මම හොරෙක්ද?

ජීවිතේ කවියක් කියන උන්ගෙ කට කන්ඩ හිතෙනවා. ජීවිතේ කට්ටක්. දැන් බලන්ඩ ඉස්කෝලෙ යන එකම මොන කට්ටක්ද?  'උදය ම පුබු දී  මුහුණට දිය දී' මේස් බැනියම් හොය හොය ගේ වටේ දඟලලා පොත් ටික එහෙන් මෙහෙන් එකතු කරාන ගෙදර වැඩත් උඩින් පල්ලෙන් කරාන ඉස්කෝලෙ යන එක මොනතරම් කට්ටක්ද? ගෙදර ඉඳන් ඉස්කෝලෙට තිබ්බ දුර කිලෝමීටරේට අඩුවුනාට ඒ පාරෙ සෑහෙන කොටසක් කැලේ නිසාම පොඩිකාලෙ අම්මා මාව තනියම යැව්වෙ නෑ. ඔන්න ඔය කාලෙම තමයි අපේ අම්මට මල්ලී ලැබෙන්න හිටියෙ. ඉතින් මට කට්ට+ හෙවත් පස්ට කට්ට ලැබුනා. තාත්තා වැඩපොළට ගියෙ උදේ 6ට. ඉතින් තාත්තටවත් මාව ඇරලවන්න වුනේ නෑ.

මේකට යොදපු පිළියම තමයි ඇන්ටි කෙනෙක්ට මාව ඇරලවීම භාරවීම. වැඩේ කියන්නෙ මේ ඇන්ටි හිටියෙ ඉස්කෝලෙට අපිට වඩා දුරවෙච්ච අපේ ගමේ ලොකුඅම්මලාගෙ ගෙවල් ගාව. ඉස්කෝලෙ යන්න ළමයි අරන් ආවෙ අපි ඉන්න පාරෙනුත් නෙමෙයි. ඉතින් උදේ පාන්දර තාත්තා වැඩට යන්ඩ නැගිටින වෙලාවට නැගිටලා බඩු මලු කරේ බැඳන් තාත්තගෙ පුටාර් එකෙන් ගමට යන්න ඕනෙ. ඊටපස්සෙ එහෙ ලොකුඅම්මලාගෙ ගෙදර ඉඳන් ලෑස්තිවෙලා අර ඇන්ටිත් එක්ක දුරුකතර ගෙවාගෙන පයින්ම ඉස්කෝලෙ යනවා. ආපහු දවල්ට ඇන්ටිත් එක්කම ලොකුඅම්මලාගෙ ගෙදර එනවා. ඇවිත් තාත්තා වැඩ ඇරිලා එනකම්ම එහෙට වෙලා ලතවෙන්න ඕනෙ. අනිත් ලොකු අම්මලාගේ ගෙදර ඊට අල්ලපු ගෙදර නිසා ඒ ගෙදරත් ලතවුනා. මව් පිය දෙපාර්ශවයම ඉඳගෙන නිකමටවත් මාව ගෙදරට නොඇරලවපු නෑයෝ මතක් වෙනකොට අදටත් හිතට දුකයි. කොහොමහරි ඇන්ටිට බූට් එක තියලා මම තනියම ගෙදර ආව දවසේ ඉඳන් මාසිකව ඇන්ටිට ලැබුනු රු.50ට කෙළවුනා. මම පයින් යන දුර අඩුවුනා. නිදාගන්න වෙලාව වැඩිවුනා.

