ඕනා ජරා වැඩක් කරලා ලේසියෙන් ගොඩයන හැටි

හරියට කරුණු කාරණා නොදන්න අන්‍යාගමික අය වගේම සමහර රෝමානු කතෝලික නොවන කිතුනුවන් නගන ලොකුම චෝදනාවක් තමයි කතෝලික සභාව පව්කාරයින්ට අනුබල දෙනවා කියන එක. "උන්ගෙ ආගම හරි ආගමක්නෙ බං. කරන්න පුලුවන් ජරාවැඩ ඔක්කොම කරලා ෆාදර්ට ගිහින් කිව්වම ඔක්කොම හරි."  මෙහෙම කියන අය ඉන්නවා. නමුත් රෝමානු කතෝලික සභාවේ මෙන් චාරිත්‍රයක් වශයෙන් නොකළත් බොහෝ ආගම්වල  සමාව දීම හා සමාව ලබාගැනීම උතුම් ගුණාංගයක් ලෙස සළකනවා නේද? ඉතින් මම අද කියන්න යන්නෙ අපි කළ පව් වලට සමාව ලබාගැනීම හෙවත් පාපොච්චාරණය ගැන. කෝ පව්කාරයො ටික එන්න මේක කියවන්න. :)


පාපොච්චාරණය ගැන තියෙන මතවාද වලට ඉස්සරවෙලා අපි චාරිත්‍රය දැනගෙන ඉමු නේද?  මීට ඉස්සෙල්ලා මම කියපු ප්‍රසාද ස්නාපනය, දිව්‍ය සත්ප්‍රසාදය, අභිවෘද්ධි ආලේපය වගේ උත්සවාකාරයෙන් දානය කරන ප්‍රසාද නිධානයක් නෙමෙයි පාපොච්චාරණය කියන්නෙ. පාපොච්චාරණය ඇසීමට අවසරලත් පියතුමෙකු සොයාගතහැකි නම් ඕනෑම අවස්ථාවක පපොච්චාරණයක් කරගන්න පුලුවනි. 'පාපොච්චාරණය ඇසීමට අවසරලත්' කියලා සඳහන් කළේ පියතුමන්ලා හැමෝටම පාපොච්චාරණය ඇසීමට අවස්ථාව නොලැබෙන නිසායි. ඒ සඳහා පදවියේ රදගුරුතුමාගෙන් විශේෂ අවසරයක් අවශ්‍ය වෙනවා. දැන් කාලයේ නම් අපිට නිතර දක්නට ලැබෙන සෑම පියතුමෙකුටම පාහේ අවසරය තිබෙන නිසා පියතුමෙක් හොයාගැනීම අමාරු නෑ. ඇරත් චතාරික කාලයේදී හෝ පල්ලියේ මංගල්‍යය කාලයේදී දිනයක් යොදාගෙන පියතුමන්ලා කිහිපදෙනෙකු රැස්කර පාපොච්චාරණය ඇසීම සෑම දේවස්ථානයකම පාහේ සිදුකෙරෙනවා. චතාරික කාලය කියන්නෙ මොකක්දැයි නොදන්න කෙනෙක් ඉන්නවානම්  ඒ ජේසුස් වහන්සේගේ දුක් විඳීම හා මරණය සිහිකරන කාලයයි.

පාපොච්චාරණය (confession) කියන්නෙ සරලව කිව්වොත් තමුන්ගෙ පව්වලට පසුතැවිලි වෙන එකනෙ. ඉතින් ඉස්සෙල්ලම කරන්න ඕනා තමුන් කරපු පව් සිහිකරගන්න එක. ඊට පස්සෙ ඒවා ගැන පසුතැවිලි වෙන එක. මේ පසුතැවිලි වීමෙත් ආකාර දෙකක් තියෙනවා.

පළවෙනි එක තමයි 'දයාධික මනස්ථාපය'. ඒ කියන්නෙ දෙවියන් වහන්සේ මට මෙච්චර දේවල් දීලා තියෙද්දිත් මම දෙවියන් වහන්සේට  අකීකරු වුනා කියලා පසුතැවෙන එක. උදාහරණෙකින් කිව්වොත් අපේ දෙමව්පියො පොඩි කාලෙ ඉඳන් අපිව බලාගෙන අපිට මෙච්චර ආදරය කරද්දිත් අපි අකීකරු වුනානෙ කියලා පසුතැවීම  වගේ දෙයක්.

