මම අකීකරු පුත්‍රයෙක් වෙච්ච හැටි (සාක්කිත් එක්කම)

කට්ටියට මතකද මන්දා මම මීට ටික කාලෙකට කලින් දාපු පෝස්ටුව.

හොඳම අකීකරු පුත්‍රයන්ගෙන් එකෙක් වීම

ඒ කතාව බලන්ඩ යන්ඩ ඕනෙ නෑ.  ඔන්න කුට්ටි පිටින් කපලා අරන් මෙතන දැම්මා. ඒ කතාව බලපු අය ඒ ටික මඟ හැරලා පහල කොටහ බලන්ඩ.

උපුටාගැනීම :

අද කියන්න යන්නෙ චූටි කතාවක්. මම එච්චර කතන්දර කියන්න ආසා නැතිවුනත් අද මට හිතුනා පොඩි කතන්දරයක් දාන්න.මේක මම හත වසර හෝ අට වසර ඉඳිද්දී වෙච්ච වැඩක්. හතේද?.....අටේද?.. මොකේ වුනත් මොකද කතාව කියන්නම්කෝ.

එදා ආගම පීරියඩ් එකේ අපිට කියලා දුන්නෙ අකීකරු පුත්‍රයාගේ උපමාව. ඉතින් උපමාව මුල ඉඳලා අගටම කියලා දුන්න සර් පීරියඩ් එක ඉවර වෙද්දී කිව්වා. හෙට එනකොට මතක ඇතුව උපමා කතාවේ සිත්ගත්තු තැනක් චිත්‍රයට නඟාගෙන එන්න කියලා. ඇත්තටම කිව්වෙ නම් එහෙම නෙමෙයි ඕකෙන් චිත්‍රයක් ඇඳන් එන්න කියලා.  :D (පළවෙනි ජවනිකාව ඉවරයි)

(දෙවෙනි ජවනිකාව) ඔන්න මම ගෙදර ඇවිත් කල්පනා කරනවා මොකක්ද අඳින්නෙ කියලා. මට එච්චරම චිත්‍ර අඳින්නත් බෑ. මම චිත්‍ර කරන්නෙත් නෑ. කරුමෙට තේරිච්ච බටහිර සංගීතෙ කොරනවා මිසක්. හැබැයි මේකත් කියන්න ඕනෙ සමහර චිත්‍ර කරන වුන්ට හදිස්සියට චිත්‍ර සර්ට පෙන්නන්න චිත්‍රත් මම ඇඳලා දීලා තියෙනවා.දස අතේ කල්පනා කරලා මට හිතුනා කතාවෙ හොඳම සීන් එක අඳින්න. ඒ කිව්වෙ පුතාට තාත්තාව හම්බෙන තැන.  එතනනෙ කතාවෙ හරය තියෙන්නෙ. ඉතින් කොහොමහරි දඟලලා දඟලලා චිත්‍රයක් ඇඳගන්න පුලුවන් වුනා කියමුකො. හුටා.... මට පස්සෙ මතක් වුනේ. චිත්‍රෙ පාට කරන්නෙ කොහොමද? මා ගාව පාට කරන්න පැස්ටල්ද අරවද මෙව්වද මොකුත් නෑ. ඉස්කෝලෙට ගිහිල්ලා කොරන්නත් බෑනෙ හෙට පලවෙනි පීරියඩ් එකේ පෙන්නන්නත් ඕනෙ. එක චිත්‍රයක් පාට කරන්න ඔව්වා කඩෙන් ගන්න සල්ලි ඉල්ලන්නත් බෑ. අම්මලා තාත්තලා බොහොම අමාරුවෙන් වියදම් කරන බව දන්න නිසා.

ඔන්න ඔහොම හොල්මන් වෙලා ඉන්න වෙලාවෙ මට හොයාගන්න පුලුවන් වුනා ගෙයි තිබ්බ පරන ප්ලැටිග්නම් කූරු තුන හතරක්. ඒවත් ඉවර වෙන්න ඇවිල්ලා වගේ. මට හිතුනා දැන් මේක චිත්‍රය පුරාම ගාන්න ගියොත් මගක් ගානකොට ඉවර වෙනවා කියලා. ටිකිරි මොළේ පත්තු වුනා. කරා හොඳ වැඩක්, චිත්‍රය සම්පූර්නයෙන් පාට කරනවා වෙනුවට පාට ගාන්න ඕනා තැන්වල ඉරි විතරයි ඇන්ඳෙ.ඔය විදිහට ඉරි ඇඳලා චිත්‍රයම සම්පූර්න කලා. දැන් ශෝයි.

