පැල තවාන් කාරයින්ට අසුවූ මගේ කොන්ද..

"මහත්තයා, අපි හඳුන්වාදීමක් විදිහට පැල බොහෝම අඩු මුදලට දෙනවා. පැලයක් දෙකක් බලමුද? " අතකින් පින්තූර ඇල්බමයක් ගත් තරුණයෙක් අපේ ගෙදර ගේට්ටුවෙන් එබුණේ මීට කලකට ඉහතදීය. කවදත් පැල වැවීමට බොහෝම මනාපයක් දැක්වූ අපේ තාත්තාද ඒ අසලට යනු පෙනිණි. වත්තේ පවතින ඉඩ ප්‍රමාණය බොහොම සීමිත වුවද අම්මාගේත් තාත්තාගේත් පැල සිටුවීමේ ආශාවට සීමාවක් ඇති බව නොපෙනේ. වැඩීමට ඉඩ නැති තැන්වල පවා කලින් කලට අඹ ගස් කොස් ගස් දෙල් ගස් සිටුවයි. ඉන්පසු මඳක් ලොකුවී ගෙට නැමෙන තත්වයක් ඇතිවූ විට කාට හෝ මුදල් දී ගස කපා දැමීමට සිදුවේ. මා නම් බොහෝ විට මෙවැනි පැල සිටුවීමක් දුටු තැනම එයට විරුද්ධව කතා කරන්නේ නිස්කාරණේ ගස් කපන්නන්ට මුදල් දිය යුතු නැති බව පැහැදිලි කිරීමටයි. කොපමණ කිව්වත් ඔවුන්ට ඇහෙන්නේ නැති ගානය. එක ගසක් කපන විට එතැන තව ගසක් ඉන්දවයි. මෙහෙව් තාත්තාට පැල තවාන් කරුවාගේ පැමිණීම දේවදූතයෙකුගේ පැමිණීමක් ලෙස පෙනෙන්නට ඇත. ඔහු ඉදිරියට දිව ගියත් මම සුපුරුදු දෝෂාරෝපණය නඟමින් නිවසට වී සිටියෙමි. එහෙත් තවාන්කරු තමන් අතැති ඇල්බමය ඒ මේ අත පෙරලමින් පැල වර්ණනාවේ නොකඩවා යෙදෙයි.

"මේ තියෙන්නෙ මහත්තයා බද්ධ කරපු අඹ පැල. පැලයක් 260ක් වෙනවා. පොඩ්ඩක් ඉන්නකො මම අපේ තවානෙ හිටවලා තියෙන ගහේ ඵලදාව පෙන්වන්න." ඇල්බමයේ තවත් පිටුවක් පෙරළන ඔහු එය වර්ණනා කරයි. "කොහොමද මහත්මයා ඵල දරලා තියෙන අපූරුව." තාත්තාගේ මුහුණ සතුටින් පිරේ.

"ඉස්සෙල්ලා තිබ්බ අඹ ගහත් කපාගත්තෙ බොහොම අමාරුවෙන් නේද? " උස් හඬින් මා එසේ අසද්දී තාත්තා මඳක් පසුබෑවේය. "මෙව්වා බට් කරපුවනෙ මහත්තයා එච්චර උස යන්නෙ නෑනෙ." තවාන්කරු නැවතත් දොඩවයි.

ඒ අතරේ අම්මාද එතනට ගෑටුවාය. "පළතුරු පැල විතරක් නෙමෙයි තැඹිලි පැල පොල් පැලත් තියෙනවා නෝනා. මේ බලන්නකො ඵලදාව. මේවා අවුරුදු දෙක හමාරෙන් පීදෙන්න හදලා තියෙන්නෙ. ගහ උස යන්නෙත් නැති නිසා ගෙදර චූටි ඉඩක උනත් හිටෙව්වැකි." තවාන්කරු පොල් පැල වර්ණනා කරයි.

"පැලයක් ගමු නේද?"

"පොල්ගස් කොහේ හිටවන්නද අම්මේ? " මම කෑ ගැසීමි.

