මම අහපු කොටි

ඉතිහාසයේ එක්තරා දවසක සවසක මම පොතක් බලමින් සිටියෙමි. පොත බලමින් කීවාට මගේ ඇස් පියවී තිබුනේය. පොත දිගහැරී තිබුනද පොතෙන් ඔලුවට ගිය දෙයක් නොමැත. 

"හරී.... හරී.. " මහ හඬින් කළ බෙරිහන් දීමට මම පොළවෙන් අඩි කීපයක් ඉහළ ගොස් බිමට ආවෙමි. මා සොයා බෙරිහන් දෙන්නේ අපේ මාමා යැයි කටහඬින් හඳුනාගත්තෙමි. නිව්ටන් නියම වසා තැබූ මම "අම්මේ මාමලා ඇවිල්ලා " යි කෑගසමින් ඉස්තෝප්පුවට දිව්වේ අඩනිරුවතිනි. ඉස්තෝප්පුවේ මාමාද නැන්දාද මාමාගේ මල්ලීද (පොඩි මාමා නොව මාමාගේ පුතා) සිටියෝය. 

"කෝ හරී අම්මලා නැද්ද?" පළවෙනි ප්‍රශ්නය මාමාගෙනි. මට එයට උත්තර දීමට ඉඩ දුන්නේ අපේ අම්මා නොවේ. මම කළ දැනුම් දීමට අනුව වහා පැමිණි ඇය නිසා මාමාට ඉබේම පිළිතුරු ලැබුණි.

"එන්න.. එන්න.. වාඩිවෙන්න" පවසමින්ම පුටුවල අප තබා තිබූ යම් යම් දෑ ඉවත් කළේ අම්මාය. ඉඩ ලැබුණු පුටුවල මාමාද නැන්දාද වාඩි වූහ. පොඩි එකාට නම් වාඩි වීමේ අසාවක් තිබුනේ නැත. පොඩිඑකාගේ ඇස් දෙක අපේ කැබිනට්ටුවට යනවා මම දුටිමි. අපිව ගොනාට අන්දවා මගේ හෝ මල්ලීගේ සෙල්ලම් බඩුවකට විදගන්නේ කොහොමදැයි පොඩි එකා සිතනවා වියයුතුය. ඒත් ඊට මගෙන් සහයක් නොලැබෙන බව දුටු නිසා ඌ උගෙ අම්මාගේ ඇගේ ඇතිල්ලෙන්නට විය.

සුපුරුදු පරිදි "කෝ අයියා නැද්ද?"යි තාත්තා ගැනද "කෝ මල්ලී නැද්ද?"යි මල්ලී ගැනද විමසීම ඉන්පසු සිදුවිය.  මල්ලී ගැනද තාත්තා ගැනද අම්මා ගැනද ගෙදරට එන නෑයින් විටින් විට විමසන නමුදු මා ගැන විමසූ දිනයක් නම් මට ජීවිතේට මතක නැත. අනේ අම්මපා මුන්ට මගේ අගයක් නැති හැටි. 

"මාමාලා මඩු පල්ලි ගියාලු නේද?" මම කිව්වේ දිග කතාවක මාතෘකාවයි. මාමාද නැන්දාද එකතුවී කතාවේ ඉතිරිය කියනු ඇත. මට පෝර පස් දමමින් එය අසා සිටිය හැකියැයි එවලේ මම සිතුවෙමි. 

"ගියා ගියා" මාමා උත්තර දෙන්නේ ගියාටවඩා නොගියානම් හොඳයි හැඟෙනසේය. 

"හොඳ පරිප්පුවක් කෑවෙ" ඒ නැන්දාය.

"පරිප්පුවක්දත් අහනවා. පරිප්පුවෙ හොඳම එක." මම නම් මේ වෙලාවට කියන්නේ පරිප්පු වර්ගය එහෙම නැත්නම් පරිප්පු ඝනය කියාය. මාමාගේ ගණිත දැනුම නොදන්නා නිසා කටපියා සිටියෙමි.

"එ මොකෝ එහෙම කියන්නෙ" අපේ අම්මාද පුටුවක හරි බරි ගැහුනේ ලොකු කතාවකට මුල පුරමිනි. මගේ බලාපොරොත්තුව සඵලවෙන ලකුණු පෙනුනි. අද හොඳ කතාවක් අසන්න ලැබේවි.