දෙවෙනි එක 'භයාධික මනස්ථාපය'. මෙහෙම පව්කාරයෙක් වෙලා ඉඳලා මට කවදා හරි අපායෙ දුක් විඳින්න වෙන නිසා පසුතැවීම. දෙමව්පියො එක්ක තරහාවෙලා ඉඳලා දේපළ නොලැබෙන නිසා වෙන පසුතැවීම උදාහරණෙකට ගත්තෑකි. ඔය දෙයාකාරයෙන්ම පසුතැවිලි වෙන්න පුලුවන්. දෙවෙනි එක පොඩ්ඩක් කැතයි වගේ පෙනුනත් කොහොම හරි පසුතැවිලිවෙන එක වටින නිසා සමාව ලැබෙනවා. පසුතැවිලි උනාට පස්සෙ තියෙන්නෙ මීට පස්සෙ ඒ පව් නොකරන්නට ඉටා ගැනීම. 'පව් පව් පව්' කිව්වට මොනාද පව් කියන්නෙ කියලා කිව්වෙ නෑ තමයි. ඉස්සරහදි කියන්නම්.

පරණ කූඩුවක්

පව් සිහිකරගෙන ඒවාට මනස්ථාපවෙලා ආයෙ නොකරන්නට හිතාගෙන දැන් අපි ලෑස්තියි පාපොච්චාරණය කරන්න. ඔන්න පියතුමා එනවා පාපොච්චාරණ කූඩුවට. පාපොච්චාරණය කියන්නෙ තමුන් කරපු පව් කියන එකනෙ. ඉතින් එව්වා ලෝකෙටම ඇහෙන්න කියලා පාරෙ බැහැලා යන්නෙ කොහොමද. ඉතින් ලෝකයාට හොරෙන් පියතුමාට ඇහෙන්න තමයි පව් ටික කියාගන්න ඕනෙ. ඔය කූඩුවෙ එකපැත්තකින් පියතුමා ඇතුලු වෙනවා. අනික් පැත්තෙන් තමයි ගිහියා ඇතුලු වෙන්නෙ. මැද තියෙන දැල නිසා පියතුමාටවත් හරියට ගිහියා හඳුනාගන්න අමාරුයි. නමුත් දැන් දැන් මේ කූඩු භාවිතා වෙන්නේ නෑ. ඒ වෙනුවට පොඩි දැලකින් වෙන්වුනු ආසනයක් තමයි පාවිච්චි වෙන්නෙ. දැකලා නැති කෙනෙක් ඉන්නවානම් පල්ලියකට ගිය වෙලේක බලන්න.

පාපොච්චාරණ ආසනය

පාපොච්චාරණය ඇසීම

පියතුමා ළඟට ගිහින් දණගහලා  "පියාණෙනී පව්කාරවූ මට සමාවුව මැනව" කියන්න ඕනෙ. ඊටපස්සෙ මීට කලින් අවසාන වරට පාපොච්චාරණය කළේ කොයි කාලෙද කියන්න ඕනෙ. ඊළඟට තියෙන්නෙ  අපි කරලා තියෙන පව් ටික කියන්න. මෙතනදි "ආ.. ඒක කියන්න ඕනෙ නෑ", "මට ලැජ්ජයි", "පියතුමා මං ගැන මොනාවා හිතයිද?" කියලා හංගන්න ගියොත් නම් පාපොච්චාරණය අසාර්ථක වෙනවා. පියතුමා රැවටිලා අපිට සමාව දෙයි. ඒත් දෙවියන් වහන්සේ ඉදිරියේ වැරදිකාරයොනෙ. ඒක නිසා මතක්වෙන හැම පාපයක්ම කියන්න ඕනෙ. ඊළඟට "මතක ඇති පව් මෙපමණයි. මේවාටත් අමතකවූ පව් වලටත් සමාව හා දඬුවම් ලබාදුන මැනව" කිව්වාම පියතුමා යම් යම් උපදෙස් වගේම පව් සඳහා දඬුවම් ලබා දෙනවා. ඒ උපදෙස් මොනවාද දඬුවම් මොනවද කියලා ඉස්සරහට බලමු. ඊළඟට දෙවියන් වහන්සේට අකීකරුවූ නිසා පසුතැවිලි වීමේදී කියන 'දයාධික මනස්ථාපය' යාච්ඤාව කියන්න ඕනෙ. ඊළඟට දඬුවම් ඉටුකරන්න ඕනෙ.

