙලා විරුද්ධත්වය ප්‍රකාශ කළෙමි.

ඒ ඇසිල්ලේ "ඔය කඩල පීරිසිය මෙහාට එවපන්"යැයි ගෝතා අත දිගු කළේ වීදුරුවක් පුරවාගන්නා ගමන්ය. මහේන්ද්‍ර තමා අසල තිබූ කඩල පීරිසිය ඔහුගේ අත රැඳවීය. එයත් ළඟින් තබාගෙන වීදුරුව අතට ගත් ඔහු ඉතා සන්සුන්ව එහෙත් ගැඹුරු ස්වරයෙන් කටහඬ අවදි කළේය.

"මචං, මේ අහපන්කො. එදා වේල කන්ඩ අමාරු එක ඇත්ත. මාත් පිළිගන්නවා. ඒත් බලපන්කො දැන් උඹලට බය නැතුව ඉන්න පුළුවන්. කෝ බෝම්බ පිපිරෙනවද? මිනිස්සු මැරෙනවද? හා කියපන්කො බලන්ඩ.  රූකාන්තට පුළුවන්ද කටක් ඇරලා කියන්න 'පොඩ්ඩක් හිතන්ඩ සුමිතුර අපේ රටේ උතුර' කියලා"

"රූකාන්තට දැන් කට අරි.." කියන්න ගිය දේ කියන්න ලැබුනේ නැත. මැද්දට පැන්නේ චමියාය. චමියා අප අතර සිටි අඩුවෙන්ම කතා කරන පුද්ගලයා වුවත් වාදයක් ඇවිලෙන්න යන විටම එය නිවා දැමීමේ ගජ හපනෙකි. අප අතර වාද සිදුවෙන හැමවිටම එය පාලනය කළේ චමියාය.

"හරී, වෙනසකටත් එක්ක කියපන්කො උඹලා නත්තල් කන හැටි" චමියා කතාව යවන්න යන්නේ වෙන පාරකය. 

"මම කිව්වෙ දැන් ලෙව කන හැටි" මම තරහින් කීවෙමි.

"ඔය බහුභූත වලින් වැඩක් නෑ බන්. උඹලා කරන චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර ගැන කියපන්" චමියා අතට ගත් කඩල අහුර ඇටය බැගින් කටට විසිකරයි.

"ඕන නෑ බන්. මම දන්නවා මම කියන්ඩද?" ඒ මේ වෙනවිටත් පදමට වැදී සිටි මහියාය. බැච්චාද ගොතා ද වීදුරු පුරවාගෙන පීරිසි ළඟට ගෙන හරිබරි ගැසී වාඩි වූයේ කතාව ඇසීමටය. මහියාගේ උනන්දුවක් නොතිබුනත් අනිත් තිදෙනාගේ උනන්දුව දුටු මම කතාව පටන්ගත්තෙමි.

"මචන්, නත්තල් කියලා ඉස්සෙල්ලම අපිට මතක් වෙන්නෙ දෙසැම්බර් පළවෙනිදට"

"ඒ මොකෝ"

"දෙසැම්බර් පළවෙනිදා පාන්දර වෙඩි සද්දෙ උඹලා අහලා නැද්ද?"

"ආ ඔව්.. ඔව්.. " චමියා වීදුරුව මේසය මත තැබුවේය. "ඉතින්"

"ඊටපස්සෙ විසිපහ වෙනකන්ම ශොපින් යන්ඩ තියෙන්නෙ. අලුත් ඇඳුම් ගන්නවා. කන බොන ජාති ගන්නවා. සල්ලි අතේ මිටේ යහමින් තියෙනවා නම් නත්තල සරුයි. නත්තල් සීට්ටුවක් දාලා තිබ්බොත් ඉතින් වියදම් වෙන ගානෙන් ටිකක් ශේප්"

"මොකක්ද බන් නත්තල් සීට්ටු කියන්නෙ" 

"නත්තල් සීට්ටු කියන්නේ අවුරුද්ද පුරාවට මාසෙ ගානෙ ගානක් ගෙවලා අවුරුද්ද අන්තිමට ඒවා ආපහු ගන්ඩ පුළුවන් ක්‍රමයක්. මගේ බ්ලොග බලපන්කො" (මෙතනින්)

"අම්මද බොල උඹට බ්ලොගකුත් තියෙනවාද?" මෙතෙක් වේලා පුටුවට වී දෙනෙත් පියා සිටි මහියා අවදි වූයේ හීනයකින් බය උනාක් මෙනි.  "මගෙ යාලුවෙකුත් බ්ලොගක් ලියනවා උඹ කියන්නෙ ඒක ගැනද? ඒකෙත් සීට්ටු ගැන තිබ්බා. ආ.. මම තව එකෙක් දන්නවා. උඹ අඳුරනවාද අර ඕස්ට්‍රේලියාවෙ ඉන්න තට්ට පොර? මිනිහාගෙ බ්ලොග තමා මම වැඩිපුර කියවන්නෙ" මහියාගේ කටට බ්‍රේක් නැත. 