"ගමන පටන් ගත්තු තැන ඉඳලම පුදුම කට්ටක් කෑවෙ. අනේ ඔයිට වඩා හොඳයි අපිට පුරුදු ගමේ පල්ලිය වැඳගෙන හිටියනම්"

"මුලින්ම ෆෝම් එකක් පුරවන්න උනා විස්තර ඔක්කොම දාලා. අයිඩෙන්ටි නොම්බරයි. නම් ගමුයි ඔක්කොම. තව සුවාමිගෙ ලියුමකුත් ඕනා කිව්වා"

"අපිටත් ආරන්චි වුනා. ප්‍රදීපෙත් තිබ්බා නේද යන අයගෙ විස්තර කලින් එවන්න කියලා" 

"සුවාමිගෙ ලියුමයි අපේ විස්තරයි ඔක්කොම එහෙ හමුදා කෑම්ප් එකකට දීලා තිබුනා"

අපේ කතාව පොඩි එකාට රුස්සන්නේ නැති සෙයකි.  ඌ වටේ කැරකෙමින් නහයෙන් අඬන්නට පටන් ගත්තේය. නැන්දාටද අතින් ඇන්නේය.

"පුතේ මේ මල්ලීට සෙල්ලම් බඩු මොනාහරි දෙන්න" අපේ අම්මා පොඩි එකා රවටා තබා ගැනීමට උපායක් යෙදවීය. මමද අම්මාට ඔරවමින් කැබිනෙට්ටුව හැරියෙමි. පොඩීකාගෙ නහයෙන් ඇඬීම අතුරුදහන්වී මූනේ මලක් පිපී ඇත. ඌ අදනම් වැඩේ ගොඩ යයි සිතා සිටින්නට ඇත.

"යන යන වාහන ඔක්කොම අන්තිම කෑම්ප් එකේදී පෝළිමකට ගාල් කරනවා" 

"පෝලිමේ ඉන්න වුනා පැය දොළහක් විතර"

"පැය දොළහක්" සෙල්ලම් බඩු බාමින් සිටි මම කෑ ගැසීමි. "පැය දොළහක් මොනා කෙරුවද?"

"ඇයි වාහන චෙක් කරන්න. වාහන එකින් එක අරන් සම්පූර්ණයෙන් චෙක් කරනවා. අපි යවපු විස්තරත් චෙක් කරනවා. ඒ දෙකම හරිනම් තමයි ඉස්සරහට යන්න ලැබෙන්නෙ. "

"පැය දොළහක් ගියා නම් හොඳට චෙක් කරන්න ඇති"

"ඔව් උපරිමේටම තිබ්බා. පෝලිමේ ඉද්දි කෑම ටිකක් ගන්න කඩයක්වත් බොන්න වතුර ටිකක්ත් නෑ. අපි නම් අන්තෝනි අයියගෙ බලු ගඳ ඇර ඇර හිටියෙ 'මොන ගමනක් එක්ක ආවද' කියලා"

"චෙක් කරලා ඉවර උනාට පස්සෙ රතු කුරුසෙ එනකන් ඉන්න ඕනෙ"

"ඒ මොකටද?"

"කොටි කෑම්ප් එකයි හමුදා කෑම්ප් එකයි අතර පාලනේ ඒ කට්ටියගෙ. අපේ වාහනය එක්කගෙන ගිහින් කොටින්ට දෙන්නෙ රතු කුරුසෙ කට්ටිය. ඊටපස්සෙ තමයි කොටින්ගෙ චෙක් කිරිලි. උනුත් ආයෙ නෑ ඔක්කොම හොයනවා."

"කොටිත් දැක්කද?" කොටි හැබැහින් දැකීම එකල මටනම් මැජික් එකකි.

"ඔව් මේ වගේ චූටි පැටවුත් හිටියා. උන් නම් පව්. බලෙන් බඳෝගෙන වෙන්න ඇති" මාමා අතින් පොඩි කොටින්ගේ තරමද පෙන්වීය. ඒ අතර මාමාගේ පුතා "බෘම්ම්.. බෘම්ම්.. පීප්..පීප්ප්" ගායි.