මම ඉහළින් කිව්වෙ පාපොච්චාරණය කරන සාම්ප්‍රදායික විදිහ.  නමුත් මෑත කාලයේ නම් ඔය කටපාඩමින් කියන වචන අවශ්‍යය වෙන්නේ නෑ. විශේෂයෙන් බොහෝ පිරිසක් පෝලිමේ ඉද්දි දයාධික මනස්ථාපය යාච්ඤාව උච්චාරණය බලාපොරොත්තු වෙන්නේත් නෑ. නමුත් පැරණි සම්ප්‍රදාය අගයන වයස්ගත පියතුමන්ලාගෙන් නම් බේරෙන්න ටිකක් අමාරුයි. වාක්‍යය තුනක යාච්ඤාවක් වුනත් බොහෝදෙනෙකුට ඔය යාච්ඤාව මතක නෑ. කමෙන්ට්වලින්ම බලාගන්න පුලුවන් වෙයි. ඉතින් පාපොච්චාරණය කරලා එන කට්ටියගෙන් අහලා තමයි යන්නෙ. :)

ඔයාලාට හිතුනා නේද පියතුමන්ලා අපි කියන පව් කාටහරි කියයි කියලා.  කොහොමටවත් එහෙම වෙන්නේ නෑ. එතුමන්ලා දිවුරුම් දී තිබෙනවා යම් අයකුගේ පාපොච්චාරණ රහස් වෙනුවෙන් ජීවිතය හෝ දීමට. වෙනවිදිහකින් කිව්වොත් අපි කියපු දේවල් මැරුවත් වෙන කෙනෙකුට කියන්නෙ නෑ.

දැන් බලමු පව් කියන්නෙ මොනවද කියලා.  වැඩි විස්තර නොදන්න කෙනෙක් වුනත් 'දස පණත' (Ten Commandments) ගැන අහලා ඇති. ඒ පිළිබඳ චිත්‍රපටි එහෙමත් තිබුනානෙ. මෙලොව ජීවිතයේදී දෙවියන් වහන්සේ අපෙන් පිළිපැදීමට  බලාපොරොත්තුවෙන මූලික දේවල් තමයි දස පණතෙ තියෙන්නෙ. මෙතනදි දස පණත ගැන නම් ලොකු විස්තරයක් කරන්න බලාපොරොත්තුවක් නෑ. ඒත් නොදන්න කෙනෙකුට පාපය කියන්නෙ මොකක්ද වැටහීමක් ගන්න පණත් ටික විතරක් දාන්නම්. මට නම් හිතෙන්නෙ අපි කරන ඕනෑම පාපයක් මේ පණත් දහයෙන් එකක් කඩකිරීමක් ලෙස සළකන්න පුලුවන්. ඒවගේම ශුද්ධවූ සභාවේ පණත්  කියලා තව හයකුත් තියෙනවා. ඒවා කඩකිරීමත් පාපයක්.

මෝසෙස් තුමාට දස පණත ලැබුන අවස්ථාව

1. සැබෑවූ එකම දෙවියන් වහන්සේට වන්දනා කරන්න.
2. දෙවියන්ගේ ශ්‍රී නාමය නිගරු ලෙස භාවිතා නොකරන්න.
3. ඉරුදින ශුද්ධ ලෙස ගත කරන්න.
4. දෙමව්පියන්ට ගෞරව කරන්න.
5. ජීවිත විනාශ නොකරන්න.
6. කාමිථ්‍යාචාරය නොකරන්න.
7. සොරකම් නොකරන්න.
8. බොරු නොකියන්න.
9. පරදාර ආලය නොකරන්න.
10. අන්සතුදේට ආශා නොකරන්න.

ඔන්න ඔය පණත් තමුන්ගේ ක්‍රියාවලින්, වචනයෙන් වගේම අතපසුකිරීමෙන් කඩ කළොත් පාපයක් වෙනවා.  පව් වුනාට ඒ සේරම එකම ගොඩකට වැටෙන්නේ නෑ. 'සුළු පව්' කියලා කොටසකුයි 'මරණීය පව්' කියලා කොටසකුයි තියෙනවා.

