රබර් වතුගානෙ කරක් ගැසූ අපේ ළමා දිනය

අන්තර්ජාලයේ සැරිසරද්දි කොළඹ අගරදගුරු පදවියෙ නිල වෙබ් අඩවියට හදිස්සියෙම ඇතුලු වුනා. මේ පාර ළමා දිනය ගැන විස්තරත් දාලා පින්තූරත් එක්ක. මගේ මතකය ගියෙ අවුරුදු ගානක් අතීතෙට. මට මතක හැටියට පහ වසරෙ ඉඳන් එකොළහ වසර වෙනකන් අවුරුදු ගාණක් මම ළමා දිනේට යන්ඩ ඇති. අවුරුද්දකට පාරක් ලැබෙන ඒ දිනය මට නම් සුන්දර මතකයක්. ඊළඟට මතක් වුනේ මගෙ බ්ලොග. මේ අත්දැකීම බ්ලොගේ දැම්මා නම් ගොඩක් අය කියවයිනෙ කියලා හිතුණා. ඔන්න ඒ හින්දම දැම්මා. කෝ එන්න එන්න කියවන්න.

කොඩි අරන් යන ළමයි

කොළඹ පදවියේ හැර වෙනත් පදවි වලත් ළමා දින පැවැත්වෙනවද මම හරියට කියන්න දන්නෙ නෑ. අහල තියෙන විදිහට නම් තියෙනවාලු.  කොහොමහරි මම අයිති කොළඹ අගරදගුරු පදවියට හින්දා මම සහභාගිවුනේ කොළඹ පදවියේ ළමා දිනයට. ළමා දිනය කියන්නෙ මුළු පදවියේම ඉන්න පාසල් යන වයසේ කතෝලික දරුවන්ගේ එකමුතුවක් පැවැත්වෙන දිනයක්. මෙයට සහභාගි වෙන්න දහම්පාසල් නියෝජනය කරමින් වගේම කතෝලික ඉස්කෝල නියෝජනය කරමින් ළමයින් පැමිණෙනවා. කොළඹ පදවියේ ළමා දිනය සාමාන්‍යයෙන් පැවැත්වෙන්නෙ තේවත්තෙ ලංකාවේ අප ස්වාමිදූ බැසිලිකාවෙ. මට මතක හැටියට මාර්තු මාසෙ පළවෙනි සෙනසුරාදා තමයි යොදාගන්නෙ.

ළමා දිනයට යන්ඩ ලෑස්ති වෙන්න කියලා සතියකට හමාරකට කලින් දහම් පාසල් ටීචර්ලා කිව්වම අපිට ඉතින් හරිම සන්තෝසයි.  ළමා දිනයට ගිහිල්ලා දිව්‍ය පූජාවට, දිව්‍ය සත්ප්‍රසාද ආශිර්වාදෙට සහභාගිවෙලා එතන පැවැත්වෙන කතාවලින් ආදර්ශ එකතු කරගන්ඩ, නාට්‍යය රස විඳින්න අපි ඇඟිලි ගැන ගැන ඉන්නෙ. ඒක එහෙමමද කියලා ඉස්සරහට බලමු.

මම නම් ගියේම දහම්පාසල් කට්ටියත් එක්ක. ඉතින් නියමිත දවසෙ උදෙන්ම පල්ලියට එකතුවෙනවා. ළමයි අනිවාර්‍යන්ම පාසල් නිල ඇඳුම අඳින්ට ඕනෙ. ඒ කාලෙ නම් අපිට ඕක මහ වදයක් වෙලා තිබුනෙ. දැන්නම් අඳින්නත් ආසයි.  දහම්පාසල් උගන්නන ටීචර්ලයි ළමයිනුයි එකතුවෙලා නම් බස් එකක් කතා කරගෙන තමයි ළමා දිනේට ගියෙ.  දහම් පාසලේ කොඩිය අරන් යනවාත් මතකයි.

