පුංචි පාන්පිටි මුදලාලි (Little wheat flour seller)

ලොකු උන්ගේ වැඩ කරන්න පොඩි උන් හරිම මනාපය. බටු ඇට දෙකක් තරම් උස නැති කාලයේත් උන්ගේ සූදානම රට පෙරළන්නටය. එබඳු පොඩි උන් පොඩි පොඩි කඩවලට නම් ලොකු සම්පතක්ය. කඩේට කවුරුන් හෝ ආ විට ඌ දඟලන්ගේ වැඩිහිටියන්ට කලින් ගණුදෙනුව නිමකරන්නටය. ඉතින් සේවක වැටුප් ඉබේම ඉතිරිවේ. ටොපියකින් දෙකකින් අයිස් පැකට් එකකින් පොඩි එකා සැනසිය හැක. හැබැයි කවුරුත් නැතිවෙලේ හොරෙන් කඩේ සුද්ද කර වහලේ දුවනා අහිංසක මීයන්ට බොරු චෝදනා කරන නසරානි පොඩි එකෙක් හිටියොත් නම් විනාසය. උගෙන් වැඩ ගන්නවාට වඩා කඩේට මිනිහෙක් ගන්නවා ලාභය. 

"මට දරමිටි දෙකක් දෙන්න"යි ඉල්ලූ විට කඩේ මුදලාලි තාත්තා හැරී බලන්නටත් කලින් ඌ කඩේ පිටිපස්සේ දර තෝරන්නේය. ලොකු එකෙකු මෙන් උස්සාගෙනද එන්නේය. තවත් සමහරු උන් කීරි ඇනගෙන මර විලාප තියද්දී අම්මලා අප්පලා තලන්නේ උගේ කඩ කිරීමේ උනේ දෙපිටින් යන්නය. ඒත් උන්ට ඒ මතක හිටින්නේ ඊළඟ එකා කඩයට එනතුරු පමණි.

මට දිනක් එවැනි මුදලාලි උන ඇඟට ගහපු පොඩි එකෙක් මුනගැහුනේ අහල පහල පොඩි කඩේකදීය. නිතරම මා ඒ කඩේට නොගියත් ඌ නම් රට ඇට්ටරයකු බව මූණේම ලියවී තිබුණි. මම බයිසිකලය නවත්වන ඇසිල්ලේම මූ කඩේ ඇතුළෙන් දුවගෙන ආවේය.

"මොනවද ඕනා" පුංචි මුදලාලි මුදලාලිකමේ උජාරුව පෙන්වමින් අසයි.

"මට පාන්පිටි කිලෝ එකක් දෙනවද මල්ලී"

"ටිකක් ඉන්න" මුදලාලි මහත්තයා සිලි සිලි කවරයක් ගත්තේය. පාන්පිටි පුරවාගෙන තරාදිය ළඟට ගියේ පුරුදුකාරයෙකු මෙනි. තැටි දෙකේ තරාදියේ එක පැත්තකට පාන් පිටි කවරය දමා අනික් පසට අමාරුවෙන් ඔසවාගත් කිලෝ එකේ පඩිය අතහැරිණි.

"එච්චරයිද ඕනා?" පාන්පිටි කිරන ගමන් මුදලාලි විමසයි.

"ඔව්"

ඊළඟට පුංචි මුදලාලි තරාදියේ කටුවට බැරෑරුම් බැල්මක් හෙලුවේය. කටුව පහල රූපයේ වගේය. කිලෝ එකට මදි වගේ.

ඉන් නොසතුටට පත් මුදලාලි පොල්කටු හැන්දකින් කවරයට පාන්පිටි හැන්දක් එක් කළේය. කට්ට සමබර වෙන පාටක් නැත. නැවතත් ගෝනියෙන් උරයක් කවරයට. ම්හ්හ්. තව එකක්. තව එකක්. තව එකක්. තව එකක්. දිගින් දිගටම පිටි හැඳි දහයක් පමණ දැමූ මුදලාලිට කොහේ හෝ වැරදී ඇති බවක් හැඟෙන්නට ඇත. ඔහු ඇඹරි ඇඹරී මා දෙස හොරෙන් හොරෙන් බලද්දී මම කිසිවක් නොදන්නෙකු මෙන් ඔහු දෙසම බලා සිටියෙමි. මම දන්නවයැ වෙළඳාම්. හැන්ද හැන්ද තවත් දමමින් මාදෙස බලන්නේ මා මන්තර බලයකින්වත් තරාදිය නොසෙල්වා සිටින්නේයැයි සිතා ද මම නොදනිමි.

දැන් දැන් පාන්පිටි බරින් තරාදියේ තැටිය පහලින් ඇති මේසයේ වදී. කිලෝ එකේ පඩිය රැගත් තැටිය සැහැල්ලුවෙන් පාවෙන්නේ සිරි ලංකා රුපියල මෙනි. කලින් තිබූ බැරෑරුම් පෙනුම වෙනුවට ආරුඪ වී තිබූ පොඩි එකාගේ අසරණ මුහුණ දැකි මගේ පපුව පත්තු විය. පව් පොඩි එකා. තව තවත් පොඩි එකෙක් මැඩවිය යුතු නොවේ. මම ඔහුට පිහිට වන්නට තීරණය කළෙමි.

"ටිකක් අඩු උනාට කමක් නෑ මල්ලි ඔය පිටි ටික දෙන්න"අවංකවම එසේ කියන්නට වචන කටට ආවද කටින් පිට නොඋනේ පොඩි එකාගේ මෑණියෝ සම්ප්‍රාප්තවූ නිසාය.

"මොකද ළමයො මේ කරන්නෙ? බිම පුරාම පිටි හලලා. කඩේට කවුරුහරි ආවම කතාකරන්න කියලා නේද කිව්වෙ." ඒ ගෝරනාඩුවත් සමඟ පොඩි එකා වහන්වී ගියේ තව සිටියොත් මුදලාලිකම් දෙපිටින් යන්නට වදී යැයි සිතා විය යුතුය. මම ඇඟිලි වලින් ඉස්සී කඩේ පිල බැලීමි. පොඩි එකා එය සුදු පාටින් පාට කර ඇත. ඌව මුදලාලිකමටත් වඩා තෛපොංගල් දිනවල කෝලම් ඇඳීමට සුදුසු බව පෙනුණි.

"ආ.. මල්ලි" පොඩි එකාගේ අම්මා පාන්පිටි කවරය මවෙත දික කළාය. ඇය ඒ වනවිටත් තිබූ අඩුව පුරවා තරාදිය සමබර කර තිබුණි.