මඤ්ඤ්යි පඤ්ඤයි

පින්තූරය දැක්කම නම් සමහර දෙනෙකුට තේරුම් යන්නැති අද කතාව. තේරුනා නේද? තේරුනේ නැත්නම් තැවෙන්න එපා. මේ ලිපිය දිගටම කියවගෙන යන්නකො.

මේ කතාව තේරුම් ගන්න නම් අපිට සිද්ධ වෙනවා පොඩ්ඩක් අතීතෙට යන්න. පොඩ්ඩක් කිව්වට පොඩ්ඩක්ම නෙමෙයි අපි යන්න යන්නෙ ලෝක ආරම්භයට ඒ කිව්වෙ ලෝකෙ මැව්ව කාලෙට. හරි යාං...................

ආදම් හා ඒව

 කතෝලිකයන් විශ්වාස කරන ආකාරයට දෙවියන් වහන්සේ තමයි ලෝකය මැව්වෙ. මේ ගැන නම් ලොකු වාද විවාද තියෙන බව ඕනෑම කෙනෙක් දන්නවානෙ. ඒ වාද විවාද ගැන කතා කරන්න ගියොත් කියන්න ආපු දේ කියන්න වෙන්නේ නැති නිසා ලෝකය මැව්වේ දෙවියන් වහන්සේ කියලා හිතාන ඉදිරියට යමු. මැවීමේ කතාවේ කියවෙන ආකාරයට දෙවියන් වහන්සේ ලෝකයේ අනික් දේවල් ඒ කිව්වෙ අහස පොළොව, ජලය, ගහ කොළ, සතාසීපාවා මවලා ඉවරවෙලා තමයි මිනිසාව මැව්වෙ. මිනිසා කියන්නෙ පිරිමියා. පස්සෙ දෙවියන් වහන්සේට හිතුනාලු පිරිමියාගේ පාළුව නැති කරන්න ගැහැණිය මවන්න. ඊට පස්සෙ පිරිමියා ඒ කිව්වෙ 'ආදම්'ගෙ වම් ඉල ඇටයක් අරන් තමයි 'ඒව'ව මවලා තියෙන්නෙ. ඒකලුනෙ මිනිහා ඔච්චර ගෑනි පස්සෙම පන්නන්නෙ. ගෑණි හැදුනෙ මිනිහාගෙ ඉළ ඇටේකින් නෙමෙයි කියලා හිතනවානම් ගෑණු ළමයිනුත් පිරිමි ළමයිනුත් තම තමුන්ගෙ වම් පැත්තෙ ඉල ඇට ගැනලා බලන්නලා.

ආදම්ටයි ඒවටයි අවසර තිබුනා උයනෙ තිබුණු දේවල් බුක්ති විඳින්න. හැබැයි එක ගහක ගෙඩි කන එක තහනම් කරලා තිබුනෙ. දෙන්නාගේ කීකරුම පරීක්ෂා කරන්න. ආදමුයි ඒවයි ඔහොම සතුටින් සමාදානෙන් ඉන්නකොට ඕක පෙන්නන්න බැරි එකෙක් එතන්ට පාත්වෙනවා. ඒ තමයි සාතන්. සාතන් ගැන මම කලින් කතාවකත් සඳහන් කරලා ඇති. ආදම් නිදි වෙලාවක ඒව ඒදන් උයනෙ ඇවිද ඇවිද ඉන්නකොට සාතන් සර්පයෙක් විදිහට එනවා එතනට. ඇවිත් ඒවව රවට්ටෝලා කොහොමහරි ගෙඩි කව්වෝනවා. ඒවත් ඉතින් ගෙඩි කෑවා මදිවට අරන් ගිහින් ආදම්ටත් කවෝනවා. දැන් උනත් ගෑණියෙක් කිව්වොත් ඉතින් දෙවියන් වහන්සේ කියන ඒවටත් ඉහළින් පිළිගන්න එවුන් ඉන්නවනෙ.  ඊට පස්සෙ දෙවියන් වහන්සේට විරුද්ධව පව් කළාට දඬුවමක් විදිහට තමයි  මිනිස්සුන්ට මරණය, ලෙඩ රෝග, දුක් කරදර ඔක්කොම ඇතිවෙන්නෙ. මේ විදිහට ආදම් හා ඒව කරපු වරදට මුලු මිනිස් සංහතියටම වන්දි ගෙවන්න වෙලා තියෙනවා. ඒවගේම ඒ වරද අපි ඉපදෙද්දී රැගෙන එන බවත් කතෝලිකයෝ වගේම බහුතරයක් කිතුනුවෝ විශ්වාස කරනවා. ඒකට කියන නම් තමයි ජන්ම පාපය(Original Sin). ඔය කතාවත් ඔහොම මතකේ තියාන අපි යමුකෝ ආයෙ හිටපු කාලෙට. හරි ඕං ගියා......................