පාපය ඉතාමත් සුළු දෙයක්නම් ඒ කිව්වෙ ඒ පාපය මගින් සමාජයට ලොකු හානියක් වෙලා නැත්නම් වගේම බරපතල දෙයක්වුනත් නොදැන සිදුවූ දෙයක් නම් 'සුළු පව්' යටතට තමයි වැටෙන්නෙ. මේ පාපවලට සමාව ලබාගැනීමට පාපොච්චාරණයක් කරන්න අවශ්‍යය නෑ. අවංකව පසුතැවිලි වෙලා නැවත නොකරන්න සිතාගත්තොත් සමාව ලැබෙනවා. කොහොමටත් වඩා වැදගත් පාපොච්චාරණයක් කරගැනීම තමයි.

'මරණීය පව්' කියන්නෙ බරපතල වැරැද්දක් කිරීම. උදාහරණයකට කිව්වොත් මිනී මැරීම, හොරකම් කිරීම වගේ සමාජයට වගේම තමුන්ටත් ලොකු හානියක් වනදෙයක්.  මරණීය පාපවලට සමාව ලබාගැනීමට පාපොච්චාරණයක් කරන්නම වෙනවා. මේ පාප 'මරණීය පාප' කියලා හැඳින්වෙන්නෙ එමගින් අපේ දේව ජීවිතය නැතිවන නිසයි. තේරුනේ නැත්නම් ඔයාලට මතකනෙ මඤ්ඤයි පඤ්ඤයි ලිපියෙදි මම කිව්වා ප්‍රසාද ස්නාපනය ලබාගැනීමෙන් පස්සෙ අපේ දේව ජීවිතය ඇරඹෙන බව. නමුත් මරණීය පාපයක් සිදුකිරීමත් සමග දෙවියන් වහන්සේගෙන් ඈත්වී ගිය විදිහට තමයි සළකන්නෙ. ඉතින් නැවත දේව ජීවිතයට ඇතුලු වෙන්න නම් පාපොච්චාරණයක් කරගත යුතුයි. පාපොච්චාරණය දෙවියන් වහන්සේ සමහ නැවත සමගි වීමක් ලෙස සළකන නිසා තමයි 'සමගි සන්ධානයේ ප්‍රසාද නිධානය' කියලා කියන්නෙ. ගමේ ගොඩේ බාසාවෙන් 'කොමිසං කරනවා' කියලත් කියනවා.

ඒත් තේරෙන්නෙ නැති අයට පොඩි උදාහරණයකින් කියන්නම්. හිතන්නකො පින්පව් මීටරය කියලා උපකරණයක් තියෙනවා අපි කළැ පින්පව් මනින. අපි පින් කරද්දි පින් පැත්ත පිරෙනවා පව් කරද්දි පව් පැත්ත පිරෙනවා. හැබැයි එකකට එකක් කැපිලාත් යනවා. පින් පැත්ත පිරවිලා තියෙනවා නම් තමයි හොඳ ජීවිතයක් වෙන්නෙ. අපි සුළු පව් කරද්දි අවුලක් නැතුව දෙපැත්ත බැලන්ස් වෙලා යනවා. පිනට පව කැපෙනවා. පවට පින කැපෙනවා. පිනුත් පවුත් සමාන නම් පහළ රූපෙ වගේ.

 

හිතන්නකො අපි මරණීය පාපයක් කළා කියලා. එතකොට වෙන්නෙ අපේ දේව ජීවිතය නැතිවී යාම. පින් පැත්තට පින් එකතුවුනත් එව්වා ගණන් ගැනෙන්නේ නෑ. පව් පැත්ත දිගටම පිරෙනවා. පහළ රූපෙ පේනවනෙ පින් පැත්ත පිරිලා තිබ්බත් ඒවයින් පව් පැත්ත කැපෙන්නෙ නෑ. පින් ගණන් ගැනෙන්නෙ නෑ. නමුත් පාපොච්චාරණයෙන් පස්සෙ ආයෙ පින් පව් බැලන්ස් වෙන්න ගන්නවා.