එහෙත් අම්මා පරදින්න සූදානම් නැත. "අපි ඔහොම නොහිතා පොල් හිටෝපු නිසා තමයි අදටත් ගිනි ගානෙ කඩෙන් නොගෙන පොල් කන්නෙ. පස්සෙ තේරෙයි" කිව්ව නහන ගුරු ඉහළ ගියත් එකයි පහළ ගියත් එකයි. මම මගේ ශ්‍රී මුඛය වසා ගත්තෙමි. ඒ අතර අම්මා අවුරුදු දෙක හමාරෙන් පීදෙන පොල් පැලයක් ඇණවුම් කළාය. එදා ගත් ඒ තීරණයේ විපාක අද මට මේ විදිහට බලපාවි යයි මම හීනයකින්වත් නොසිතුවෙමි.

ඊට දින කිහිපයකට පසු අප නිවස ඉදිරිපිට නැවතූ ලොරි රථයකින් අපටත් පොල් පැලයක් ලැබුණි. ඔව්. අවුරුදු දෙක හමාරෙන් පීදෙන පොල් පැලයක් ලැබුණි. ඒ සමඟම නොමිලේ පොහොර පැකට්ටුවක්ද දුන් බව මතකය. අවුරුදු දෙක හමාරකින් පසු පොල්කන බලාපොරොත්තුවෙන් මිලදීගත් පැලය ඉන්දවුනේ අම්මාගේම සුරතින්ය. මට මතක හැටියට ඒ 2008 අවුරුද්දයි.

තත්පර, විනාඩි, පැය, දින සති මාස ගෙවී අවුරුදු දෙක හමාරකුත් ගත වූයේ අප කාටත් හොරාය. එතෙක් කල් පොල් ගස ගැන අල්ප මාත්‍රයක්වත් කතා නොකළ මට ඒ සඳහා අවස්ථාව එළඹෙමින් තිබුනේ ගෙඩි කෙසේවෙතත් පොල් මල් කෑල්ලක්වත් ගසේ හට නොගත් නිසාය.

"අවුරුදු දෙක හමාරකුත් ගියා නේද අම්මෙ? අද හෙටම ගෙඩි එයිද?"

"දෙක හමාර කිව්වට හරියටම දෙක හමාරෙන් ගෙඩි එනවා කියලා නීතියක් නෑනෙ. ඕකෙ ඉතින් ගෙඩි එයි." අම්මා පිළිතුරු දෙන්නේ නෝක්කාඩු ස්වරූපයෙනි.

අවුරුදු දෙක හමාර තුන, හතර, පහ වන්නට වැඩි කල් ගියේ නැත. "කෝ අම්මේ?" මම ගස දකින වාරයක් වාරයක් පාසා විමසන්නට වීමි. අම්මා ඊට පිළිතුරු නොදුන්නත් නොකඩවා ගසට සාත්තු සප්පායම් කරන බැව් පෙනුණි. කුස්සියේ ඉවුම් පිහුම් වලින් ඉතිරිවන ජලයද පොල් ගහ මුලටම වැක්කෙරෙද්දී කඩෙන් ගෙනා පොල් පොහොරත් ගස මුලම ඇතිරිණි. අතට පයට දැසි දස්සන්ගෙන් සාත්තු සප්පායම් ලබන හාම්පුතෙකු මෙන් අම්මාගේ සාත්තු සප්පායම් ලැබ, ගහ හොඳින් වැඩිණි. එහෙත් අවුරුදු පහක් වයස් වනවිටත් ගෙඩි තබා පොල් මලකදු ලබා දීමට ගස සමත්වූයේ නැත.

ඵල හටගන්නා ලකුණකුදු නොමැතිව දිනෙන් දින වැඩුණු ගස කරදරයක් වන තත්වයට පත්විය. තවත් නිකරුණේ ඔහේ වැඩීමට දීම තේරුමක් නොමැති තැනට පත්විය. හදිසි සුළඟකදී ගෙයි වහළ සිප ගැනීම වළකනු පිණිස ගස උගුල්ලා මරණ දණ්ඩනයට යටත් කිරීමට තීරණය කරන ලදින් කීප දවසක ඇවෑමෙන් ගසේ සියලුම අතු ඉවත්කර කඳ ද මැදින් කපන ලද්දේ මල්ලී විසිනි. ඊළඟ කාර්‍යය වූයේ ගස මුලිනුපුටා දැමීමයි.

අවසන් ගමනේ..