කතෝලික ආගම කෙනෙක් අදහනවා නම් එයාට නිකම්ම ඒ ආගමට ඇතුලු වෙන්න බෑ.  මම කිව්ව කතාව තේරුනේ නැති කෙනෙක් ඉන්නවා නම් හිතන්නකො උදාහරණයක් විදිහට බෞද්ධ කෙනෙක්ව. එයා බෞද්ධාගමිකයෙක් කියලා කොහෙවත් සඳහනක් නෑ නේද? මම දන්න තරමින් නම් බෞද්ධ කෙනෙක් පන්සලක හෝ වෙනත් ආගමික තැනක බෞද්ධයෙකු ලෙස ලියාපදිංචිවෙලා නෑ. වැරදිනම් නිවැරදි කරන්න. ඒ වගේම තමුන්ගේ ජීවිතයේ යම් යම් ආගමික වතාවත් එක්තරා පන්සලකින් සිදුකරගත යුතුයි කියලා නියමයකුත් නෑ. ඒත් කතෝලිකයන්ගේ සම්ප්‍රදාය එහෙම නෙවෙයි. යම් කෙනෙක් කතෝලික ආගම අදහනවා නම් ඒ පුද්ගලයා යම් දේවස්ථානයක ලියාපදිංචි වෙන්න ඕනෙ. එතකොට තමයි තමුන්ගේ ජීවිතයේ සුවිශේෂී ආගමික වතාවත් ඒ දේවස්ථානයේ සිදුකරගැනීමට අවසර ලැබෙන්නෙ.

ඉතින් මම අද කියන්න යන්නෙ කතෝලික සභාව කොහොමද කෙනෙක්ව නිල වශයෙන් සභාවට ඇතුලත් කරගන්නේ වගේම ඒ අවස්ථාවේ පටන් කතෝලිකයෙකුගේ ජීවිතයේ වැදගත් වන දෙදෙනෙකු ගැන.

ජේසුස් වහන්සේගේ ස්නාපනය

කතෝලික සභාවට කෙනෙක් ඇතුලු කරගැනීමේ චාරිත්‍රයට කියන්නෙ 'ප්‍රසාද ස්නාපනය'(Baptism) සමහර තැන්වල 'බව්තීස්මය' කියලත් කියනවා. ගමේ ගොඩේ බාසාවෙන් කියනවානම් 'කිරිස්තියානිය'. කිතුනු විශ්වාසය හැටියට බව්තීස්ම කළාට පස්සෙ ආදම් ඒවගෙන් පැවත එන පාපය ඉවත්වෙලා යනවා. ඒවගේම පුද්ගලයාට කිතුනුවෙක් විදිහට පිළිගැනීමකුත් ලැබෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රසාද ස්නාපනය දෙන්නෙ ඉපදිලා සතියක් දෙකක් විතර වුනු පොඩ්ඩෙකුට. ඒත් විශේෂ අවස්ථාවක ඒ කිව්වෙ පොඩි කාලෙ ලබාගන්න බැරිවුන කෙනෙකුට හරි තමුන්ගේ ආගම වෙනස් කරන කෙනෙකුට හරි ජීවිතයේ ඕනෑම වයසකදී ලබාගන්න පුලුවන්. වැඩිපුරම ලබන්නේ පොඩ්ඩෝ නිසා පොඩ්ඩෙකුව ගමු උදාහරණෙට.