ඔය කාලෙම අපේ  ලොකු අම්මලා කරපු හෝටලය වහලා දැම්මා. හෝටලයේ තිබ්බ බඩු ඔක්කොම ගෙදරට ගෙනැවිත් තිබුනා. පිඟන්, මේස, රාක්ක, කැබිනට් සේරම. මේස එහෙම අව්වට වැස්සට තෙමි තෙමී පිළිකන්නෙ ගොඩ ගහලා තිබ්බෙ තියන්න ඉඩ නැතුව. එතකොට තමයි මගෙ චූටි මොළේට වැටහුනේ මට ඉස්කෝලෙ වැඩ කරන්න මේසයක් නැතිබව. 'අනේ ලොකුඅම්මෙ, මට ඉස්කෝලෙ වැඩකරන්න මේ මේසයක් දෙන්නකො' දවසක් මගේ කටින් මොළේට වැටහුන දේ පිටවුනා. ලොකු අම්මට ඇහුනෙ නෑ වගේ. හතර පස් පාරක් කිව්වත් එයා වෙන කල්පනාවක ඉන්නවා කියලා හිතිච්ච නිසාම ඊටපස්සෙ කියන්න ගියෙ නෑ. ටික දවසකින් එක එක මේස මාමලාගේ ගෙවල් වලට ගියා. ඒත් ඉතින් තව හතර පහක් පිළිකන්නෙ පෙඟුනා. පෙඟිලා පෙඟිලා දිරුවා. ඊටපස්සෙ ඒ මේස වලට ලොකු අම්මලාගෙ ගෙදර බත ඉදවලා දෙන්නත් පුලුවන් උන බව පස්සෙ කාලෙක මම දෑහින්ම දැක්කා. 

මම ඉතින් රවුම් කර කර අකුරු ලිව්වෙ බිම ඇනතියාන.  තාත්තට උවමනාව තිබ්බත් මුදල් අඩුපාඩු බව නම් පෙනුනා. මම මේසෙ ඉල්ලලා ටික දවසකින්ම තාත්තා වැඩපොළෙන් ලොකු පෙට්ටි දෙකක් ගෙනත් තිබුනා මට පොත් දාන්න. ඒකක් අඩි2ක් විතර දිග හා ඇක්සයිස් පොතක් දාන්න තරම් පළලත් මේසයක් තරම් උසත් ඇති. 

'පුතේ ඔයාගේ පරණ පොත් මේවට දාලා අරන් තියන්න'

පරණ ඇස්සයිස්  පොත් ටික එකින් එක පිළිවෙලට පෙට්ටිවලට  අඩුක්කරපු මට පස්සෙකාලෙක අකීකරු පුත්‍රයාට පහළවුනා වගේ හොඳ අදහසක් පහළවුනා. පොත් පෙට්ටි දෙක අඩේට තියලා ගෙදර ගලවලා දාපු බාගෙට දිරච්ච පරණ දොර ලෑල්ලක් හරහට දැම්මා. ඊට උඩින් පොලිතින් කොළයක් දැම්මා. අම්මේ.. මේ තියෙන්නෙ මේසයක්. ආයෙ කොඳු කඩාගෙන බිම පෙරළි පෙරළි ලියන්න ඕනෙ නෑ. හිටු කියලා ඉඳගෙන චිත්‍ර අඳින්න අකුරු ලියන්න දැන් මට පුලුවන්. ඊට අවුරුදු කීපයකට පස්සෙ අලුත් මේසයක් ගන්නකම්ම පොත්පෙට්ටි මේසේ තමයි මගෙ පිහිටට හිටියෙ.

ලියන්න ආපු කතාවට එන්නෙ දැන්.  මතකද එඩ්නා චොකලට් කැන්ඩෝස් චොකලට් වලින් ස්ටිකර් දුන්න කාලෙ. පොත් පෙට්ටි මේසෙක ඉඳන් අකුරු ලිව්වත් පොඩි කොල්ලෙක් වෙච්ච මටත් ඔය පිස්සුවත් කනින් කොනින් ආවා. චොක්ලට් ගන්න ගෙදරින් සල්ලි ගන්නත් පුළුවනෑ. ඒක නිසා මම කළේ ගෙදරට බරක් නොදී මගේ වියදමෙන්ම මගේ ආසාව සපුරාගන්න උත්සාහා කරපු එක. ඉස්කෝලෙන් උදේට කන්න දෙන රුපියල් දෙක මට මහා මෙරක් වුනා. ඒ කාලෙ රුපියල් දෙකෙන් බඩපිරෙන්න තෝසයක් කන්න පුලුවන්. ඔය රුපියල් දෙකක් වියදමට ලැබුනු කාලෙ මම හැමදාම කෑවෙ තෝස. ඉන්ටෝල් එක වෙලාවට රේල්පාරෙ අයිනෙ වැට ළඟට තෝස විකුණන්න එන වෙළෙන්දගෙ තෝසෙ ඒ කාලෙ දිව්‍ය භෝජනයක්. සාම්බාරු දාලා සම්බෝල පොඩ්ඩක් දාලා. ම්ම්