"මම වතුර ටිකක් රත්කරන්නම්" අපේ අම්මා කුස්සියට දිව්වාය. "බොන්න මොකුත් එපා අක්කේ " යැයි මාමා කියද්දීය. අපේ ගෙදර එන නෑයෝ බොහොමයක් දෙනා "මොකුත් ගේන්න එපා" යැයි කීවද ගෙනා පසු කති. ඒ අතර සමහරු "කන්න කන්න" යි තමුන්ගේ දරුවනට බිස්කට් කවරයම කවන්නේ ගෙදර උන් වන අපි එක විස්කෝත්තුවක්වත් නැතුව බලා ඉද්දීය. බැරිවෙලාවත් එපා කියන නිසා නොදුන්නොත් අපි ගෙදරට එන මිනිහෙකුට සළකන්නවත් දන්නේ නැතිබව තන තැන කියති. ඒ නිසා උන් එපා කියන්නේ විහිලුවටය.

"ගිය වෙලේ ඉඳන් උන්ගෙ රටේ උන්ට ඕනා විදිහට ඉන්න ඕනෙ. කන්න ගියත් නාන්න ගියත් උන්ගෙ නීති. අපි දිහා ඇස් ලොකු කර කර බලන්නෙ. "

"ඉරිසියාකාරයො උන්ට දකුණෙ උන් කාලා ඇඳලා ඉන්නවා පේන්න බෑ. අපේ කොල්ලෙකුගෙ කනටත් ගහලා තිබුනා"

"උන් දුක් විඳින නිසා තරහා ඇති"

"පුතා මේ බිස්කට් පැකට් එක කඩලා දෙන්න" ඒ අණ අම්මාගෙනි.  බිස්කට් ටික බන්දේසියක තබා අමුත්තන් වෙත ගෙන ආමි. ඒ අතර 'සිලිං ...සිලිං ...සිලිං ..' කුස්සියෙන් ඇහෙන හඬ තව සුළු මොහොතකින් තේ ලැබෙන බව කියාපායි. 

"බඩුවක් මුට්ටුවක් ගන්නත් බෑ පූජාව තියෙන වෙලේට. අපිට ඕනා විදිහට ජොලියක් දාන්න ලැබුනෙම නෑ. කොහෙද මුං ගෙනිච්ච අරක්කු ටිකත් මගින්ම බා ගත්තනෙ. වාඩිවල තිබිලා අහුවෙච්චට දඩත් ගැහුවා" 

"වැව පැත්තෙ ගියෙ නැද්ද?" අම්මා ඇසුවේ මමාට තේ එක පිළිගන්වන ගමන්මය. 

"නාන්න යනකොට නම් ගියා. අපෝ නාන තැන එපා වෙනවා සෙනග එක්ක. නාලා ඇඳුම් ඇඳගෙන ඇඳන් හිටපු එක හෝදන්න ගියාම වෙන උන් ආයෙම නාවනවා. පස්සෙ අපි කමලා අක්කා කියපු තැනකට ගියා. " මාමා තේ කෝප්පයෙන් උගුරක් කටට යවයි. මෙතෙක් වේලා සෙල්ලම් බඩු අතර සිටි පොඩි එකාට බිස්කට් තේ මතක්වූයේ දැන්ය. ඌ සුකුරුත්තම් බඩු පසෙක දමා තේ කෝප්පයට දිව ආවේය. 

"කෝ..කෝ. ඉන්න මම පොවන්නම්. ඔය තේ එක තාම උණුයි. මේ බිස්කට් එක් කන්නකො" නැන්දා විස්කෝතුවක් පොඩි එකාට දුන්නාය.

"අක්කට මතකද කමලා අක්කලාගෙ බේකරිය"

"මොකෝ මට මතක නැත්තෙ. ඒ දවස්වල අපි පාං ගත්තෙ එහෙන්නෙ"

"ඒ බේකරියෙ වැඩ කරලා තියෙනවා සාම්බාරුද මොකක්ද නමක් තියෙන කොල්ලෙක්. මම හිතන්නෙ හැත්තෑ ගණන්වල. දැන් ඌ කොටි නායකයෙක්ලු"

"ඉතින්"

"කමලා අක්කලාව නාන තැනදී දැකලා ඌ කතාකරලා. නාන්න වතුර අරන් දෙන්නම් කිව්වලු"

"වතුර ලැබුනද?"

"වතුර නම් ලැබුනා ඒත් ඌ එක්ක හිටපු අනිත් කොටි අපි දිහා බැලුවෙ නාගන්න රුපියල් දහයක් නැති හිගන්නො හැටියට"

"එන්න පුතා තේ එක බොන්න"

"ආ. මෙන්න" මටත් තේ එකක් ලැබුනි.

"යාපෝට්" තේ උගුරු දෙකක් අතර පරතරය ප්‍රයෝජනයට ගත් පොඩි එකා කට ඇරියේය. එවලෙ මට එය නොතේරුනත් එය කතාවට පෝර පස් දැමීමකි.