අද උදෑසන අවදි වූ සැණින් මගේ නෙත ගැටුනේ අතු නැතිව නිරුවතින් සිටිනා ගසේ කඳයි. උදෑසන ව්‍යායාම පසෙක ලූ මම ගස මුලිනුපුටා දැමීමට තීරණය කළෙමි. පොල්ගස් ගලවනු සියසින් දැක ඇති මම ඒ අනුකරණය කරමින් ගස වටා රවුමක හැඩයට කානුවක් මෙන් වල කැපුවෙමි. මෙසේ කැපීම පහසු කාරියක් නොවන්නේ ගස වටා පැතිර් පවතින ඝන මූල පද්ධතිය නිසාය. එය පොරොවකින් කපමින් උදැල්ලකින් පස් අරන් දැමීම ලේසි පහසු කාරියක් නොවේ. උදැල්ලද ගැසිය යුත්තේ කරකවා තලයේ කෙළවරක් උලක් ආකාරයට පොළවට බසින ලෙසයි. බිම කොටන ආකාරයට කෙලින් කෙටුවොත් උදැල්ල මුල් වල වැදී පොළා පැනීම සිදුවේ.

වැඩය නිම කරමින් පවතිද්දී සහයට පැමිණියේ මල්ලීය. ඒ ක්ෂණික නූඩ්ල්ස් විසඳුමක් සමඟිනි. අලවංගුව හෙවත් නාරාසනය අතට ගත් ඔහු දෙපත්තෙන් ගසමින් මුල් කැපුවේ හැරීම අවැසි නොවන බව පවසමිනි. එහෙත් එසේ කිරීමෙන් සමහර මුල් ලේසියෙන් ඉවත්වුවද ගස පෙරළීමට තරම් ඉඩක් නොලැබේ. ඇරත් සමහර පහළින් ඇති මුල් කපාදැමීමටත් නොහැකිය. එම නිසා අපට සිදුවූයේ මුල් කැඩෙන තෙක් ගස සෙලවීමටයි. කොන්දට හොඳ ගණන්ය. එහෙත් එයත් සාර්ථක නොවූ තැන නැවතත් වල හෑරීමට සිදුවූයේ එළුවාගේ බෙල්ල කපා මුට්ටියත් බිඳ දැමූ මහදැනමුත්තා සිහි කරවමිනි. පැය ගණනාවක් මුල සමඟ හැප්පෙන අතර මට පැල තවාන් කරුවා සිහි විය. ඔවුන්ගේ මෑණියන් පියාණන් සිහිවිය.

නරඹන්නෙක්..

ඒ අතර මගේ මතකය මා කුඩා කල සැමරූ පරිසර දිනයකට ගියේය. එදින අප පාසලේ පැල තවානක වෙළඳ කුටියක් ඉදිවී තිබිණි. කුටිය පිරී ඉතිරී යන තරමට නොයෙකුත් වර්ගයේ පැළෑටි එය තුළ විය. ඒ අසලට ගිය මම වෙළඳ සැලට උදව් කළේ හිතේ ආසාවටය. නමුත් වැඩි වෙලා නොගොස් මම ඒ වෙළඳ සැලේම වෙළෙන්ඳෙක් බවට පත්වීමි. වෙළඳ සැලේ හිමිකරු පසෙක සිටියදී විකිණීමට තිබූ පැල ගැන විස්තර කරමින් ඒවා ගුරුවරුන්ටත් ළමයින්ටත් විකිණීමට මම එතරම් උනන්දු වූයේ මගේ කොහේ තිබූ අමාරුවකටදැයි අදටත් මට ප්‍රෙහෙළිකාවකි. වෙළෙන්ඳා පුංචි මාව සීනිබෝලයක් තරම්වත් දෙයක් නොදී කඩේ යවා ඇති තරම මට වැටහුණේ ඊට අවුරුදු ගණනාවකට පසුව නිවීහැනහිල්ලේ කල්පනා කරද්දීය.

එදා මම අවුරුදු දෙක හමාරෙන් පීදෙන පොල් පැලයක් ගුරුවරයෙකුට වික්කෙමි. සමහරවිට ඒ ගුරුවරයාද පසුකලෙක මගේ දෙමාපියන් සිහිකරන්නට ඇත. අද මට ඵල දුන්නේ ඒ නොදැන කළ වරදද? මම නොදනිමි. කොන්දට තෙල් ටිකක් උලා ගැනීමට යමි.