ටිකක් ලොකුවෙලා රුපියල් තුනක් ලැබුන කාලෙ අපූරු වැඩක් කළා මතකයි.  ඉස්කෝලෙ ඇරිලා මමයි තව යාලුවෙකුයි තෝස කඩේට යනවා. ඌ අද තම්බපු මයියොක්කා රුපියලක ඉල්ලුවොත් මම වෙරළු අච්චාරු රුපියලක ගන්නවා. හෙට ආයෙ ඌ වෙරළු රුපියලක ගනිද්දි මම මයියොක්කා ගන්නවා. ඔය විදිහට ජාති දෙකකින් ගන්නවා. ඊටපස්සෙ කන්නෙත් අමුතු විදිහකට. ඌ ගත්තු එක සම්පූර්ණෙන්ම මට දෙනවා. මම ගත්තු එක සම්පූර්ණෙන්ම ඌට දෙනවා. ජාති දෙකෙන්ම එකා කෑවෙ නෑ. මොන කෙහෙල්මලකට එහෙම කළාද කියලා මතක නෑ. කොහොමහරි ඒ වැඩෙන් මට වාසි උන බව නම් මතකයි. මොකද තෝස වෙළෙන්ඳා අරූගෙ තාත්තව දන්න නිසා ඌට වැඩිපුර දෙනවා.

චොකලට් ස්ටිකරේට ආයෙ ගියොත්, මට මගේ ආසාව ඉටුකරගන්න ඉතුරුවෙලා තිබුනෙ එකම ක්‍රමයයි.  ඒ තමයි රුපියල් දෙක. ඉතින් මම ඒ රුපියල් දෙක දෙක දවස් පහකට එකතුකරලා චොකලට් එකක් ගන්නවා. තුන තුන දෙන කාලෙ ඒවගේ දහයක් එකතුකරලා පාප්තුමාගෙ බැජ් එකක් ගත්තාත් මතකයි. ඉතින් ටික දවසකින්ම මට තේරුනා සතියට එක චොකලට් එකෙන් වැඩේ ගොඩදාන්න බැරිබව. අනික මගේ ස්ටිකර් පෙරේතකමට වැඩිය බඩේ පණුවෝ පෙරේත උනදාට රුපියල් දෙක බඩේ. ගෙදරින් උදේට කෑම එකක් ලැබුනොත් එදාට නෝ රුපියල්. ඒත් සල්ලි තියෙන ඈයින්ගෙ ස්ටිකර් සංචිත වේගයෙන් ඉහළයනබව පෙනුනා. මටත් ඉතින් සෙකන්ඩ් වෙන්න හිතෙන්නෙත් නෑ. ඒ වගේම උන්ගේ ස්ටිකර් හොරකම් කරලා හරි ටීචර්ට අල්ලා දීලා හරි උන්ගේ කකුලෙන් ඇදලා සතුටුවෙන ටිපිකල් ශ්‍රීලන්කන් මානසිකත්වයක් මට ඒ කාලෙ තිබුනෙත් නෑ. ඒත් ඉතින් ස්ටිකර් පිළිබඳ ආසාව අතහැරගන්නත් බෑ. 

එදා මට තවත් රුපියල් 10ක් එකතු කරගන්න පුලුවන් වෙච්ච දවසක්. ඇන්ටි එක්ක එනගමන් මඟදී චොක්ලට් එකක් ගත්තා. ඒත් ඉතින් සද්දෙ නැතුව බෑග් එකේ දාගත්තා. අපෝ ඇන්ටි එක්ක යන අනිත් උන්ගෙ ඇස්වහ වැදුනොත්. ලොකුඅම්මලාගෙ ගිහින් බත් එහෙම කාලා චොක්ලට් එක අතට ගත්තා. 

'නොම්මර කීය ඇවිත් ඇද්ද? වෙන උන් ළඟ නැති එකක් ආවොත් හොඳයි.'