ඉතින් පාපොච්චාරණයේදී අපි කරන්නෙ දෙවියන් වහන්සේ සමග ගිවිසුමකින් නැවත දේව ජීවිතයට ඇතුළු වෙන එක.පාපොච්චාරණයෙන් පස්සෙ අපි කළ පව් ඔක්කොම ඉවරයි කියලා හිතන්න එපා. අපි කරලා තිබෙන පින් එකතුවෙලා පව් වල බර අඩුවේවි. ඒත් කළ පව් වලට හරියන්න පින් කිරීමට හෝ මරණින් පසු ඒවාට වන්දි ගෙවීමට අපට සිදුවෙනවා. කතෝලික විශ්වාසයට අනුව දේව ජීවිතයෙන් තොරව මියගියොත් අපායෙ යන්න සිද්ධ වෙනවා. දේව ජීවිතය සහිතව මියගියත් අප කළ පාපවලට නියමිත වන්දිය ගෙවීමෙන් පසුව තමයි ස්වර්ගයට ඇතුලුවීමට ලැබෙන්නෙ. ඒ සඳහා ශුද්ධිගිනිස්ථානයේ රැඳී සිටීමට සිදුවෙනවා. ශුද්ධිගිනිස්ථානය ගැන විස්තරයක් මෙන්න මේ ලිපියෙ අග ඇති.

දැන් අපි ආයෙ යමු පාපොච්චාරණ කූඩුවට. අපි පව් කිව්වට පස්සෙ පියතුමා ඒ ගැන වැඩි විස්තර අහනවා. පාපය දැනගෙනද කළේ කොපමණ වාර ගණනක් කළාද එහෙම කරන්න හේතුවුණු කාරණා මොනවද ආදී දේවල් අහනවා. ඒ වගේම මින්පසු ඒ ඒ පාපවලින් වැළකී ඉන්න මොනවගේ දේවල් කරන්න ඕනිද කියන උපදෙසුත් ලැබෙනවා.

විශේෂයෙන්ම පව්වලින් අගතියට පත් පාර්ශව ගැන සැළකිලිමත් වෙනවා. පාපයෙන් සිදුවුනු වැරැද්ද එහෙම තියෙද්දි පාපොච්චාරණ එකට දහයක් කෙරුවත් සමාව ලැබෙන්නේ නෑ. උදාහරණයකින් කියනවා නම් අපි අල්ලපු වත්තෙ සුමනෙ අයියගෙ කෙහෙල් කැනක් හොරෙන් කපනවා. ඒක විකුණලා සල්ලි ගන්නවා. ඊට පස්සෙ ගිහින් "මම කෙහෙල්කැන හොරෙන් කැපුවට සමාව ඉල්ලනවා" කියලා පසුතැවිලි උනාට සමාව ලැබෙන්නේ නෑ. වෙච්ච වැරැද්ද කියලා සුමනෙ අයියගෙන්ම සමාව අරන් ඒකට වන්දියක් දෙනවා නම් හොඳයි.  එහෙම කරන්න අමාරුම නම් අඩුම ගානෙ වෙන විදිහකින්වත් ඒ මනුස්සයාට යමක් කරන්න ඕනෙ.

බොහෝවිට දඬුවම් හැටියට පියතුමා විසින් අගතියට පත් පාර්ශවයකට සහන සැලසීම නියම කරන්න පුලුවන්. සුළු පාපවලට නම් යාඤා කිරීම වගේ දෙයක් තමයි දඬුවම් හැටියට ලැබෙන්නෙ. දඬුවම් ඉටුකිරීමෙන් පව ගෙවෙන්නෙ නෑ. දඬුවම් ලැබීම නැවත සමගිවීමේ කොන්දේසියක් පමණයි. පව් වෙනුවට පින් කරන්නම වෙනවා.

මේ ටිකත් මතක තියාගන්න වෙනවා.  පාපොච්චාරණයේදී පියතුමාට හිතුනොත් අපි සමාව ලබන්න තරම් සුදුසු නෑ කියලා එතුමාට අයිතිය තියෙනවා සමාව ලබාදීම ප්‍රතික්ෂේප කරන්න. අදාළ පුද්ගලයා අවංකව පසුතැවිලි නොවීම, අගතියට පත් පාර්ශව සඳහා යුතුකම් ඉටුකිරීමට අකැමතිවීම වගේ අවස්ථාවලදී වගේම පියතුමෙකුට සමාව දීමට බලයක් නැති බරපතල පාප වලදී ද පියතුමා සමාවදීම ප්‍රතික්ෂේප කරන්න පුලුවන්. උදාහරණයකට කියනවානම් ගබ්සාව වැනිදේකට සමාව දීමට පියතුමෙකුට බලය ලැබී නෑ. ඒ සඳහා රදගුරුතුමෙකුගේ විශේෂ අවසරයක් ලබාගතයුතුයි.