තේරුනේ නැද්ද මන්දා. ඔය චිත්‍රෙ තාම ගෙදර ඇති ඒක හොයාගත්තම ඒකෙ පින්තූරයක් දාන්නම්. එතකන් ඔය පහල රූපෙ බලන්නකො. ඒකෙ ඔය හාර්ට් එක පාට කරලා තියෙන්නෙත් මම එදා පාට කරපු විදිහට තමා. දැන් තේරුනානෙ ප්ලැටිග්නම් පරිස්සමෙන් පාවිච්චි කරපු හැටි.

(අන්තිම ජවනිකාව) පහුවෙනිදා උදේ මම ඔය චිත්‍රෙත් අරන් යනවා ඉස්කෝලෙ. මට හිතුනෙම අදනම් බොරු කරලා කියලා බැනුම් අහන්න වෙයි කියලා තමයි. ඔන්න සර් ඇවිල්ලා ගෙදර වැඩ බලන වෙලාව. කට්ටියගෙම චිත්‍ර බලලා ඉවර වුනාට පස්සේ සර්ට හොඳයි කියලා හිතුන චිත්‍ර පන්තියටම පෙන්නලා අත්පුඩි ගැස්සෙව්වා.

මම හිතන්නෙ තුනක් විතර තමයි පෙන්නුවෙ. මගෙ චිත්‍රෙත් ඒ අතරින් එකක්. සර් මගෙ චිත්‍රෙ පෙන්න පෙන්න කියනවා බලන්න මේ චිත්‍රෙ කොච්චර ලස්සනද? වැඩියෙම වටින්නෙ මේ ලමයා අලුත් විදිහට හිතලා යමක් කරපු එක කියලා ප්‍රශංසා කෝටියයි. මේ ලමයා වෙනදා කරන විදිහට පාට කරන් ආවනම් මේ චිත්‍රය මේ වගේ ලස්සන නොවෙන්නත් තිබ්බා. මමනෙ දන්නෙ ඇත්ත සීන් එක. ඒ වුනාට ඒක කියන්න ගියේ නෑ මොකද අපිට කලින් උගන්නලා තිබ්බනෙ ගුරුවරු වැඩිහිටියො එක්ක එකට එක කියන්න එපා කියලා. ඉතින් මමත් ඒක හිතට අරං කටපියන් හිටියා.

 ඔන්න ඔහොමයි හොඳම අකීකරු පුත්‍රයන්ගෙන් එකෙක් වුනේ.

උපුටාගැනීම අවසානයි.

ඔන්න ඒ අනර්ඝ කලා නිර්මාණය තමයි මේ තියෙන්නෙ. :) දැන් බලද්දි නම් මේ චිත්‍රයද හොඳම එකක් උනේ කියලා මට නම් පුදුමත් එක්ක. මගේ සිත්ගත් අවස්ථාව උනේ අකීකරු පුත්‍රයා පියා ගාව වැඳවැටිලා සමාව ඉල්ලන අවස්ථාව. ඒකනෙ උපමාවෙ උච්චතම අවස්ථාව.

අකීකරු පුතා පියාගෙන් සමාව ගනී.

අකීකරු පුත්‍රයාගේ උපමාව ( Parable of the Prodigal Son) කියපුවාම සමහර අයට නම් තේරෙන්න නැතුව ඇති. ඒක නිසා වගේම කලින් ලිපියේදී කීපදෙනෙක්ම කතාව ගැන අහපු නිසාත් අද කියන්නම්කො උපමාවත්.

අකීකරු පුත්‍රයාගේ උපමාව කියන්නේ ජේසුස් වහන්සේ දේශනා කරපු උපමාවක්. උපමාවක් කිව්වෙ යම් ගැඹුරු කාරණාවක් පහදලා දෙන්න එදිනෙදා ජීවිතයේ සිද්ධියක් යොදාගැනීම කියලා අමුතුවෙන් කියන්ඩ ඕන නෑනෙ. දෙවියන් වහන්සේගේ අසීමිත කරුණාවත් වරදට සමාව දෙන ගුණයත් පෙන්වන්ඩ තමයි ජේසුස් වහන්සේ මේ උපමාව ප්‍රකාශ කළේ.

එකමත් එක රටක බොහෝම වත් පොහොසත්කම් ඇති මනුස්සයෙක් තමුන්ගෙ පුතුන් දෙන්නත් එක්ක ජීවත්වෙනවා.  වැඩිමහල් පුතා බොහෝම කීකරුව ගෙදර වැඩ කරගෙන ඉන්න කෙනෙක් උනත් බාල පුතා හරිම සෙල්ලක්කාරයා. වර්තමාන ගෙවල්වලත් මෙහෙමද මන්දා? ගොඩක් ගෙවල් වල ඉතින් බාලයා වෙනමම කැරැට්ටුවක්නෙ.