"උන් යාපෝට් එකට ගහලා ඒක වීඩියෝත් කරගෙන ගිහින්නෙ.  දවසක් රෑක වාඩිවලට ඇවිල්ලා උන් අපිව එක්කන් කියා දැනුවත් කිරීමකට කියලා. බලද්දි යාපොට් එකට ගහපු වීඩියෝ එක තිරේකට දාලා පෙන්නනවා. පස්සෙ පොඩි එකා නිදාගත්තු හින්දා මම එළියට ආවා. කොටියෙක් මගෙන අහනවා 'මොකද බලාගෙන ඉන්න අමාරුද?' කියලා. පොඩි එකා නිදියගත්තා කිව්වම කියනවා. 'තව ඉස්සරහට හොඳට නින්ද යයි' කියලා.  අම්මපා මට අනින්න හිතුනා උගෙ හොම්බට. අපේ උන් ඉටිරෙදි බංකර්වලට වෙලා තුවක්කු ඔහෙක් කොරං ඉන්නවා. උන් අපිට පාට් දානවා." මාමා කට සමඟ අත පයත් යන්නේ කතාවට සජීවි බවක් එක්කාසු කරමිනි.

තේ එක බීපු පොඩි එකා මාමලා ගෙනා කවර අදින්නට විය.  "චී පුතා ඔව්වල කරෝල තියෙනවා ගඳ ගහයි" 

"එහෙ බඩු නම් ලාබයි. එළුවා කිලෝ එක දෙසීයට තිබුනා. හැබැයි සැන්නන් බැන්නන් ඔක්කොමත් එක්ක. කරෝලත් ලාභයි." නැන්දා කවර සියල්ල අපේ අම්මා අතට දුන්නේ පොඩි එකාගෙන් බේරන්නට බැරිම තැනය.

"එන්ඩ ලෑස්තිවෙනකොට තමා හොඳම හරිය. පොඩි කොටි කොල්ලො එනවා වාඩිවලට. ඇවිත් බඩු මුට්ටු ඉල්ලනවා. සබන්, පොල්තෙල්, භූමිතෙල්, ගිනිපෙට්ටි වගේ එව්වා ඉල්ලනවා. සමහර වෙලේට ඒවාට සල්ලි දෙන්නත් කතා කරනවා. සබන් කෑල්ල රුපියල් පනහටත් ඉල්ලුවා. තව අපි ගිය බස් එකත් ඉල්ලුවනෙ ලක්ෂ විස්සකට. බස් එක දුන්නානම් ලක්ෂ 5ක් අත උඩ ලාබයි."

"එතකොට එන්නෙ"

"හමුදාවට හොරෙන් අපිව වව්නියාවට ගිහින් දාන්නම් කිව්වා. කොළඹ යන බස් එකකට ගොඩ කරන්නම් කිව්වා."

"දීලා එන්නනෙ තිබුනෙ"

"පිස්සුද පුතේ. වව්නියාවට යවනවා කියලා කැලේට ගෙනිහින් අපිව මැරුවොත්. කතාවෙන් කතාවෙන් රෑත් වුනා. අපි එහෙනම් ගිහින් එන්නද?" මාමා හිස්වැසුම අතට ගෙන අසුනින් නැගිට්ටේය.

"කෝ පුතා මේ අයියට ටටා කියන්න. කෝ ඇන්ටිට" පොඩි එකා අත හොලවන්නේ රිලා නැටුමට පුරුදු කළ රිලවෙක් මෙනි. පුරුද්දට අත වනනවා මිසක් තේරුමක් නැත.

"අපි යන්නම් අක්කේ" නැන්දා පොඩි එකාද කැටුව එළියට බැස්සාය.

"හොඳයි. ජේසු පිහිටයි!"

 "බායි.. බායී.." තුන්දෙනා රැගත් යතුරු පැදිය ඉදිරියට ඇදෙනවාත් සමඟ අපිත් ගෙට ආවෙමු.

ප.ලි. : මේ මම කොටි දකින්නට ඉස්සර අහපු කතාවක්. අපේ සීයා කොටි පණ පිටින් නොදැක්කට මොකෝ කොටින්ගෙ හොල්මන් දැකලා තියෙනවා. 

ප.ප.ලි: මම දුටු කොටි සීරියස් එක මග හැරුනෙ නෑ නේද?