දැන් අපි අපේ පව් හංගන්නෙ නැතුව ඔක්කොම කිව්වා. ඒවාට අවංකව පසුතැවිලි වුනා. මීට පස්සෙ ඒවා නොකරන්න හිතාගත්තා. අගතියට පත් අයට වන්දි ගෙව්වා. පාපවලට පියතුමා නියම කළ දඬුවම් ඉටුකළා. පව්වලට වන්දි විදිහට පින් කටයුතුත් කළා. දැන් ඔක්කොම හරිද? අපිට සමාව ලැබිලද?

ඒ ගැන ජේසුස් වහන්සේ කිව්ව උපමාවක් කියන්න වෙනවා. ලිපිය කොච්චර දිග වුනත් කියන්න තියෙන ඒවා සම්පූර්ණයෙන් කියන්න ඕනනෙ.

---------------------------

 එක්තරා රජ කෙනෙකුට දාසයෙක් හිටියා. මේ දාසයා රජ්ජුරුවන්ට කෝටි දෙකක් විතර ණයවෙලාලු හිටියෙ. රජතුමා ගණන් හිලව් බලන වෙලේක දාසයාව අල්ලාගත්තා. "මගේ ණය ගෙවපන්. ගෙවන්න සල්ලි නැත්නම් ගෑණියි ළමයින්වයි විකුණලා හරි ගෙවපන්" රජතුමා නියම කළා.

"අනේ ස්වාමිනී, ඉවසන්න. මුදල් ලැබුනු වෙලේක මම දෙන්නම්" දාසයා බැගෑපත් වුනා.

කමා නොවූ දාසයා(Unforgiving Servant )

රජතුමාට අනුකම්පා හිතුනා. "කමක් නෑ. මම ණය ඔක්කොම කපා හරින්නම්" සතුටින් ඉපිල ගිය දාසයා තමුන්ගේ ගෙදර යන්න පිටත් වුනා.

මගදී ඔහුට හම්බවෙනවා ඔහුගෙ සහකාර දාසයෙක්. "ඈ යකෝ උඹ මට දෙසීයක් ණයයි නේද? දැන්ම ගෙවපන්" ඔහු සහකාර දාසයා වෙත කඩා පැන්නා.

"අනේ ස්වාමිනී, මගෙ අතේ කීයක්වත් නෑ. ලැබුනු වෙලේක ගෙවන්නම්"  ඔහුත් පින්සෙණ්ඩු වුනා.

"එහෙම කියලා බෑ. ගෑණිවයි ළමයින්වයි විකුණලා හරි ගෙවපන්" ඔහු සහකාර දාසයාගෙ බෙල්ල මිරිකලා හොඳටම ගහලා මුදල් ගෙවනතුරු හිරකර තැබුවා.

මේ කතාව රජතුමාට ආරංචි වුනා. ඔහු තමුන්ගෙ දාසයාව කැඳෙව්වා. "මම උඹගෙ ණය කපාහැරියා. උඹටත් තිබුනෙ ඒ මිනිහාට අනුකම්පා කරලා ණය කපාහරින්න.  උඹ මේ කරපු දේ නිසා මම සියල්ල ගෙවන තුරු උඹවත් හිරේට නියම කරනවා" රජතුමා දාසයාව වධකයන්ට භාර දුන්නා.

 ---------------------------

මේ කථාවෙ කියවෙන හැටියට අපි පාපොච්චාරණයේදී අපේ පාපවලට සමාව ලබාගන්න ගමන්ම අන් අය අපිට කරලා තියෙන වැරදිවලටත් සමාව දෙන්න ඕනෙ. සමාව දීමෙන් තොරව සමාව ලබාගන්න බෑ. මට හිතෙනහැටියට දැන් ඕගොල්ලන්ට තේරෙනවා ඇතිනෙ කරන්න පුලුවන් ජරාවැඩ ඔක්කොම කරලා ෆාදර්ට ගිහින් කිව්වම ඔක්කොම හරිද කියන එක. කැමතිනම් මේ වැරදි වැටහීමෙ ඉන්න කෙනෙක්ව දැනුවත් කරන්න.

මූලාශ්‍ර : මහෝපදේශය, අතිඋතුම් ඔස්වල්ඩ් ගෝමිස් රදගුරුතුමා

ප.ලි. :  මගේ ලිපි නිතරම කියවන්න එන ඕනයියා අසනීප තත්වයෙන් දැඩි සත්කාර ඒකකයේ ප්‍රතිකාර ලබන බව ආරංචි වුනා. එයාට ඉක්මන් සුවය පතමු.