ඉතින් ඔහොම ටික කාලයක් ගිහින් ඇටෙන් පොත්තෙන් එළියට එන කාලෙ ආපුවම බාල පුතා යනවා තමුන්ගෙ තාත්තා ළඟට.  ගිහින් මෙහෙම කියනවා. "තාත්තේ, දේපල වලින් මගේ පංගුව දෙන්ඩ" ඒත් තාත්තා ඒකට එච්චර කැමති වෙන්නේ නෑ. මොකද තාත්තා දන්නවා මේක අස්සයාට අං දුන්නා වගේ වැඩක් වෙන බව. ඒත් බාලයාගේ පෙරැත්තය ඉවසන්ඩ බැරිම තැන පියා දේපල දෙකට බෙදලා බාලයාගේ පංගුව දෙනවා.

දේපල පවරාගත්තු බාලයා ඒ දේපළ මනාව කළමනාකරණය කරලා දියුණු උනා.  නෑ.. නෑ.. එහෙම උනේ නෑ. එහෙම උනානම් කතාවක් නෑනෙ. ඔහු කරන්නෙ ඉඩම් කඩම් වතුපිටි ආදී සේරම වස්තුව මුදල් බවට පරිවර්තනය කරගන්න එක. සරලව කිව්වොත් විකුණන එක. ඊටපස්සෙ තවත් ගෙදර ඉඳලා වැඩක් නෑ කියලා හිතලා, මුදල් පොදියත් කරගහගෙන, විනෝදය හෙවත් ජොලිය පිරුණු ඈත රටකට යනවා. ලයිෆ් එක එන්ජෝයි කරන්ඩ ඕනනෙ.

දැන් ඉතින් බාල පුත්‍රයා අතේ මිටේ යහමින් මුදල් තියෙන මනුස්සයානෙ. ඒත් ඉතින් මොළේ නම් පොඩ්ඩක්වත් මෝරලා නෑ.  මෙයා කරන්නෙ කමින් බොමින් සූදු කෙළමින් ගණිකාවන් පස්සෙ යමින් යහමින් මුදල් වියදම් කරන එක. තව විදිහකින් කිව්වොත් ජීවිතේ සතුට හොයන එක. දත ගළවන්ඩ බලාගෙන මෙයා වටේ යාළුවො යෙහෙළියෝත් බොහෝමයක් එකතු වෙනවා. එයත් ඉතින් 'මං පොර' කියන්ඩ අත දිග ඇරලා වියදමේ.

දාන්ඩ දාන්ඩ පිරෙන මල්ලම ගන්න ගන්න සැරයක් ගානෙ හිස්වෙනවානෙ. ඉතින් දාන්නෙ නැතුව ගන්ඩ ගත්තාම ඉබේම හිස්වෙන එක අහන්ඩත් දෙයක්ද? මේ පුතණ්ඩියාටත් වෙන්නෙ ඒ ටිකම තමා. කාලයක් යද්දි ගෙදරින් ගෙනාපු සල්ලි මල්ල පතුලටම හිඳෙනවා. ටිකෙන් ටික මෙයා ගිලෙන බව දැනගන්න යාළු යෙහෙළියොත් එකා දෙන්නා හැලෙන්ඩ ගන්නවා. අන්තිමේදි තනියට ඔහුට ඉතිරිවෙන්නෙ කලකිරීමත් බඩගින්නත් පමණයි.

බඩේ පණුවෝ නලියන්ඩ උනාම, තමුන් එක්ක හිටපු යාළුවෝම තමුන්ව තුට්ටුවකට මායිම් කරන්නෙ නැතිවුනාම ඔහු රැකියා හොයන්ඩ පටන් ගන්නවා.  ඒත් ඉතින් මුදල් හදල් යහමින් ලැබෙන රැකියාවකට යන්ඩ තරම් උගත් කමක් හෝ ව්‍යාපාරයක් කරන්ඩ තරම් වත්කමක් ඔහුට නෑනෙ. අන්තිමේදි ඔහුට ලැබෙන රැකියාව තමයි බොහෝම සොච්චම් වැටුපකට ඌරු කොටුවක් බලාගැනීම.

ඌරු කොටුවෙදි ලැබෙන වැටුප කුසගිනි නිවාගන්ඩවත් ප්‍රමාණවත් වෙන්නෙ නෑ.  දවසක් බඩගින්ඩ උහුලන්ඩ බැරිම තැන ඔහු ඌරන්ට දාන්ඩ තියෙන ඌරු කෑම කනවා. ඒ ඌරු කෑම කනකොට තමයි තමුන්ට අච්චර ආදරෙන් සළකපු තාත්තව මතක් වෙන්නෙ. ඔහු කඳුළු අතරින්ම තමන්ගේ පියාව මතක් කර‍නවා. "මගේ තාත්තා දැන් මොනවා කරනවා ඇතිද?" 