මම කවරෙ ඉක්මනට ගලෝලා විසික් කරා. ඒත් ස්ටිකරයක් තියා ස්ටිකර් කෑල්ලක්වත් නෑ. සමහරවිට චොක්ලට් එක ඇතුලෙ කවරෙට දාන්නැති කියලා හිතපු මම ඒකත් ලිහුවා. තිබුනෙ නෑනෙ. ගිහිල්ලා චොකලට් එක දාලා තිබ්බ බෑග් එකේ සාක්කු බැලුවා. බෑග් එක ඇදලත් බැලුවා. ඔහෙ නෑ. එහෙනම් ගත්තු තැන කඩේ වැටෙන්නැති. අයියෝ මම වගේ මෝඩයෙක්. දවස් පහක්ම බඩට නොකා ඉතුරු කරපුවා වතුරෙ ගියා නේද? එහෙම වෙන්න බෑ. චොකලට් හදන මාමලා එහෙම කරන එකක් නෑ කොහෙට හරි දාලා ඇති. මේක නිසාම එදා චොකලට් එක දත්වලට තදවුනෙත් හරිම හිමින්. ස්ටිකරේ චොක්ලට් එක හදද්දි මැද්දට වැටුනද?

දවස පුරා ස්ටිකරේ ගැන හිතලා හිතලාම රෑ වෙනකොට මගෙ මොළෙත් ස්ටිකර් වෙන්න ඇති.  ඒත් එහෙම වුනේ නෑ. මට අපූරු කල්පනාවක් පහළ වුනා. ස්ටිකර් ඵලදායිතාව දෙගුණ කිරීම. රෑම හොඳට කල්පනා කරලා හැම චූටි පොඉන්ට් එකක් ගැනම හිතලා සූක්ෂම ප්ලෑනක් ගැහුවා. දෙන්නම් බැටේ.

'ප්ලෑනේ හැටියට තව එක ගෝළයෙක්වත් ඕනෙ. කවුද මේකට හොඳ? ආ.. අරූ හොඳයි. තව අරූවත් ගන්නවා. ඔය ඇති. වැඩි උනාමත් වැඩේ කටින් කට යනවා.'

එදා උදේ මම ඉස්කෝලෙ ගියෙ බොහොම ආසාවෙන්. පාරෙ ගියෙත් බිම බලාගෙනමයි.  ලජ්ජාවෙ නෙමෙයි. අර ස්ටිකරෙයි හෙව්වෙ. ඒත් ඒක ලැබුනෙ නෑ. මග වැටිලත් නැත්නම් ඇතුලෙ තිබ්බෙත් නැත්නම් ඒ කියන්නෙ ස්ටිකර් නැති චොක්ලටුත් තියෙනවා. මාව සතුටින් ඉපිලුනා. ඉස්කෝලෙ ඉන්ටෝල් එකේදි මම දෙන්නෙක්ව මගේ වැඩේට ගාවගත්තා. සැලසුම හෙළිකළා. මගේ සහයක ඩැනීලා එකෙක් කවුද කියලා මතක වුනත් අනිකා මතක නෑ. උන් දෙන්නා දුප්පත් මටත් වඩා දුප්පතුන් වෙච්ච නිසාම උන්ගෙ ලෝකෙ ස්ටිකර් ගැන ආසාව තිබුනෙ නෑ. ආසාව තිබුනත් හංගාගෙන ඉන්න ඇති. ඒ වෙනුවට මම දෙන්න පොරොන්දු වුනු චොක්ලට් පෙත්තට උන් ආසා කළා. මට තියෙන්නෙ සැලසුමට අනුව ස්ටිකර්  අරගෙන අතුරුඵලය වෙන චොක්ලට් උන්ට දෙන්න විතරයි. උන්ට චොක්ලට් මට ස්ටිකර්.

අපේ සැලසුම ක්‍රියාත්මක කිරීමට ඉස්කෝලෙ වේලාසන ඇරෙන දවසක් තමා යොදාගත්තෙ.  එතකොට ඇන්ටි එන්න පරක්කුවෙන නිසා අපිට වැඩේට කාලය තියෙනවා. ඊළඟට ඉස්කෝලෙට ටිකක් දුර කඩයක් තෝරාගත්තෙ වැරදිලාවත් වැඩේ ගැස්සුනොත් කඩේට මාට්ටු නොවී ඉස්කෝලෙට පැනගන්න. 