එතනට ගියාට පස්සෙ දිව්‍ය පූජාවට සහභාගි වෙන්න අවස්ථාව ළමයින්ට ලැබෙනවා. තව අගරදගුරුතුමාගේ වගේම තවත් පියතුමන්ලාගේ වැඩිහිටියන්ගේ ඔවදනුත් ලැබෙනවා. එක් එක් දහම්පාසල්වල ළමයි තමුන්ගෙ හැකියා ඉදිරිපත් කරනවා. හොඳම උදාහරණයකින් කිව්වොත් පාසලේ සාහිත්‍ය සමිතිය වගේ. ඇත්තම කිව්වොත් අවුරුදු ගානක් ළමා දිනේට ගියත් මොකද වෙන්නේ කියලා හරියටම කියන්න මට මතකත් නෑ. මම දන්නෙත් නෑ. 

නාට්‍යය දර්ශනයක්

අපි ගුරුවරුත් එක්ක ගිහින් කොහෙහරි තැනක් බලලා වාඩිවුණා කියමුකො. එතැන ඉඳන් එපා වෙනවා. අපි මිටි හින්දා වගේම ළමයි වැඩි හින්දා මෙලෝ දෙයක් පේන්නෙ නෑ. සද්දෙ විතරයි. හිටගෙන හිටියොත් යන්තම් පේනවා. ඒත් සූටි කකුල්වලට බරදීලා හිටන් ඉන්නෙ කොහොමද? ඔහොම පැය භාගයක් වැඩිම වුනොත් පැයක් යද්දි අපිට ටික ටික වතුර තිබහා එනවා. අතේ වතුර බෝතලයක් වැරදිලා හරි තිබුනොත් ඒක හිමීට බෑග් එකකට යනවා නැත්නම් ඉක්මනට ඉවර වෙලා වෙන අවශ්‍යතාවක් එනවා. "ටීචර් වතුර ටිකක් බීලා එන්නද?" හැබැයි අපි වතුර බොන්න යන්නෙත් බෑග් කරේ එල්ලගෙන. අපි ගෙදරින් කලින්ම ලෑස්ති කරන් ආපු ශොපිං උර තාමත් බෑග් එක ඇතුලට වෙලා හූල්ල හූල්ල ඉන්නෙ. වතුර බොන්න ගිය අපි එන්නෙ උදේ කෑම ගන්න තියෙන විරාමය පටන් ගන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි.

ඒ වෙලේට පල්ලිය ඉස්සරහ කඩෙන් බස් එකට නගින්න කලින් ගත්තු බනිස් ගෙඩිය තමයි ගිලලා දාන්නෙ. නැත්නම් උදේ අම්මා ජෑම් ගාලා දුන්න පාන් බාගෙ. ටීචර්ලාට පේන්න ඉන්නත් ඕනනෙ. ඒක නිසා විවේක කාලෙම ගෙවෙන්නෙ ටීචර්ලා  එක්කමයි. "ළමයිනේ වැඩසටහන් පටන් ගන්න කලින් වටපිටාව බලලා එන්න" ටීචර්ලාට එකම තැන වරුවම හිටපු අපි ගැන දුක හිතිලා. ඒත් ටීචර්ලාව දාලා යන්න බෑනෙ. ඒක නිසා "කමක් නෑ ටීචර්" කියලා එතනම ඉන්නවා. නැතිනම් ළඟ කොන්ත කඩේට ගිහින් මොනාහරි බොරලික්කමක්, කොන්ත මුද්දක් වගේ දෙයක් ගන්නවා.

ඔයින් මෙයින් විවේක කාලය ඉවර වෙලා වැඩසටහන පටන් ගන්නවා. තව පැය භාගයක් වෙද්දි ඔන්න ආයෙම උහුලන් ඉන්න බැරි චූ බර. ඒ පාර චූ කරන්න ගියාම දවල් කෑමට තමයි එන්නෙ. ඊටපස්සෙ ගෙදරින් උයන් ආපු බත් එකට වග කියන්නෙ ඔක්කොම වටවෙලා. අපේ සමඟිය තමයි. දැන් මතක් වෙද්දි කඳුලුත් එනවා.  කාපු ගමන් ලිස්සන ලිස්සිල්ලට ආයෙ එන්නෙ වැඩසටහන ඉවර වෙන හඬ ඇහුනම. 