මම හඳුනන තට්ටයෙකු නොවන බැවින් මම නැතැයි කියන්නට හිස දෙපසට වැනීමි.  

"නෙදකින් ඉතරක්. ඒකව දන්නෙ නෑ කියන්නෙ උඹ මොන කබ්බෙක්ද බන්?" මහියා මට සවුත්තුවට හිනාවෙන්නට විය. එහෙත් චමියා මා බේරාගත්තේය. 

"මේ මහියා. උඹ නම් ඔහොමමයි. මොකක් හරි අංචියක් ඇදලා කරගෙන යන කතාව වහන්නමයි යන්නෙ. උඹ කියපන් හරී." එයින් මහියා පසුබා ගියාය නොව ගියේය. 

ගෝතා වීදුරුව අතින්ගෙන මා දෙස බලාසිටිද්දීත් බැච්චා ලොකු කෑලි ඉවරවූ පිරීසියේ කුඩා කැබලි පීරද්දීත් මම යලිත් කටහඬ අවදි කළෙමි. "වැඩ වැඩිවෙන්නේ විසි හතර වෙනිදට බන්. එදාට කොහොමහරි පහුවදාට කන බොන ජාති එකතු කරගන්නත් තියෙනවා. "

"ඇයි උඹලා හරක් මඩුවක් ගෙදර හදනවා නේද? ඇයි ගහකුත් සරසන්නේ"

"ඔව් බන් ඒකට කියන්නෙ ගවලෙනේ. අපි පොඩිකාලෙ නම් හැදුවා. ඒත් දැන් කොහෙද බන් වෙලාවක්. ඔන්න ඔහේ කඩෙන් එකක් අරන් තියනවා බන්. ගවලනේ ගැනත් මම බ්ලොගේ ලියලා ඇති" (මෙතනින්)

"එතකොට ගහ"

"කවුද ඩෝ ගහගන්න එන්නෙ" නැවතත් නිදෙන් අවදි වූයේ මහියාය. "අපි මෙව්වත් එක්ක තරහයි. ඒක හින්දා මෙව්වට යහතින් ඉන්න ඉඩ තියන්නේ නෑ" මහියා තවත් වීදුරුවක් වක්කළේ සෙස්සෝ එපා කියද්දීය. 

"නත්තල් ගහ ගැන බ්ලොගෙන් කියෝපන් බන්" (මෙතනින්)මමත් අවස්ථාව ලද තැන ලිස්සීමි.

"කවුද බං අර කඩ සාප්පු ඉස්සරහා නත්තල් කාලෙට ඉන්න නාකි මනුස්සයා. ඇයි බන් අර රතු ඇඳුමක් ඇඳන් ඉන්නෙ"

"ඒ නත්තල් පප්පානෙ" මටත් කලින් උත්තර දුන්නේ බැච්චාය.

"ඔව් නත්තල් පප්පා තමයි. සැන්ටා කියන්නෙත් උන්දැටම තමා. ඒකත් බ්ලොගෙන් බලපල්ලා" (මෙතනින්) ගෝතා මුහුණ අඳුරු කර ගත්තේය. "තව එකක්. නත්තල්දාට ගමේ කොල්ලො කුරුට්ටෝ කැරොල් යනවා. මම කට රිද්දගන්නෙ මොකටද ඒකත් බ්ලොගේ ඇති. " (මෙතනින්)  මම සිනාසුනෙමි.

"හරි. හරි බ්ලොගේ නැති දේවල් කියපන්කො" ඒ සීමාව ඉක්මවමින් සිටි චමියාය.

"දැන් ඔක්කොම බඩු මුට්ටු ලෑස්තියි කියමුකො. නත්තල් ගහත් හැදුවා ගවලෙනෙත් හැදුවා."

"කේක් වයින්??"