හරි. ඔන්න නියමිත දිනය එළඹුණා.  අපි තුන්දෙනා කඩේ ගාව හොරගල් අහුලනවා. ප්ලෑන් කරාට මොකද ගට නෑ වගේ. හදිසියේම ස්ටිකර් ගොඩක් මගේ ඔලුව වටේ කැරකෙද්දි මට වැඩේට ඕනා කරන ගට ආවා කෙලින්ම ගියා කඩේට. රු.10ක් දුන්නා ඇන්ටිට චොක්ලට් එකක් ගත්තා මම ආවා. යකෝ සල්ලි දීලා චොක්ලට් ගන්නද මූ මෙච්චර ප්ලෑන් කරේ. කලබල වෙන්න එපා. සැලැස්ම ඒක නෙමෙයි. හිමීට බින්දුවක්වත් ඉරෙන්නෙ නැතිවෙන්න චොක්ලට් එකේ කවරෙ ගැලෙව්වා. එතකොටම ස්ටිකරේ බිම. 

'ඕක උඹ සාක්කුවෙ දාගනින්'

එකෙක් ස්ටිකරේ සාක්කුවෙ දාගන්න අතරෙ මම මහා දුක්බර මූඩ් එකක් මූණට දාගත්තා. ආයෙ රිංගුවා කඩේට.  

'අනේ ඇන්ටී මේකෙ ස්ටිකරේ නෑනෙ'

කඩේ ඇන්ටි මහා කුණු ලෝභී.  'ඉතින් පුතේ අපි නෙමේනෙ ඔව්වා හදන්නෙ' ඔය වගේ මම කියන කියන එකට ඇන්ටිත් මොනා මොනා හෝ කියනවා. මමත් අරින්නෙ නෑ. ඒ චොක්ලට් එක අරන් වෙන එකක් ගන්නමයි යන්නෙ. කොහොම කොහොමහරි මගේ ප්ලෑන සාර්ථක කරමින් මගේ මාකටින් පාර ගොඩ යමින් තිබුනා. ඇන්ටි ඒක අරන් වෙන චොක්ලට් එකක් දෙන්න ඔන්න මෙන්න හිටියෙ. ඔන්න ඔය වෙලාවෙ තමයි මම නිදිමරාගෙන අඟලෙන් අඟල බලලා හදපු, ස්ටිකර් ඵලදයිතාවය දෙගුණ කරපු, ඒ වෙනකොට සාර්ථක වෙමින් තිබුන ප්ලෑන කීතු කීතු කරලා දාපු කාලකන්නියා හෙවත් කඩේට ඉස්සරහා ගෙදර එකා කඩේට ආවෙ. මහා පණ්ඩිත මූණක් තිබුණු ඒ මූසලයව ඊටත් කලින් ඉඳන්ම අපිට පෙන්නන්න බැරි චරිතයක්.

'ඇයි ස්ටිකරේ එකෙක් අහුල ගත්තෙ' ඌ පැනලා දුන්නා. මගේ ඉහෙන් කනෙන් දාඩිය පිටවෙන්න ගත්තා. තොලකට වේලිලා කට උත්තර නෑ. මම කඩෙන් එළියට ආවා. දිව්වා දිවිල්ලක් කෙලින්ම ඉස්කෝල. එදා දවස ගෙවුනෙ බොහොම බයෙන්. මට අරූව කන්න තරම් කේන්තියි ඒවගේම බයයි. රෑවෙලා නින්ද යන්නෙත් නෑ වගේ. හෙට මොනා වෙයිද? ටීචර්ලා ගහයිද? ප්‍රින්සිපල් ගාවට ගෙනියයිද? ඉස්කෝලෙන් අස් කරයිද? කොච්චර ගැහුවත් කමක් නෑ අම්මට කියන්නෙ නැත්නම්. අම්මට කිව්වොත් මම ඉවරයි. මාව කෝටුමස් කරයි. ඔය වගේ දහසකුත් ඒවා ඔලුවට එන්න ගත්තා.