දැන් කට්ටිය බලනවා ඇති කොහෙටද මේ ලෙස්සුවෙ කියලා.   නම තේවත්ත වුනාට තේවත්ත පල්ලිය කියන්නෙ රබර් වතු යායක්. අපි විඩින් විඩේ ලෙස්සුවෙ මේ වතුවල කරක් ගහන්න. රබර් වත්තක් ගාවින් ගිය කෙනෙක් අහලා ඇතිනෙ 'ටොක්' ගාලා ඇහෙන සද්දෙ. රබර් වත්ත අයිනෙන් යද්දි මේ සද්දයක් ඇහුනු ගමන් අපේ උන්ට උන්හිටිතැන් අමතක වෙනවා. කම්බිවැටවල් වලින් රින්ගලා තණකොළ ගොඩවල් කොළ ගොඩවල් පීරගෙන දුවන්නෙ අනික් වුන්ට ඉස්සෙල්ලා රබර් ඇට අහුලන්න. මේ වෙලාවෙ තමයි මෙච්චර වෙලා බෑග් එකේ හිරවෙලා හිටපු ශොපිං බෑග් මල්ලිලා හුස්මක් කටක් ගන්නෙ. ඒත් ඉතින් රබර් ඇට වල ඔට්ටපාලුවල බර දරන්න උන්දැලාට සිදුවෙනවා. ආයෙම ටිකකින් මල්ල ඇතුලට.

රබරැට එකතු කරන්නෙ ගෙදර ගෙනත් බඹර හදන්න. ඔට්ටපාලු වලින් පුලුවන් බෝල හදන්න.   මේ අයිටම් එකතු කරන ගමන් ලූර්දු ගුහාව ගාවට යන්නත් තේවත්තෙ වැවේ ඉන්න කබරයින්ට තලගොයින්ට ගලක් දෙකක් ගහන්නත් අමතක කරන්නෙ නෑ. තවත් ආසා කරපු සෙල්ලමක් තමයි අංශක 75ක් විතර වෙච්ච බෑවුමේ තරඟෙට පහළට දුවන්න. ඔහොම දුවලා දුවලා දුවලා දුවලා වැඩසටහන ඉවර වෙනකොට අපි ටීචර්ලා ගාවට දුවලා එනවා.

මට දැන් හිතුනු දෙයක් තමයි. මේ විදිහට ළමා දිනය ගතකරේ අපි විතරද මන්දා? කෙළි පොඩිත්තියො නම් කොහොමත් ටීචර්ලා ගාවින් හෙල්ලුනේ නෑ. දහම් පාසලේ අපේ වයසේ කොලු නඩේ 10ක් විතර ඔහොම යන්නැති. අපිට මඟදි වෙන එව්වො හම්බුනෙත් නෑ.  අපි විතරක් කරපු වැඩක්ද මේක?

දවස ඉවරවෙලා බස් එක ගාවට ආවම නම් වටේ පිටේ ආච්චිලා සීයලාට තමයි වාසි. මඟ වියදමට දුන්නු සල්ලි ටික උන්දැලෑට දෙන්නෙ වෙරළු අච්චාරු, මඤ්ඤොක්කා හිලව්වට. එව්වත් කකා සුදු ඇඳුම් වලත් පෙරාගෙන අපි ගෙදර එනවා. ගෙදර ආපු ගමන් කරන්නෙ අර හොයන් ආපු කෑලි ටික කොහේහරි මුල්ලක් හංගන එක. ටික කාලයක් ගියාම රබර් ඇට බඹර වෙලා කැරකෙන හැටිත් ඔට්ටපාලු බෝල වෙලා බම්ප්වෙන හැටිත් බලාගන්න පුලුවන්.

ඔන්න ඔය විදිහට ළමා දිනේ කොළ එකේ රඟේ තේරුනේ බ්ලොගේ ලියන්න ගියාම තමයි. බලාගෙන යනකොට එතන වුනු කිසිම දෙයක් මම දන්නෙ නෑ. :)

විශේෂ ස්තුතිය: මේ අවුරුද්දෙ ළමා දිනේ පින්තූර එක්කම විස්තරයකුත් දාලා තිබුනා සුනිල් ද සිල්වා කියලා පියතුමෙක්. මම එතනින් තමයි උඩ තියෙන පින්තූර ටික ඉස්සුවෙ. නාහ ගත්තට එතුමා අමනාප වෙයිද මන්දා? කොහොමවෙතත් එතුමාට බොහොම ස්තුතියි!.

ප.ලි.: මෙතනින් ගියොත් තව පින්තූර බලන්න පුලුවන්.