"මෙහෙමයි බන්. කේක් වයින් හදනවා කිව්වට හැමෝම හදන්නේ නෑ බන්. බටර් කේක් නම් හැමෝම වගේ හදනවා. ඒත් වයින් හදනවාද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. අපිනම් කඩෙන් ගන්නවා"

"වැල්වටාරම් නැතුව ඉක්මනට කියපන් බන්. සින්දුවක් කියලා ෆන් එකක් දාන්නෙ නැතුව උඹගේ බණ අහන්නද කියන්නෙ"

"අනේ මහී. හැමදාම බයිලා කියන උඹට අදත් බයිලාම ඕනෙ නෑනෙ. පොඩ්ඩක් ඉඳපන් මේක අහගන්නකන් "

"කියපන් හරී. මට නම් නිදිමතත් වගේ" බැච්චා අඩවන් දෑසින් පැවසුවද රහසින් නෙමේය.

"ඉතින් විසිහතර වෙනිදා රෑ දොළහා වෙද්දී අපි හැමෝම පල්ලි යනවා. හැමෝම අලුත් ඇඳුම් ඇදගෙනයි යන්නෙ. බලන්නෙපායැ සුරදූතිකාවන්ගෙ ලස්සන"

"මාත් අහලා තියෙනවා එදාට පල්ලියෙ දේවදූතයින්ට (මෙතනින්) ඇදපු ළමයි ඉන්නවා කියලා"

"ඔව්. ළමයි දෙන්නෙක් ජුසේතුමාටයි මරියතුමීටයි ඇඳලා තවත් ළමයි දේවදූතයන්ට ඇඳලා ඉන්නවා තමයි. ඒත් මම කිව්වෙ ඒ ගොල්ලො ගැන නෙමෙයි. මිහිපිට සුරදූතියො ගැන. බලන්නෙපායැ. එහෙන් පලලා මෙහෙන් පලලා ඇන්ඳම තියෙන ලස්සන" සියල්ලෝම ගල්ගැසී මා දෙස බලා සිටිති. 

"ඔය කෙළ පෙරෙනවා පිහ ගනින්" උන් මගේ මිතුරන් බැවින් එසේ කිව්වේ කාටදැයි නොලියමි. 

"අපි වගේ වැඩ තියෙන උන් කොහේ හැමදාම පල්ලි යන්නද බන්. මම නම් නත්තලට විතරයි යන්නෙ. ඒ නොයන උනුත් ඉන්නවා. උන්නෙ ගෙදර ඉඳන් පලාතම දෙදරන්න වෙඩි පත්තු කරන්නෙ. ගිය පාරත් මම වෙඩි වලට බර ගානක් වියදම් කළා"

"ඉතින් බන් අවුරුද්දට එක දවසක් ගිහින් ඇතිද?"

"ඒ ගියත් වැඩක් නෑ බන්. එහෙන් මෙහෙන් කිරි ගරුඬ ගල් කණු පේද්දි මොන හිතකින්ද කියහන්කො නිවී හැනහිල්ලෙ පූජාවක් අහන්නෙ. "  මම අන්තිම වීදුරුව දමලා ඇරීමි.

"ඊටපස්සෙ ඉතින් පහුවදා ඉඳලා පාටි තමයි. ඒ සුමානෙම කෙරෙන්නෙ නෑයොන්ගෙ ගෙවල් වල යන එක. අපි නම් ඔය දුප්පත් එවුන්ගෙ ගෙවල් වල යන්නෙ නෑ බන්"

"ඇයි බන්. දුප්පතුන්ට සළකන්ඩ කියලා නේද ඔය කාලෙට පත්තරවල යන්නෙ"

 "අනේ බන් ඔව්වා පත්තරවලට විතරයි. දැන් නත්තලට බොන්න එපා කියනවා. කෝ අපි නොබී ඉන්නවද?. උන්ව අතේ දුරින් තියාගන්න තරමට තමයි හොඳ. අතේ තියෙන තුට්ටු දෙක එහා මෙහා කරලා නත්තල් කනවා මදිවට වෙන එවුන්ටත් දීපන්කො"

ඒ ඇසිල්ලේ කරදරකාරී මහියා නැවත අවදි විය.  මේ වනවිට සියල්ල අහවර වී තිබිණ. "මේ සින්දුවක් කියන්නෙ නැද්ද බොලව්. හරී, දැන්වත් නවත්තපන් ඔය බණේ. පටන් ගනින් හොඳ බයිලයක්. "

"ආ. ඊට කලින් මට මේකට උත්තර දීපන්. උඹ ඇත්තටම අර තට්ට බුවාව දෙන්නෙම නැද්ද? " මම කිසිවක් නොකිමී. "බොරු කියන්නෙපා බන්. දන්නෙ නැත්තම් කොහොමද බුවා වගේම ලින්ක් දාලා පෝස්ටුවක් ලිව්වෙ? "

මම නෑසූ කන් ඇතිව බයිලයක් පටන් ගතිමි. "ආයුබෝ වේවා...♯ ♬ ♫ ♪"