කතෝලික දෙමව්පියන්ට චූටි පැට්ටෙක් එහෙම ලැබිලා ගෙදර ගෙනාපු ගමන්ම දෙමව්පියෝ යන්න ඕනා පියතුමා හමුවෙන්න. තමුන්ට දරුවෙක් ලැබුනු බව දන්වලා ඒ දරුවාට ප්‍රසාද ස්නාපනය දෙන්න දිනයක් ඉල්ලා ගන්නයි එහෙම යන්නෙ. සාමාන්‍යයෙන් ඕනෑම පල්ලියක සති දෙකකට විතර සැරයක් ප්‍රසාද ස්නාපන මෙහෙයන් තියෙන නිසා ඉපදිලා සති දෙකක් යන්න කලින් දිනයක් හම්බවෙනවා.

සෝයි ගවුම් පොඩ්ඩ

ඊළඟට කරන්න තියෙන්නෙ මඤ්ඤෙක්වයි පඤ්ඤෙක්වයි හොයන්න.  එහෙම හොයාගත්තු මඤ්ඤවයි පඤ්ඤවයි එක්කහු කරගෙන ඉපදිච්ච පොඩ්ඩවත් තුරුළු කරගත්තු දෙමව්පියො නියම කරගත්තු දිනේට පල්ලියට එනවා. එහෙම එනකොට ඔය පිංතූරෙ පේන විදිහට සෝයි ගවුම් පොඩිත්තක් අන්ඳලා තමයි එක්කන් එන්නෙ. කෙල්ලෙක් වුනත් කොල්ලෙක් වුනත් අඳින්න වෙන්නෙ ගවුං කෑලි තමා. පල්ලියේදී පොත්පත්වල කටයුතු කරලා ඒ කිව්වෙ ලියාපදිංචි කරලා ඊටපස්සෙ තමයි චාරිත්‍ර තියෙන්නෙ.

හිසට ශු. ජලය වත්කිරීම

ප්‍රසාද ස්නාපනය දෙන්න හදපු වෙනම තැනක්(Baptismal font) පල්ලිවල තියෙනවා. දැකලා නැති අය පල්ලියකට ගිය වෙලේක බලන්නකො කොහෙහරි මුල්ලකට වෙන්න ඔය වගේ තැනක් තියෙනවද කියලා. එතනදි බබාව ලැබෙනවා මඤ්ඤාගෙ අතට, කියන්න ඕනා යාච්ඤා වලින් පස්සෙ පොඩ්ඩාගෙ ඔලුවට ශු. ජලය (ආශිර්වාද කළ ජලය ) වක්කරනවා පියතුමා විසින්. ඒ වගේම ශු. තෛලයෙන් (ආශිර්වාද කළ ඔලිව් තෙල් ) පොඩ්ඩාගේ නළලේත් පපුවේත් කුරුස ලකුණ සටහන් කරනවා. ඊටපස්සේ බබාව වඩාගෙන ඉන්න මඤ්ඤාත් ඉටිපන්දම අතේ තියන් ඉන්න පඤ්ඤාත් දරුවා වෙනුවෙන් 'ප්‍රසාද ස්නාපන පොරොන්දු' දෙනවා. ප්‍රසාද ස්නාපන පොරොන්දු කියන්නෙ තමුන්ගේ ජීවිතයේදී යක්ෂයාත් පාපයත් ප්‍රතික්ශේප කරන බවටත් දෙවියන් වහන්සේව විශ්වාස කරන බවටත් පොරොන්දු වීම.

ශු. තෛලය ආලේප කිරීම

තමුන්ගේ දරුපැටියා කතෝලික සභාවට ඇතුලත් වීම සමරන්න උත්සවයක් ගැනීමත් බොහෝ කතෝලික දෙමව්පියන්ගෙ සිරිතක්. ඒවගේම ප්‍රසාද ස්නාපනය කියන්නෙ සක්‍රමේන්තුවක්. මම සක්‍රමේන්තු ගැනත් එක සක්‍රමේන්තුවක් ගැනත් කලින් කිව්වා මතක ඇතිනෙ.