"මම මෙහේ ඌරු කෑම කනකොට, අපේ ගෙදර සේවකයො  මට වඩා සැපට ඉන්නවා. මම යනවා තාත්තාව හම්බෙන්ඩ. තාත්තගෙන් සමාව අරගෙන තාත්තගෙ සේවකයෙක් වෙනවා."

තමුන් ආදරයෙන් හැදූ වැඩූ පුත්‍රයා තමුන්ව හැරදාගිය ශෝකයෙන් තමයි තාත්තා පසුවෙන්නෙ. දරුවන්ට දෙමාපියෝ අමතක උනාට දෙමව්පියන්ට දරුවන් අමතක කරන්ඩ බෑලුනෙ.  ඔහු දිනපතාම පාර දිහා බලන් ඉන්නෙ තමුන්ගෙ පුතා අද එයි හෙට එයි කියලා. දවසක් තමුන්ට හුරු පුරුදු රූපයක් තාත්තාගේ ඇස් වලට අසු වෙනවා. ඔහු සතුටින් ඉපිල යනවා. ඉස්සරහාට දුවලා ගිහින් තමුන්ගේ පුතාව බදා ගන්නවා. "මගේ පුතා. මම කොච්චරකල් උඹ එනකම් මඟ බලන් හිටියද?"

මගේ පුතා. මම කොච්චරකල් උඹ එනකම් මඟ බලන් හිටියද?

ඒත් පුතා ඇස්වල කඳුළු පුරෝගෙන අල්ලන්නෙ තාත්තගෙ කකුල් දෙක.  "අනේ තාත්තෙ මට තවත් පුතා කියන්ඩ එපා. මම පුතා කියන්ඩ වටින වැඩ නෙමෙයි කළේ. "

සතුටු කඳුළු වලින් පිරුණු තාත්තා මෙහෙකරුවන් කැඳවනවා. "ගෙදර තියෙන හොඳම ඇඳුම මොහුට දෙන්න. ඇඟිල්ලට මුද්දක් දමා පාවහන්ද දමන්න. රැලේ ඉන්න හොඳම වස්සා මරන්න. අද අපි කා බී ප්‍රීති වෙමු. මගේ මැරිච්ච පුතා දැන් ආයෙ ජීවත් වෙනවා"

හවස්ජාමෙ වෙනකොට උදේ ඉඳන්ම ගොවිපළේ වැඩකරපු වැඩිමල් පුතා ගෙදර එද්දි මඟදිම ඇහෙන්නෙ නැටුම් ගැයුම් වැයුම් සද්දෙ. 'කිමද මේ අරුමේ' කියලා ඔහු විමසන්නෙ ගෙදර මෙහෙකරුවෙකුගෙන්. මෙහෙකරුවාගෙන් විස්තර දැනගන්න ඔහු ගෙදරට ගොඩවෙන්නවත් කැමති වෙන්නෙ නෑ. තාත්තා ඔහුට ගෙට කතාකරනවා. "තාත්තෙ මම මගේ ජීවිත කාලෙම ඔයත් එක්ක හිටියා. හැමතිස්සෙම ඔයාට කීකරුව හිටියා. ඒත් මගේ යාළුවොත් එක්ක විනෝද වෙන්ඩ එක එළු පැටියෙක්වත් ඔයා දීලා නෑ. ඒත් රටේම පරට්ටියොත් එක්ක දේපල වස්තුව ඔක්කොම නාස්ති කරපු එකා ආවා විතරයි ඌව පිළිගන්ඩ ගෙදර හිටපු හොඳම වස්සාව මරුවා"

"තරහා ගන්ඩ එපා පුතා. දැන් මා සතු සියල්ල ඔබගේ. ඒත් ඔයාගේ මැරිච්ච මල්ලී ආයෙ ඉපදුනාම සන්තෝස නැද්ද? ඕවා අමතක කරලා ගෙට එන්ඩ පුතා."

කතාව අහවරයි.

තව පොඩ්ඩෙන් ලින්ක් ටිකක් දාන්ඩ අමතක වෙනවා. ජේසුස් වහන්සේගේ ජීවිත කතාවේ අන්තිම හරිය ළඟදීම. එතකන් මේ ටික කියවන්ඩ.

ජේසුස් වහන්සේ (ජීවිත කතාව සරලව කෙටියෙන්)
ජේසුස් වහන්සේ (ජීවිත කතාව සරලව කෙටියෙන්) අද කියන්නෙ ප්‍රසිද්ධ ජීවිතය ගැන
ජේසුස් වහන්සේගේ ප්‍රසිද්ධ ජීවිතයේ දෙවෙනි කොටස
ජේසුස් වහන්සේගේ ප්‍රසිද්ධ ජීවිතය....... අවසාන කොටස