පහුවදා උදේ මම බයෙන් බයෙන් ඉස්කෝලෙට ගියෙ.  මෙන්න කඩේ ඇන්ටි ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුව ගාව ඉස්සරහා ගෙදර කොල්ලත් එක්ක. මම මාව එක්කන් ගිය ඇන්ටිට මුවාවෙලා බේරෙන්න බැලුවෙ. වැඩේ හරිගියෙ නෑ. අර බක පණ්ඩිතයා මාව පෙන්නුවා. මූට වෙන වැඩ නැද්ද මන්දා. කඩේ ඇන්ටි මාව අල්ලගෙන විස්තර අහලා ප්‍රින්සිපල් ගාවට එක්කන් ගියා. 

'මේ ළමයා තමයි හොරකන් කරන්න ආවෙ. තව දෙන්නෙක් එක්ක. ' ඇන්ටි සේරම විස්තරේ කිව්වා. මම ප්‍රින්සිපල්ගෙ වේවැල දිහා බලන් හිටියෙ දැන් නැතුවට දැන් ඇවිත් මගේ කකුල් අල්ලයි කියලා හිතාගෙන. අනිත් දෙන්නා ගැන ඇහුවත් ජුදාස් කෙනෙක් නොවී ඉන්න තරම් මම එඩිතර වුනා. ඒත් බක පණ්ඩිතයා උන් දෙන්නව අඳුනාගෙන එක්කන් ආවා. උන්ව ගෝළයො කරගත්තු මට තලන්න ඕනෙ. මුන්දෙන්නා ඔක්කොම වමාරලා. දැන් ඉස්කෝලෙ උන් ඔක්කොම ඔය ක්‍රමේ දැනගනීවි. අත්හදා බලන්ට යාවි. එහෙම වුනොත් මම කොහොමද වෙන කඩේකට ගිහින් ඕක කරන්නෙ. හැම එකාම ස්ටිකර් නෑ කියන් එනකොට කඩකාරයො විශ්වාස කරන එකක් නෑ. මට දත්මිටි කැවුනා. මුන් දෙන්නා මේක එළි නොකළානම් වෙන කඩේකට මේක කරන්න තිබුනා. නරකාදියො. කඩේ නඩුව බැලෙව්ව ප්‍රින්සිපල් මටත් අනික් වුන්ටත් වේවැල් පාර දෙන්න වුනා. මෙච්චරවෙලා තදකරන් හිටපු පුරුස දහිරිය කකුල් දෙක දිගේ බේරෙන්න ගත්තා. මම හයියෙන් කෑ ගහලා ඇඬුවා. 

'පුතා නැගිටින්න. ඉස්කෝලෙ යන්න. තාත්තිට වැඩට යන්න පරක්කු වෙනවා. මොකද ඔයා බය වුනාද?' පහුවදා උදේ වෙලා තිබ්බෙ එවලෙයි. බෑ කියලා ලෙඩක් ගන්න ගියත් ඒකත් සාර්ථක වුනේ නෑ. අනේ පෙරදා මැවූ හීනේ සැබෑවේදෝයි බයත් මාත් එක්ක එදා ඉස්කෝලෙටම ආවා. කීප දවසක් යනකම්ම මට එයා තනිත් රැක්කා. ඒත් අවුලක් වුනේ නෑ. පස්සෙ ටික දවසකින් එයා මාව දාලා ගියා. ඒත් කාලයක් යනකම් වැරදිලාවත් ඒ කඩේ පාරෙන් ගියේ නෑ.

අදටත් ඒ කඩේ ළඟින් යනකොට ඔය සිද්ධිය මතක් වෙනවා. ඒවගේම අදටත් අර කොල්ලාව දකින කොට 'නෙදකින් කාලකන්නියා තෝ නේද එදා වැඩේ කෑවේ' කියලා අදටත් හිතෙනවා.

ප.ලි. : අසර්ගෙ පෝස්ටුවකදි සෙන්නා මේ කතාව කියන්න කියපු නිසා ඔන්න කිව්වා.