කියන්න ඕනාදේ තාම කියවුනේ නෑනෙ. පඤ්ඤයි මඤ්ඤයි කියන්නෙ කවුද? පඤ්ඤටයි මඤ්ඤටයි තමයි දරුවගේ ආගමික ජීවිතය පිළිබඳ වගකීම තියෙන්නෙ. ඒ කිව්වෙ දරුවාට යහපත් ජීවිතයකට අවවාද ආදර්ශ දෙන්න ඕනෙ පඤ්ඤයි මඤ්ඤයි. ඒ වගේම දරුවාගේ දෙමව්පියන්ට කරදරයක් වුනොත් දරුවාව බලාගන්න වගකීමත් තියෙනවා. පඤ්ඤයි මඤ්ඤයි කියලා කටවහරට කිව්වාට හරි වචනය ඥාන මව්පියො(GodParent) කියන එක. සමහර තැන්වල කටවහරට 'පායියා' කියලත් පඤ්ඤට කියනවා.

ප්‍රසාද ස්නාපනය ලබාදෙන තැන

පඤ්ඤෙක් වෙන්න තියෙන ලොකුම සුදුසුකම තමයි කතෝලික සභාවෙන් වැඩිහිටියෙක් ලෙස පිළිගත් පිරිමියෙක් වීම. ඒ වගේම මඤ්ඤෙක් වෙන්න නම් කතෝලික සභාවෙන් වැඩිහිටියෙක් ලෙස පිළිගත් කාන්තාවක් වෙන්න ඕනෙ. නියමිත වයස් භේදයක් නැතත් බොහෝවිට තෝරාගන්නෙ 18-20 වගේ අයව තමයි. ඒ වගේම තමයි චරිතෙ ගැනත් පොඩ්ඩක් බලනවා. තමුන්ගෙ දරුවගෙ ආගමික ජීවිතය පෝෂණය කරන්න තෝරාගන්න කෙනානෙ. 

ඔය කිව්ව වයසෙ ඉන්න චරිතවත් කෙල්ලො කොල්ලො ගාවට ගිහින් ඕක අහන්නෙ මෙහෙමයි. 

"අපේ පොඩි එකාව/එකීව ලබන ............දා කිරිස්තියානි කරනවා. නම දෙන්න එන්න පුලුවන්ද?" 

සමහර පැතිවල නම දෙනවා වෙනුවට 'හිසක් තියනවා' කියලත් කියනවාලු. මම නම් අහලා නෑ මගෙ යාලුවෙක් තමයි කිව්වෙ. ඒ කෙල්ලයි කොල්ලයි කැමතිනම් මඤ්ඤටයි පඤ්ඤටයි ගන්නවා.

ඉස්සර කාලෙ හිටපු මඤ්ඤලා පඤ්ඤලා නම් තමුන්ගෙ රාජකාරිය හරියට කරලා තිබුණා. ඒ කිව්වෙ තමුන්ට භාරවුන පොඩි එකා හොඳට හැදෙනවාද කියලා හොයා බැලුවා උදව් පදව් කරා. පස්සෙ කාලෙක නම් ඒ කිව්වෙ මීට අවුරුදු විස්සකට විතර කලින් නම් පඤ්ඤලා මඤ්ඤලා කරලා තියෙන්නෙ පොඩි එකාව හම්බුනාම කීයක් හරි අත මිටමොළෝපු එක. පොඩි එවුනුත් නත්තලට මංගල්ලෙට මඤ්ඤලා පඤ්ඤලාට සුභපතන්න ගිහින් තියෙනවා ගතමන්ට් එකක් හොයාගන්නත් එක්ක. පහු පහු වෙනකොට ඔක්කොම කොහු කොහු වෙනවනෙ. මෑත කාලෙ නම් පොඩිවුනුයි මඤ්ඤා පඤ්ඤා අතර ගණුදෙනු තියෙන්නේ ජීවිතේටම පස් සැරයක් විතරයි කියලා සර් කෙනෙකුත් දවසක් කිව්වා. සමහර තැන්වල ඒකත් නෑ. අඩුම ගානෙ තමුන්ගෙ මඤ්ඤා පඤ්ඤා කවුද කියලා දන්නෙ නැති වුනුත් ඉන්නවා. 

ප.ලි.: මෙන්න ඇඩ් එකක්